P.O.V. Koen
Ondertussen moeten we alweer een week naar school. Het is zaterdagochtend en helpers met de open dag moesten om negen uur op school zijn. Daarom zit ik hier nu, om half negen, op de fiets, op weg naar school. Gelukkig regent het niet. Vorig jaar was dat wel zo, en toen kwam ik helemaal doorweekt op school aan. Ik parkeer mijn fiets in de fietsenstalling en loop naar binnen, waar ik gelijk Louise tegen kom. "Hé Koen!" Ze slaat haar armen om me heen. "Hoi Lou", zeg ik. "Weet jij of de anderen komen?" Ze schudt haar hoofd. "Ze komen niet..." Vrolijk druk ik een kusje op haar lippen. "De taken zijn al verdeeld", zegt ze terwijl ze op het whiteboard wijst. Op het whiteboard hangt een lange lijst met mensen. Ongeveer in het midden van de lijst staan mijn naam. "Koen Jonker, 's ochtends rondleiden met Louise van den Oever, 's middags rondleiden met Louise van den Oever." Opgelucht zucht ik. Ik zit gewoon alle twee de periodes bij Louise! Dan tikt iemand op mijn rug. Ik draai me om en Louise staat daar. "We moeten nog even een lunchbonnetje halen, anders krijgen we geen lunch." Ik knik en loop richting het meisje met de lunchbonnetjes. "Twee lunchbonnetjes, zelfde tijd graag." Ze pakt twee lunchbonnetjes van de stapel. "Daar kan je jouw shirt halen, lunch is om kwart over twaalf in de lokalen 301, 303 en 305." Ik knik. Ik ken die lokalen wel. Er zitten schotten tussen, maar die kan je weghalen, waardoor er een groot lokaal ontstaat. Vaak hebben ze daar schoolexamens. Ik haal ook nog even mijn shirt op. Als ik mijn trui uit trek, zie ik dat Louise niet naar mijn gezicht staart, maar naar iets daaronder. "Zeg, bevalt het uitzicht?" vraag ik lachend. Ze wordt helemaal rood. "Is niet erg, hoor", vertrouw ik haar toe. "Je bent toch mijn vriendin."

