Kurrë nuk ia kishte marrë mendja se një ditë do të ndodhej në atë pozitë. Ishte e vërtetë që ajo merrte frymë, por në fakt brenda saj nuk kishte më jetë.

Se, ç'jetë mund të ketë për një adoleshente të martuar me dikë në moshën e babait të saj dhe për më tepër pa dëshirë?

Ç'jetë mund të ketë për një shpirt të burgosur në ca pranga të helmatisura që të marrin frymën çdo sekondë?

Ç'jetë mund të ketë për një shpirt të zbrazët, boshatisur nga çdo ëndërr, braktisur nga çdo shpresë?

Ç'jetë mund të ketë për një Proksimë dedikuar të shkëlqejë mes yjesh kur humb dritën e jetës?

Ç'jetë mund të ketë për të vdekurin?

Ishte me siguri nata e fundit që flinte në dhomën e saj. Ah, sa do e merrte malli për ato mure,ato mure që kishin dëgjuar e kishin parë çdo etapë të jetës së saj. E kishin parë kur kishte shkuar për herë të parë në shkollë, ato emocionet e para që i dridhej doçka kur bënte detyrat e shtëpisë, kishte parë lotët për ndonjë notë të keqe në shkollë, stresin e provimeve, e kishin parë kur ishte sëmurur a kur qante se sëmurej ndonjë nga pjesëtaret e familjes, e kishin parë kur kishte nisur gjimnazin gjithë entuziazëm, e kishin parë kur kishte qarë e kur kishte qeshur, e kishin parë kur kishte filluar të mendonte se kishte rënë në dashuri, kur kishte ndierë ndërgjegjen ta godiste se kish gënjyer të ëmën, e kishin parë kur shikonte ca skena librash të realizoheshin me të ashtuquajturin djalin e ëndrrave të saj. Edhe tani përsëri ato mure po e shikonin, po e shikonin për të fundit herë, me lot në sy, me trupin ende vurrata-vurrata, të plagosur, të shpërfytyruar, gati për të lidhur jetën me dike tjetër, gati për të djegur tërë ëndrrat njëherë e përgjithmonë.

Përsëri qëndronte në dritaren e saj, duke vëzhguar yjet, qiellin e hënën. Tashmë më shumë se çdo herë tjetër i kishte zili gjithë trupat qiellorë, se ata do vazhdonin përsëri të shkëlqenin, ata do vazhdonin përsëri të ishin të lirë, kurse ajo jo. Përse të mos jetonte dhe ajo në qiell? Ose më mirë në hapësirë. E lëshuar nga çdo brengë a forcë, lëshuar nga çdo zinxhir skllavërues. Përse kishte lindur në këtë dreq planeti? Përse jetonte në këtë vend të quajtur Tokë? Përse ishte ajo Proksima e Tokës dhe jo Proksima e Kentaurit? Përse?! Përse ishte e mallkuar?

'Naive e pashoqe jam!

Mendoja se ai do të ishte arsyeja e jetës sime,shpresa e shpirtit tim, shpëtimi i qenies sime, por në fakt ai u bë shkatërrimi im, u bë prerja e tërthortë e zemrës sime.

Si fillim si një drogë e panjohur, si një substancë e fortë hyri vrikthi nëpër damarët e mi, qarkulloi në venat e mia e shkoi drejt e në zemër. Arteriet bënë çmos që ta largonin këtë infeksion larg zemrës,rruazat e bardha bënë çmos që ta përthithnin këtë virus, por si për dreq zemra kryeneçe nuk e lëshoi, e mbrojti këtë infeksion me çdo të rrahur te saj edhe pse e dinte që do e shkatërronte.

E dinte që do lëndohej, ndonjëherë dëshironte ta shporrte,por e kishte të pamundur. As zemra nuk e kontrollonte më veten e saj. Ndihej e pafuqishme kundrejt atij virusi që tashme kishte zaptuar çdo qelizë në trupin tim. Dhe ky virus më vrau mua...' - shkruajti në atë bllokun e zi ca gërma që i buronin nga shpirti e për herë të parë grisi fletën nga blloku i saj. E bëri copë-copë. Ai nuk e meritonte të merrte shkrimet e saj. Ajo ishte kthyer në një bast për atë djalosh , në një bast të fituar. Flaku copat e letrës nga dritarja e shkoi drejt shtratit të saj.

- Sikur shpirti im të burgosej në trupin e ndonjë alieni...Sikur...- belbëzoi para se të mbyllte sytë.

***

Ndjente vëzhgimin e dy syve të etur mbi veten e saj e ndihej e bezdisur. Me gjithë kundërshtimet e saj, e ëma kishte ngulur këmbë që të rregullohej. Flokët e karamelta i kishte krehur mirë e i kishte kapur gjysma me një kapëse të vogël duke nxjerrë në pah atë fytyrë të vogël fëminore, me tipare të ëmbla, por buzëqeshja, detaji më i rëndësishëm i mungonte fytyrës së saj. Mbante veshur një fustan të lehtë pranveror të bardhë dekoruar me ca lule dielli në fund. Të nxirat e fytyrës i kishte mbuluar me pak pudër, mirëpo në këmbë e dorë vende-vende dukeshin ende të nxirat.

