'Oh, moj jetë e mallkuar,ç'je kështu? Si nuk ngopesh njëherë duke vjedhur buzëqeshje? Si nuk hap një derë pasi mbyll një tjetër? Si të le në udhëkryq e çdo rrugë që zgjedh është një makth më vete?

Oh, moj jetë e mallkuar, je dhuratë për njerëzinë, por unë do të të quaja një dhuratë të hidhur, mallkuar kush të merr, është i mallkuar kush lind. I mallkuar!

Bishë e babëzitur je moj jetë që ushqehesh me lotë njerzish, ushqehesh me dhimbje. Si ajo bisha e përrallave të hershme, që gllabëronte vajzat e vogla të fshatit, ashtu je dhe ti, gllabëron shpirtra të pakalitur, shpirtra ëndërrimtarë që nuk kërkonin shumë, përveçse plotësimit të atyre ëndrrave, janë shpirtra që nuk kërkuan shumë nga ti, shpirtra që kënaqeshin me pak, oh s'e ke idene me sa pak, me vetëm një buzëqeshje, me vetëm një përqafim, e në fund të fundit kërkuan vetëm të jetonin, po ti ç'bëre?

Oh moj jetë e mallkuar, mallkuar qofsh!'-gërmat e fundit u bënë njësh me lotët e nxehtë e të pavetëdijshëm të saj të cilët kishin bërë që boja e zezë e stilolapsit vende-vende të krijonte njolla e vurrata sterrë të zeza ashtu si njollat e krijuara në trupin e saj të gjorë vocërrak.

I dhimbte trupi, i digjte shpirti tashmë i zhuritur, i uritur për pakëz qetësi, por zor, zor se e gjeje atë qetësi në atë stuhi ndjenjash thellë saj.

Nata e kaluar kishte qënë e tmerrshme për të. E kishin shpërfytyruar atë krijesë të pafajshme, aq të imët, të pambrojtur dhe shkaktare për këtë kish' qënë gota satanike që mbante atë turbullirë të helmatisur alkooli e një grua plakë që me siguri shpirtin ua kishte shitur demonëve, errësirës, se askush nuk do e bënte atë vepër të ulët,një femër për më tepër. Një femër për një femër!

Nga qenien më të bukur në botë e kishin shndërruar në një të panjohur, bujtëse të grushtave shkëmb të fortë, të lyer me llum katran të zi, vrer e zeher. Qëndronte fshehur si një plaçkitëse e vetmisë, për të mos treguar se ishte dhunuar, zhytur në errësirën therëse të dhomës së saj, që kishte qënë dëshmitare e makabrës së një natë më parë.

Qante! Vetëm qante e gjora edhe pse kishin kaluar orë, kishte ardhur mëngjesi, hëna ishte larguar e dielli kishte ardhur. Po ç'i hynte asaj në punë drita kur brenda saj bënte errësirë, pus?
Thellonte mendimet dhe vështronte sesi lotët vërshonin edhe më tepër, sikur mendimet të ngacmonin plagët e gjakosura me gjakun ende të patharë.

Qante me ca lotë të nxehtë të cilët përvëlonin sipërfaqen e lëkurës së saj,por sikur...Sikur të ishte vetëm kështu. Ato lotë gërryenin tërë qenien e saj, se buronin thellë-atje ku burojnë ndjenjat, atje ku buron çdo emocion i fortë, ishin të fortë, ashtu si dhimbja, ashtu si shtrëngimi i zemrës.

Qëndroi ashtu për orë të tëra, pa dashur të shpjegonte përse... Përse ajo? Përse asaj? Sa i gjente këto përgjigje, fati ia ndërronte pyetjet. Sa e thjeshtë është përgjigja për dreq! Nëse jo ajo, atëherë me siguri do të ishte dikush tjetër, e tillë është gatuar kjo e mallkuar jetë për dreq.

