Mori lejë teksa çalë-çalë shkoi drejt stolit e u ul aty. Habitej me ngathtësinë e saj! Sikur kish' zënë rrënjë aty e s'i shqitej për dreq, po dhe shumë faj s'kishte se volejbolli s'i ngjiste fare si sport e në përpjekje e sipër për të kapur një top që e dinte që do e humbiste, ra duke shtrembëruar këmbën. Mrekulli! Heroina e topit ra në fushë betejë!

Shikonte të tjerët teksa luanin e ishte përhumbur aty në vëzhgim se mendja kushedi ku i fluturonte. E në fakt kishte ditë që mendja i fluturonte kuturu dhe për këtë e kishte marrë inat veten se dukej sikur po shndërrohej në ato adoleshentet histerike e këtë s'e kontrollonte dot aspak për dreq. Fliste me të në rrjetet sociale e buzëqeshte me vete si ndonjë e marrë e nga ana tjetër ndiente një boshllëk në shpirt sikur të ishte duke bërë gabimin më të madh të jetës së saj.

-U vrave shumë?!- dëgjoi një zë mashkulli që e bëri të hidhej përpjetë, e bëri të zgjohej menjëherë nga ato mendime kushtuar po atij. Së fundmi i ishte kthyer në hije, dukej sikur kudo që shkelte do gjente prezencën e tij.

-Pakëz.- pohoi kur pa siluetën e tij të ulej ngjitur me të,e ashtu instiktivisht ajo u largua pak më tutje, sikur të digjte prezenca e tij.

-Të shkuara.

-Faleminderit! Po ti nga mbive?

-Të pashë nga dritarja!- bëri me gisht për nga dritarja e klasës së tij që kishte një pamje drejtpërdrejtë me fushën e volejbollit në oborrin e shkollës.

-A s'duhet të ishe në mësim?- ia priti duke shmangur kontaktin me sy

-Lashë orën.- tha teksa uli kokën dhe e mbuloi me dy duartë e tij.

-Le orën?! Seriozisht e ke ti ?!

-Ëhë.

-Pse?

-U bëra merak për ty.- kaq u desh që faqet e saj të bëheshin përsëri bubulak, flakë të kuqe.

-Mirë jam...Ashtu si më shikon, tani ik.

-Pse?

-Kushedi ç'mendojnë nëse na shikojnë kështu.

-Si?- e pa provokueshëm nga këmbët deri te koka.

-Ulur bashkë.- bëri sikur s'kapi perversitetin e tij, ose ndoshta ai e tha pa qëllim të keq, por asaj i bënte mendja dasmë. Ajo dhe perversiteti!! Miq të ngushtë! Librat e Wattpadit kishin bërë punën e tyre.

-Përse të intereson kaq shumë ç'mendojnë të tjerët?

-Nuk e di. Thjesht ndikohem shumë. E urrej veten për këtë gjë, por nuk kam çfarë të bëj, kjo jam unë në fund të fundit.

-Të ndihmon lali ty që mos të të plasë më.

-Posi posi! S'kam nevojë për ndihmë e as të ndryshoj.

-Thjesht dije se do të të kushtojë shumë në të ardhmen.

-S'është se e shikoj këtu të ardhmen time.

- E ku e shikon?

-Larg këtij fshati, larg këtyre fjalëve që të përndjekin kudo, larg gjithçkaje që më rrethon tani.

-Ëndrra të mëdha! Ëndrrat janë për ëndërrimtarët.

-E ëndërrimtarët janë që të realizojnë ëndrrat e tua.

-Shoh që beson shumë në ëndrrat dhe dëshirat e tua.

-E përse mos besoj? Puna, vullneti dhe ambicia arrijnë gjithçka. Do iki me studime.

-E thua sikur të dish të ardhmen, sikur të dish që çdo gjë do të shkojë mirë.

-Përse mos shkojë?!

-Ku i dihet, ndoshta bie nga mësimet dhe ja, s'bëhet!

-Përse të bie?!

-Sa pyet dhe ti!

-Dhe ti je shumë pesimist!

-Thjesht doja të zgjasja muhabetin me ty se më pëlqen kur flet, se dhe unë e di që ti do arrish aty ku do.

-Budalla!- shfryu lehtas teksa largoi vështrimin nga ai dhe e hodhi përsëri nga ndeshja e volejbollit që po zhvillohej.

-Ky emri jot, është shumë i veçantë, Proksima, ç'është?- vendosi ai të thyejë përsëri heshtjen.

-Yll!

-Këtë e di unë që je ti.