"Mensen, allemaal even luisteren!" wordt er door het lokaal geroepen. Ik kijk op en zie een oud-leerling op krukken staan. "Over een kwartier start de open dag, dus wil iedereen alvast op zijn plaats gaan staan? Dankjewel!" Ik moet lachen van de droge humor van de jongen en Louise kijkt me geïrriteerd aan. "Kom, dan gaan we naar de ingang." Ik knik en loop achter haar aan. Bij de trap naast de ingang staat mevrouw De Wilde, onze mentrix al klaar. "Ah, Louise, Koen, wat fijn dat jullie er zijn! Volgens mij zijn jullie de enige mensen van de klas." Ik knik. Er lopen wat gezinnen binnen en de kinderen van het ontvangst geven hen een boekje met informatie. "En wilt u een rondleiding?" vraagt mevrouw De Wilde aan een familie met twee jongens. De oudere jongen knikt. "Graag, zo kunnen wij misschien zien wat hier nou zo leuk is." De Wilde knikt. "Louise en Koen zullen jullie rondleiden." Louise pakt me aan mijn arm. "Hoi, ik ben Louise en dat is Koen", zegt ze enthousiast tegen de ouders. "Zeg, wil je naar een bepaald vaklokaal?" vraag ik aan de jongen. "Scheikunde", zegt hij beslist. "Lou? Weet jij waar scheikunde is?" Ze pakt de plattegrond uit haar zak. "Lokaal 206." Ik loop voor het gezin uit naar de trap. "Dan gaan we eerst naar de tweede verdieping en vanaf deze trap gerekend, is lokaal 206 de derde deur aan de rechterkant." Ze knikken en lopen achter mij aan. Ik doe de deur open van het lokaal. Enthousiast loopt de jongen naar binnen en hij kijkt zijn ogen uit. Terwijl de jongens van de ene naar de andere tafels rennen, knopen Louise en ik een gesprek aan met de ouders. "Dus jullie zitten in de vierde klas?" vraagt de moeder. Louise knikt. "4d, om precies te zijn." De moeder kijkt even naar de jongens. "En, wat zorgde er nou voor dat jullie voor deze school kozen?" Ik snap wel dat ze dat vraagt. Veel ouders vragen dat. "Mijn zus, Ashley, is ondertussen al afgestudeerd, maar ze is drie jaar ouder dan ik. Zij kwam elke dag, toen ik in groep zes zat, thuis met leuke verhalen, van een jongen uit haar klas die in zijn kluisje klom tot hoe haar schoolfeest was geweest. In groep zeven mocht ik pas echt gaan kijken, maar toen Ashley me die dingen vertelde, was ik meteen verkocht. Zodra het kon, had ik me aangemeld en daar heb ik geen spijt van gekregen." Mijn verhaal is altijd wel interessant. Louises verhaal is heel anders, vol twijfel. "Ik moest van mijn moeder in school in Haarlem kiezen, omdat we van een dorp 20 kilometer hier vandaan zouden gaan verhuizen naar een noordelijke wijk van Haarlem. Ik heb heel lang getwijfeld tussen deze school en een andere, maar uiteindelijk is het deze geworden, omdat ik anders waarschijnlijk in de klas zou komen bij iemand die ik haatte." Lachend vertelt ze haar verhaal. "En? Hebben jullie veel vrienden gemaakt?" De vader komt iets dichterbij staan. "Olivier is, om eerlijk te zijn, niet zo sociaal", fluistert hij. Het is duidelijk dat hij liever niet wil dat iedereen dat weet. Ik haal mijn schouders op. "Dat had Senna ook", zegt Louise. Inderdaad, Senna was aan het begin van de eerste klas heel verlegen. De man kijkt ons niet-begrijpend aan. "Senna is een vriendin van ons, uit onze vriendengroep. Onze vriendengroep bestaat uit Louise en mij, mijn beste vriend Thomas, onze vrienden Mason en Robin, Masons tweelingzus Chelsea en haar vriendinnen Senna en Silke." De man knikt. "Maar het is misschien toevallig dat Senna dat ook had, maar misschien is het bij Olivier niet zo..." De man valt even stil. Het is duidelijk dat hij zich zorgen maakt om zijn zoon. "Niemand bij ons in de klas heeft geen vrienden, er zijn altijd wel mensen die niet zo veel vrienden hebben, maar die hebben vaak genoeg aan de vrienden die zij hebben", vertelt Louise. "En er zijn altijd mensen van andere klassen met dezelfde interesses als jij", voeg ik toe. Oliviers moeder heeft zich ook weer met het gesprek bemoeid. "En de liefde, hoe gaat het daar mee?" Ik geef Louise een blik, waarmee ik bedoel dat we het niet over Damian gaan hebben. "Op dit moment zijn wij allebei in een relatie", zeg ik formeel. "Interessant. Willen jullie ook vertellen met wie?" Ik knik. "Louise hier is mijn vriendin", vertel ik. De moeder klapt in haar handen, een beetje een overenthousiaste reactie. "Ik vind jullie zo goed bij elkaar passen!"

"Lunch, lunch, lunch, lunch", zeg ik terwijl we onder het rood-witte lint doorlopen. Bij de eerste deur aan de linkerkant staat hetzelfde meisje als die de lunchbonnetjes uitdeelde. Als we naar binnen willen lopen, houdt ze ons tegen. "Lunchbonnetjes?" zegt ze vragend. Ik pak mijn bonnetje uit mijn achterzak en geef hem aan haar. Louise doet hetzelfde. Vrolijk lopen we naar binnen. Ik zie dat er erwtensoep, tomatensoep en groentesoep staat. Snel pak ik een bekertje en vul hem met tomatensoep. Louise pakt een bekertje erwtensoep. "Hey, Louise!" hoor ik achter me. Ik draai me om en zie een meisje staan uit onze jaarlaag. Ik herken haar vaag, waardoor ik weet dat ze bij Mason, Senna en mij bij scheikunde zit. "Michelle!" roept Louise terug. Ze duwt het bekertje soep bij me in de hand. Michelle, dat was haar naam. Druk pratend lopen de meiden naar een tafel. "Ey, Louise, hier heb je jouw soep weer", zeg ik voor ik het bekertje voor haar op tafel zet. "Bedankt, je bent een schat", zegt ze sarcastisch. De soep die ik in mijn mond had spuit er bijna uit, zo hard moet ik lachen. "Jezus Lou."

Af: 29-5-2018