Ç'të bënte? Ku të degdisej? Ku të lumosej? Në ç'derë të trokiste? Ku të gjente shpëtim? Ku të gjente ngrohtësi? A kishte ajo vatër familjare? Asaj vatre i kishte rënë zjarri me kohë, ishte bërë shkrumb e hi.

Në shtëpi nuk kthehej më, nuk do e pranonin dhe ia kishin bërë të qartë që në fillim, që nëse ndahej nga burri nuk e kishte të hapur derën, se do i turpëronte edhe më keq.

E ëma i kishte thënë se edhe nëse do të hante dajak nga burri të duronte, ashtu si ajo kishte bërë se ishte femër dhe femrat janë lindur për të duruar, janë lindur për të qënë gjithçka për këtë botë të helmuar ; dashuri për një mashkull, nënë për një mashkull, motër për një mashkull, prostitutë për një mashkull, lodër për një mashkull, shfryrje epshesh për një mashkull, thes rëre për një mashkull, top futbolli, leckë, rreckë për një mashkull. Oh, gjithçka për meshkujt! Ajo mund të bëhet gjithçka për një mashkull, por ç'mund të bëhet për vete?
A mundet të bëhet diçka, apo kur vjen puna te vetja e tërë forca e mbinatyrshme e kësaj qenie hyjnore të zbehet e zhduket si një re pluhuri?

Mirë do të ishte të ulte kokën dhe të duronte, të duronte fjalët e rënda, të duronte punën e lodhshme, të duronte cënimin e trupit të saj, shkatërrimin e ëndrrave dhe dëshirave të një shpirti ëndërrimtar, vdekjen e buzëqeshjes, ah sa mirë do të ishte, por ajo nuk mundej.

Nuk mundej të mbetej një njeri i përgjysmuar, jo e plotë përjetësisht, me një sy pa vesh e me një vesh pa sy, me zemër pa ndjenja, e ndjenja pa zemër, me shpirt bosh e boshllek pa shpirt... Si do jetonte tërë atë jetë ajo si një gjysmake?

Këto mendime ia gërvishtnin çdo milimetër të trurit e kërkonte për ndonjë rrugë shpëtimi, kërkonte për pak shpresë në atë skëterrë shpresë-vrasëse, vdektare.

Këto mendime e kishin shoqëruar gjatë gjithë natës derisa kishte zbardhur. Sytë i kishte flakë të kuqe, sikur do të kullonin gjak. Ah, dhe ato do të pikonin gjak? Do të duhej një oqean i tërë për të larë gjakun nga trupi i asaj vocërrakeje, do të duhej e gjithë kthjellësia e ëmbël e qiellit t'i dhurohej asaj për të larguar paksa atë therje shpirti.

-Pse s'më zgjove moj?- dëgjoi zërin e tij të ashpër t'i bënte mishin kokrra-kokrra. Vetë prania e atij personi i sillte neveri. Një burracak!

-Është burracakëri të tregosh forcën fizike me femrat, por e bën për t'i hedhur vetes hi syve, për të treguar se je i forcë. Provo njëherë të masësh forcën shpirtërore, provo!- përshpëriti fare me ngadalë duke mos i kthyer përgjigje për pyetjen e tij aq të zakontë, sikur të mos kishte ndodhur asgjë, sikur një natë më parë, po mos kishte qënë për frikën se iu mbetej në dorë e duhej të hynin në burg, do ia kishin marrë shpirtin.

-Boll na bëre të zgjuarën zotrrote se ta dhashë një mbrapsht.-i bërtiti tërë nerva, se ishte burrë ai dhe kishte nerva.

-Jepma dhe një mbrapsht. Çdo ndryshojë? Do më enjtet fytyra? Po e enjtur është. Do më dalin hundët gjak? Po atë s'kanë shterur që mbrëmë. Do më thyhet zemra? Se mos ka mbetur ndonjë copëz zemre brenda meje.- fliste pa ndonjë emocion nga sytë e saj, qetë, pa e vrarë mendjen për asgjë. Tërë natën, tërë lotët i kishin ngrënë ndjenjat, arsyetimin... Donte vetëm të shprehte mllefin mbajtur peng në shpirt.