-Qepe!- tha teksa mbuloi fytyrën me duar për të fshehur ngjyrën e kuqe që fytyra i kishte marrë.

-Është një yll që ndodhet në galaktikën e Kentaurit, ylli më i afërt me Tokën, pas Diellit.

Gjyshi im ka qënë mësues gjeografie, e kur linda unë më vendosi këtë emër për të patur një jetë të gjatë si jeta e një ylli, e për të mos u shuar kurrë, se yjet vërtet shuhen një ditë, por vendi i tyre në qiell mbetet gjithnjë i tyre.

E di?! Ka njerëz që kanë yjet e tyre. Teksa qëndrojnë natën në dritare, zgjedhin një yll që vendosin të bëhet udhëheqësi i tyre, bashkëbiseduesi e vëzhguesi i lotëve të tyre, kështu që në një farë mënyre yjet i ndihmojnë njerzit, falin shpresë e dritë në atë errësirë vrastare, kështu dua të jem dhe unë...

Dua të bëhem shpresë e dritë për shumë njerëz ashtu si një yll në galaktikë. Më pëlqen kaq shumë të ndihmoj të tjerët!
- Çfarë njeriu je kështu?! Ku e gjen tërë këtë dritë e mirësi që rrezaton me çdo fjalë! Apo nuk flet dhe bukur!- belbëzoi ai duke psherëtirë teksa kishte mbështetur kokën në gjunjët e tij dhe e dëgjonte gjithë sy e veshë atë teksa fliste aq me pasion, pa ia ndarë sytë nga sytë...

-Boll u talle.

-Jo! Seriozisht. Të të pyes dhe diçka?

-Pa hë!

-Ke të dashur?!

-Qyqa,Jo!- tha menjëherë sikur ta kishte të graduar atë përgjigje.

-Pse e thua sikur të jetë ndonjë gje e jashtëzakonshme? Megi ka, Jola, Jona...

-E mirë e ç'më duhet mua?! Secila e ka për vete.

-Dihet se s'e kane dhe për ty.

-Skip këtij muhabeti.

-Kaq problem e ke?

-Më pëlqen të qëndroj brenda realitetit.

-Sipas teje lidhjet sjanë reale?

-Aspak! Gjëra të shtirura! Fjalë boshe, veprime sa për sy e faqe.

-Jam i sigurt që do ndryshosh mendim së shpejti.

-Ç'do të thuash me këtë?!

Nuk i ktheu përgjigje, por u ngrit nga stoli duke i shpupuritur asaj flokët dhe duke e lënë në stol përsëri të shushatur, me flokët e shkalafitura, me fytyrën flakë të kuqe e mendjen e bërë çorbë nga mendimet.

Përplasi kokën mbi gjunjët e saj dhe shfryu thellë.

-Si dreqin nuk të puthi? Leshkoja!!!-dëgjoi zërin e Edës të çirrej pranë veshit të saj.

-Je në vete ti? Kush të më puthë mua, ai?

-Me bast që puthjen e parë ka për të ta marrë ai.

-Ti nuk mbush.

-Po, po e di gjasme do ia japësh bashkëshortit puthjen e parë. Hidhe bastin, 2 milka!

-Po e ndiej që tani shijen e tyre.- tha ajo teksa i zgjati gishtin e vogël.

-Prapë flokët! Sa mirë që i kishe të larë të paktën! Erë karamel!

-Na vdiqe me këto erërat. Mos je gjë shtatzënë?

-Shtatzënë nga ëmbëlsia që dhuroni ju të dy? Apo nga intensiteti që keni?

-O Eda!! E kam shok.

-Shok pra, shok, nuk thashë gjë tjetër. Këtu do jemi kur ai të të propozojë. E pashë si të shikonte.

-A nuk po luaje volejboll ti ?

-Ehuu!! Unë kam sy edhe mbrapa.

-Vdeksh!

-Dhe unë të dua shumëë.- përmbylli në fund teksa ia shpupuriti dhe njëherë flokët asaj. E ngacmonte me fjalë e donte apo s'donte ta pranonte i pëlqenin fjalët e saj, ideja se ai mund ta pëlqente atë...

Por përsëri me një të psherëtirë i shtynte të gjitha ndjenjat e ëmbla drejt humnerës duke vendosur një mur gjigand mes zemrës dhe emocioneve fyçka prej adoleshenteje!!

Habitej kur thoshin se adoleshenca ishte mosha e budallenjve, tani që po e përjetonte vetë e quante veten budallaçkë.

E forta ishte se...Ishte në dijeni që ato që mendonte ishin budallalliqe dhe nuk mund të hiqte dorë prej tyre.