P.O.V. Koen
"Koen? Ligt mijn vest nog daar?" Louise staat beneden aan de trap te roepen. Snel kijk ik de kamer rond. Het is haar blauwe vest. Naast het luchtbed ligt een blauw vest. Ik pak hem op en bekijk de maat. Vreemd. Wat heb ik dan aan? Ik trek mijn vest uit en kijk naar de maat. Dit is Louises vest! Ik pak het vest van de grond en ren met twee treden tegelijk naar beneden. Daar geef ik het vest aan Louise. "Waar lag hij?" vraagt ze nieuwsgierig. "Ik had hem aan", zeg ik beschaamd. Lachend geeft ze me een schouderklopje. "Ik dacht al, ben je opeens gegroeid! Het vest leek zo klein!" Ze trekt hem snel aan en dan lopen we naar Iris. Vlak voordat we naar binnen gaan, geven we elkaar een zoen. "Hey hoi!" roept Iris als we binnen komen. Op de bank zitten Sterre, Jochem, Roos en Evi al klaar. "We missen alleen nog Tijn en Job", constateert Louise. Iris schudt haar hoofd. "Nee, we kunnen gaan. Zij gingen rechtstreeks." Louise knikt en we lopen weer terug naar buiten. "Er kunnen er twee in het busje, de rest moet in de auto", zegt ze. Louise en ik kijken elkaar aan. "Zullen wij dan in het busje?" Ze knikt. "Ier? Wij gaan met het busje!" Iris knikt. "Dan kan de rest in de auto." Ze maakt de auto open. "Wie rijdt er?" vraag ik gespannen. "Ik", zegt Evi. Ze stapt in. "Maak je maar geen zorgen", zegt Louise in mijn oor. "Wij gaan toch met het busje dat bestuurd wordt door Iris' moeder." Verward kijk ik haar aan. "Iris' vader zou toch rijden?" Louise knikt. "Ja, maar nu hij prins is moet hij zelf op een kar. Daarom rijdt haar moeder." Ik knik en we lopen naar het busje. Louise stapt als eerst in, waardoor zij in het midden zit. Daarna stap ik zelf in en gooi de de deur dicht.

We zijn op het bedrijventerrein aangekomen, bij het bedrijf van Iris' vader. Iris maakt een grote loods open. In de loods staat de kar. Haar moeder rijdt langzaam achteruit. "Stop!" We haken de kar aan. "Hoe laat is het?" vraagt Iris. "Half twee", zeg ik na op mijn telefoon gekeken te hebben. "Nog een half uur", vertelt Sterre. Ondertussen komen Job en Tijn aanlopen. "Hallo allemaal", zegt Job formeel. Jochem geeft hem een schouderklopje. "Je hoeft niet zo formeel te doen, hoor." Job haalt zijn schouders op. "Ik ben dat gewend, op college moet dat." We kletsen nog wat. "We moeten op de kar!" roept Iris als het vijf voor twee is. Jochem loopt voorop, hij moet bij de muziekinstallatie kunnen. Achter hem loop ik. Op de kar is het niet heel groot, maar je kan fatsoenlijk lopen. Iris maakt een kastje open. "Omdat niet iedereen achttien is, gaan we allemaal geen bier drinken, want dat is niet gezellig." Ik zie Job en Evi ontevreden kijken. "Maar voor de smaak heb ik appelsap", zegt ze lachend. "Voor de rest heb ik sinas en cola, pak maar wat je wilt." Ik besluit nog niks te pakken. Jochem knalt de muziek aan. "Zal ik onze playlist aanzetten?" vraagt hij in het algemeen. Sterre en Roos knikken. "Wat staat er in de playlist?" vraag ik nieuwsgierig. Jochem pakt zijn telefoon. "Scrol er maar een beetje doorheen." Ik pak zijn telefoon aan. Na even te hebben gescrold, kom ik erachter dat het een mix is van rapnummers en carnavalsnummers. "Klinkt cool", zeg ik. Aan de andere kant wordt ik aangestoten door Louise, die een blikje sinas in mijn hand duwt. Ik maak hem open en kijk even om me heen. Iedereen is heel gezellig bezig. Opeens beweegt de kar. Ik had me er niet op voorbereid, dus ik val bijna. "Jongens, zeggen jullie het als jullie de kar met nummer 17 zien rijden? Wij moeten daarachter aansluiten", vertelt Iris. Ik knik. "15, 16, 17! We kunnen vertrekken", telt Job voor zich uit. De kar begint te rijden en al snel komen we langs andere karren. Voor ons staat de kar van Iris' vader. "Hoi pap!" roept Iris als we erlangs rijden. Hij steekt vrolijk zijn hand op. Ondertussen kijk ik mijn ogen uit. Nog nooit heb ik zo veel karren bij elkaar gezien. Ze hebben allerlei kleuren en thema's. Een thema dat we vaak voorkomt is voetbal, maar na het aan Iris gevraagd te hebben, weet ik dat dat komt doordat de grootste carnavalsvereniging dat als thema heeft. We komen langs een kar met een enorme voetbal erop. In de voetbal is een gat gemaakt, waar twee mannen staan. Ze gooien snoep naar ons. "Auw!" roept Louise nadat ze een snoepje op haar hoofd heeft gekregen. Lachend raap ik wat snoep van de grond en leg ze op het tafeltje.

We staan vrolijk te springen. Ik begin wel een beetje moe te worden, maar we zijn al aan het einde van het tweede rond, niet gek dus. Ik pak een snoepje en stop hem in mijn mond. Opeens begint de kar sneller te rijden. Weer val ik bijna om. Dit keer is het Louises beurt om te lachen. Ik kijk haar een beetje boos aan. "Hé, geen ruzie krijgen, hè?" hoor ik naast me. Ik kijk om en daar staat Iris. "Nee, we zullen geen ruzie krijgen, mama", zegt Louise op een kinderachtige toon. Ik geef haar een zoen op haar lippen. "Oh!" roepen Evi, Roos en Sterre. Ik kijk om. "Wat?" vraag ik. "Ik wist niets at jullie wat hadden", zegt Sterre. Ik haal mijn schouders op. "We hebben ook nog maar amper twee maanden." Roos' mond valt open. "Dat is langer dat jij ooit hebt gehad!" Louise knikt. "Damian was één maand maar." Roos kijkt haar fronsend aan. "Wie is Damian?" Louise kijkt me aan. "Damian was, laten we het zo zeggen, niet heel aardig." Evi knikt begrijpend. "Fijn dat je dan van hem af bent."

Af: 20-5-2018