-Shiko këtu ti hajvan njeri. Në vend të llomotasësh ngrihu se iu plasnë gjiret dhive.-Askush të mos plaste, se ajo, po kujt i interesonte plaste apo nuk plaste ajo? Ajo le të dergjej në shtratin e vuajtjeve, kujt i interesonte?

-Më ler rehat, kafshë! Shiko si më katandise. Si të bëj punë? Ç'mendje i bën yzmet?

U bë gati ta godiste me atë shuplakë të ashpër mëkatare përsëri, por trokitja e derës e bëri ta kthejë vemendjen diku tjetër.

-Gjergji, hape derën se na është bërë gjëma.- dëgjoi zërin e gërricur të asaj plake.

-Çka ndodhur mama?

-Na futi shtatë pashë nën dhe kërcurja. Na turpëroi.

-Ç'thua?

-Filloreta, po na mbante nëpër gojë me Dritën. E paskan marrë vesh që ka patur dashnor.Po na tregojnë me gisht tërë fshati more bir. Pupu! Nga vajtëm e futëm në derë turpin. Ia hoqëm plehun burrit të botës dhe e futëm ne brenda.-fliste tjetra duke zënë kokën me dorë. A thua se ai ishte problemi më i madh? A thua se ato plagë vulosur në trupin e asaj vajze kishin më pak rëndësi se fjalët?

-Si do u dal para njerzve unë tani?- ia ktheu tjetri duke turfulluar nga nervat dhe u drejtua drejt shtratit ku ajo qëndronte ulur, e shpërfytyruar. Dreq! Sa kishin ndryshuar ato tipare stërkitur tërë hijeshi e ëmbëlsi. Mbuluar ishin nga një perde e zbehtë, mortore.-Çna bëre moj u bëfsh lëmsh?

-Ç'bëra unë?

-Lëmsh u bëfsh e të të pëcin sytë ishalla!- vazhdoi e vjehrra që e shikonte tërë inat.

-Ti e di fare mirë që isha e ndershme, pse dreqin s'e pranon?

-Kë do të bësh për budalla ti zuskë?- faj nuk kishte patur gota satanike me turbullirën e alkoolit, faj kishte mizoria që flinte për shtatë palë qejfe në qenien e atij njeriu. Atë shuplakën e nisur më parë, ia dha tani së bashku me shumë të tjera. Dhimbja e mbrëmshme ishte e freskët dhe vetëm sa u thellua më shumë.

E kapi për flokësh dhe e ngriti peshë duke e përplasur më pas tërë forcë pas murit të asaj dhome, aq fort sa nëse muri do të mund të fliste, me siguri do kishte rënkuar e për dhimbjen do ishte ankuar.

Lëshoi një angullimë të fortë nga dhimbja. Donte të duronte, ta mbante zërin brenda saj, por ishte e pamundur. Nuk ishte çelik, ishte njeri.

Ndjeu një shije të çuditshme në gojë dhe ishte shija e gjakut. Tërë goja ishte mbushur si të qe lëng qershie. Lëng qershie!
Pështyu në tokë se për një moment u duk sikur do të mbytej, por gjë nuk tha. Ç'tu thoshte? Ajo e kishte ndarë mendjen tashmë dhe gjithçka i dukej e pavlerë.

-Lere aman o bir se do hysh në burg për këtë.

-Si ta le moj mama? Na futi në dhe të gjallë, na mori në qafë, na nxiu faqen.

-S'kam bërë gjë.S'kam bërë ndonjë turp.- ende donte të mbronte nderin e saj. Ishte në vete? Ç'i thoshte mendja, se këta njerëz do dëgjonin atë tashmë?

-Qepe gojën, po ik mil dhitë.- me kaq u largua e vjehrra duke marrë dhe djalin e saj me vete.