Qëndronte ulur në kolltukun e zi duke mos e ngritur kokën se nuk donte të përballej me tërë ato vëzhgime. Buza i rrinte vrer e mezi po mbante lotët.

-E mirë çupa si kallëp e kështu duket si namusqare, po për këto punët e shtëpisë si duket?- foli një grua rreth të shtatëdhjetave teksa e shikonte me një vëzhgim analizues që nga koka deri te këmbët.

-I di të tëra Trëndafile, të gatuajë, të lajë, të fshijë...- foli e ëma që qëndronte ulur pas të bijës.

-Po nga bagëtitë? Se kush do i mbajë 100 kokë dhen, unë?

-Nuk di se me shkollën, po po ta mësosh...

-3 çupa përcolla nuse, të treja që tetëmbëdhjetë vjeçe ama kur e zinin punën ato sikur e zinte flama. Nejse, nejse se e bëj unë usta këtë. Po ua marrim me 1001 llafe çupën, meqë e pëlqeu e djali,se djali im s'ka të sharë, floriri i nënës.

-Do mësojë, do mësojë.

Me këto fjalët e fundit u ngritën e menjëherë u duk sikur një copë u shkëput nga zemra e saj. Ndihej bosh dhe e frikësuar, do largohej nga shtëpia e saj, do ikte nuse në këtë formë, ç'mëkat. Ku ishte fustani i bardhë, dasma e madhe, i ati që ta dorëzonte te princi i saj i kaltër?

Përsëri filloi të dridhej. Që atë ditë e gjatë tërë jetës do jetonte në një shtëpi tjetër, me ca njerëz të panjohur, në një vend të panjohur.

-Dëgjove çupë? Vjehrrën ta dëgjosh, ta respektosh, çfarë të të thotë ajo të bësh ti, se po ia bëre qejfin vjehrrës e afron burrin. Bëre, ç'bëre tani leri pas, shiko të ardhmen.

-Të ardhmen?- pati një mundësi për të folur vetëm për vetëm me nënën e saj.-Përse nënë? Kaq i madh paskësh qënë ky gabimi im?

-Ah moj çupë. Na godite pas shpine. Tani lere atë muhabet po shiko familjen e burrit se aty e ke kokën. E unë që shtatëmbëdhjetë vjeçe u martova e ç'më gjeti? S'kishte me se të na mbante im atë e na martoi të gjashta çupave që të vogla, se ishim tetë fëmijë.

-Ti u martove po babai ishte njëzet e pesë jo dyzet e pesë. Më shkatërruat moj mama.

-Ç'rëndësi ka mosha? Rëndësi ka njeriu i mirë. S'e dëgjove vjehrrën? 100 kokë dhen, pasuri janë.

-Po shkolla?

-S'do më pyesësh mua tani. Po të la familja e burrit e bën. Je e tyre tani.

-Po si të jetoj në atë shtëpi unë? Me ata njerëz që s'i njoh?

-Siç kemi bërë të tërë, do mësohesh. Edhe nëse burri bën vaki ngre ndonjëherë dorë mbi ty, a vjehrra të thotë ndonjë fjalë më tepër, mos ua ver re, në fund e kanë për të mirën tënde dhe nuk ke ku shkon. E dëgjove tët atë, shkojnë si shkojnë punët me martesën, nuk të fut më në shtëpi. Është turp të prishësh martesën.

-Nënë! Mos më ler të lutem.

-Ç'mund të bëj unë? Ik tani se po të presin në makinë, ik dhe të paktën na ndero te familja e burrit.

Përqafoi Hermesin, i cili qante dhe ai me ca lotë të nxehtë e në heshtje për kushërirën dhe fatin e saj. Ishte përpjekur i gjori me orë të tëra t'u ndryshonte mendjen, por më kot. Kishte arritur deri aty sa kishte ngrënë një shpullë nga i ati duke i thënë se po mbështeste atë që çnderoi familjen e me kaq ishte detyruar të mos ndërhynte më se Proksima e detyroi të betohej që mos fliste më. Boll potere kishte shkaktuar. Të martohej, të plotësohej dëshira e tyre e të gjithë të vazhdonin me jetën e tyre, me atë qetësinë e përditshme. Ajo le të vuante, le të mos e dëshironte. Në fund të fundit kush ishte ajo?

Mbylli sytë e lëshoi ca lotë teksa pa shtëpinë me sytë e skuqur e të enjtur. U largua duke ecur me hapa të ngadaltë e duke kthyer kokën pas herë pas here duke vëzhguar vetëm Hermesin nënën e saj, se i ati, xhaxhai dhe i vëllai mezi kishin pritur që kishte ikur nga shtëpia, a thua se tashmë pastruan gjithë turpin?

Ja ku u plotësua dhe dëshira e tyre, e martuan vajzën, shpëtuan...Çdo të bëhej tashmë me jetën e saj, me atë jetë të hedhur në kosh plehrash?

Çdo të bëhej me një lule pranvere të këputur nga bahça? Do të vyshkej vallë?!