Mbeti përsëri e vetme në dhomë...Zhytur në hidhërim...

***

Kishte humbur në mendime, mendonte për jetën e saj, si ishte katandisur, kur një zë e bëri të hidhej përpjetë nga frika.

-Po çna bërë kështu moj ditëzezë?- ishte përhumbur në mendime dhe kishte harruar enën me qumësht jashtë e aty ishin mbledhur macet e lagjes duke shijuar për shtatë palë qejfe.

-Ikën 25 litra qumësht. Qyqa!

-Mama...

-Pa më thua mama mua. Të ta këpus kokën si rabeckë. Po kështu është kur ke dashnor, se s'e ke mendjen për shtëpi, por atje te bandilli.

-Nuk është ashtu.

-Ulu.

-Çfarë?

-Ulu në gjunjë thashë.

-Pse?

-S'e dëgjove mamanë? Ulu po s'deshe të ta marr shpirtin këtu.

Bëri ashtu siç i thanë. E nënshtruara! E skllavëruara!

Me shkopin që përdorte për të ecur e goditi disa herë në kurriz, e dënoi për gabimin e bërë.
I gjori kurriz i njomë! Duronte dhimbje teksa dheri i thatë i korrikut njomej nga lotët rrebesh të saj. Shtrëngonte fort dherin dhe e thërrmonte me duar nga dhimbja.Po edhe shkopi do të vritej nëse do të kishte ndjenja, e jo më ajo!

Nuk tha gjë, por si një skllave që duron nervat e dhunën e të zotit duroi goditjet e mallkuara të shkopit të drunjtë mbi shpinën e saj.E nëse do të thoshte, ç'do ndryshonte?

***

Ishte mesnatë. Hëna kishte një shkëlqim të çuditshëm si kurrë më parë. Ajo përsëri lotonte. As shkëlqimi i hënës nuk mund të krahasohej me vezullimin e lotëve të saj nën dritën e miliona yjeve mbi të. E kishte lënë në gjumë të thellë atë krijesë përsëri të dehur.

Thonë se njerzit kanë lindur për një qëllim në jetë. Vendi i tyre është i caktuar në këtë botë për të përmbushur diçka. Kanë me qindra arsye për të jetuar, por ajo s'po gjente asnjë të vetme për të jetuar.

Përse të jetonte? Të përmbushte ëndrrat e saj? Ato u dogjën. Të shijonte jetën e lumturinë? Po jeta e lumturia e saj vdiqën pa lindur ende mirë. Të jetonte për të vuajtur, për të derdhur lot çdo ditë e më shumë? Se ndryshe s'kishte si ndodhte kur jetën kishte lidhur me një harbut që nuk ngopej duke i vjedhur copëza arsyesh jetese asaj.

-Hënë moj hënë. Dëshmitare e çdo mendimi tim, çdo gjëje që më ka ndodhur, vepre që kam bërë e vuajtje që kam jetuar, më thuaj ç'jetë është kjo?
Hënë moj hënë, a nuk të vjen ndopak keq për mua? A nuk e shikon se jam e mallkuar, ndoshta jam në vendin e gabuar, ndoshta ky nuk është vendi im.

Hënë moj hënë që rri aty lart në qiell, që shikon shkëlqimin e miliarda yjeve, a s'më thua a janë të lumtur yjet? A kanë ata një jetë më të mirë se unë?

Hënë moj hënë, ti që njeh yjet, më njeh dhe mua, a s'më thua, mos ndoshta jemi destinuar për të jetuar bashkë? Mos ndoshta unë jam një prej tyre, rrëzuar aksidentalisht në tokë? Mos ndoshta vendi im është ndonjë copëz qielli? Me siguri kështu duhet të jetë, përderisa në tokë nuk gjej copë vendi për të jetuar, përderisa këtu më përze çdo milimetër dheri, më varroset çdo buzëqeshje, shpresë e dëshirë. Mos ndoshta në qiell do më rikthehet jeta e vjedhur pabesisht në tokë?

Mos ndoshta nuk ka toka një Proksimë, por vetëm qielli? Po sikur unë të jem Proksima e Qiellit dhe jo e Tokës? A jam unë një yll vjedhur nga qielli? A jam unë?

Më thuaj Hënë, më thuaj moj Hënë. Krijesa të mallkuara ka vetëm në tokë? Më thuaj moj Hënë, sa njerëz janë duke qarë tani? Sa janë duke qeshur? Sa po vdesin? Sa po lindin ?

Ata që po lindin po qajnë, sepse e dinë që toka s'do jetë një vendbanim aq i mirë sa qielli. Ata që po vdesin nuk dinë gjë të gjorët, janë me dyshime, me shpresa, ndoshta të pikëlluar, por...Të paktën po shkojnë në një vend më të mirë. Oh, sidoqoftë, do jetë më i mirë se ky, se ferri nuk ekziston pas vdekjes.

Ferri është vetë jeta që ne po jetojmë. Jetojmë në ferr, të dënuar të humbasim çdo gjë që duam,mbase kjo s'është jeta e vërtetë, mbase kemi vdekur në një jetë tjetër për të vuajtur në këtë ferr mëkatet,mbase do të rilindim sërish në një jetë tjetër, por jam shumë e sigurt që kjo që po jetojmë tani është ferri, ferri vetë.

Eh, moj hënë. Unë dua të largohem nga ky ferr, dua të arratisem. A s'më thua? A nuk vuajta boll? A nuk u kënaq dhimbja me mua? A nuk u ngop vajtimi me lotët e mi? Më thuaj moj hënë, a nuk e meritoj dhe unë të buzëqesh? Buzëqeshje s'ka në ferr, buzëqeshje ka jashtë kësaj bote.- monologonte me veten se hëna ishte shumë larg për t'i kthyer përgjigje. Lotët pakuptuar putheshin me njeri-tjetrin në fundin e mjekrës së saj e dukej sikur do të shpërthenin se aq të nxehtë ishin si llava e një vullkani...

Vendosi litarin ,që kishte pak kohë që e mbante në duart e njoma teksa hënës i kërkonte përgjigje, në një nga trarët e haurit.

Vendosi stolin e vogël të drunjtë që e përdorte për të mielë dhitë dhe hipi mbi të.

Futi kokën në hallkën e litarit dhe nga një e çarë e vogël e haurit mund të shikonte fare qartë qiellin, hënën, yjet...

Në ato çaste dukej sikur litari do të përvëlohej nga lotët e saj, do grihej nga nxehtësia e tyre, nga dhimbja që mbartnin, por jo...

Në ato çaste gjithë jeta e saj iu shfaq para syve... Familja! Familja! Shoqëria! Shoqëria! Ëndrrat! Të gjorat! Mbetën thjesht, epo ëndrra! Nuk dolën kurrë nga sirtari.
Shpresa! Oh, shpresa! Shpresa vdes e fundit, por asaj i vdiq shpresa para trupit.

Buzëqeshja, fjalët! Gjithçka i vërtitej sikur të ishin lidhur zinxhir.

Kaq?! Kaq të ishte?! Ky të ishte fundi vallë? Jeta është e shkurtër thonë, por... Mos ndoshta ajo e pati pak më të shkurtër se sa duhet?

Ç'mëkat! Do mund ta treste dot dheri atë trup aq të ri? Do e mbante dot dheri atë trup rinok që vlonte nga gjaku tërë vrull?
Ç'mëkat! Ç'marrëzi! Ç'vuajtje!

-Më prit moj hënë. Më prit o qiell. Më në fund do bashkohem me ju, do vij aty ku e kam vendin, një Proksimë jeton në qiell, një Proksimë s'ka vend në Tokë.

Ç'Proksimë Toke? Proksima është e Kentaurit...Thua vallë?!

F.U.N.D