Chào các bạn! Vì nhiều lý do từ nay Truyen2U chính thức đổi tên là Truyen247.Pro. Mong các bạn tiếp tục ủng hộ truy cập tên miền mới này nhé! Mãi yêu... ♥

15

De: V_1231@...
Para: JHoseok@...
Importante (Miércoles, 14:35)
No tenemos nada de que hablar, profesor

De: JHoseok@...
Para: V_1231@...
Importante (Miércoles, 14:37)
Lo veo mañana en el receso, afuera del salón de profesores.

De: V_1231@...
Para: JHoseok@...
Importante (Miércoles, 14:38)
Dije que no tenemos nada que hablar

De: JHoseok@...
Para: V_1231@...
Importante (Miércoles, 14:39)
Claro que sí.

De: V_1231@...
Para: JHoseok@...
Importante (Miércoles, 14:41)
Si es para me saque de su materia hágalo, dejé la universidad hace semanas

De: JHoseok@...
Para: V_1231@...
Importante (Miércoles, 14:43)
Estoy informado, un amigo suyo me lo dijo. Es de eso de lo que quiero hablar.

¿Amigo? ¿Jimin? Joder, ¿cómo se atrevió?

De: V_1231@...
Para: JHoseok@...
Importante (Miércoles, 14:45)
Por que? Acaso le importa? Ja ja

De: JHoseok@...
Para: V_1231@...
Importante (Miércoles, 14:49)
Sabe que invertí mucho de mi tiempo en usted, ¿cierto?

De: V_1231@...
Para: JHoseok@...
Importante (Miércoles, 14:50)
Perdón? Creo que acabo de leer mal....

De: JHoseok@...
Para: V_1231@...
Importante (Miércoles, 14:52)
Kim, le recuerdo que estuvo viniendo a buscarme casi todos los días para hacer preguntas sobre mi materia y ni hablar de los mails que me enviaba a diario. ¿Usted cree que no tomó parte de mi tiempo todo eso?

De: V_1231@...
Para: JHoseok@...
Importante (Miércoles, 14:58)
Lamento lo de los mails......

De: JHoseok@...
Para: V_1231@...
Importante (Miércoles, 15:01)
Si piensa dejar la materia debería decírmelo personalmente.

Taehyung suspiró. Tenía razón, no podía simplemente desaparecer, aunque ya se lo había informado a su grupo, supuso que debería decírselo a su profesor personalmente. Y agradecerle.

De: V_1231@...
Para: JHoseok@...
Importante (Miércoles, 15:03)
Entiendo, lo veré mañana

Era la última vez que iría a la universidad y por esa razón intentó arreglarse lo mejor posible aunque solo llegaría para el receso, directo a ver a hablar con su profesor. No es como que no solía arreglarse pero ahora se vestiría mejor y se peinaría mejor. Porque también sería la última vez que vería a su profesor, la persona que le había hecho darse cuenta que no era tan heterosexual cómo pensaba. Bueno, sin mencionar al pelinegro que venía de vez en cuando por sus servicios... aunque hacía mucho no lo veía.

Taehyung comenzó a contar mentalmente hace cuanto no veía a ese pelinegro mientras caminaba por los pasillos de la universidad. Fue de pronto que se quedó paralizado cuando lo vio en frente suyo, de espalda...

¿Qué?

¿Acaso iba a la misma universidad? ¿Iba a la universidad siquiera? ¿Cuantos años tenia?

Comenzó a dudar un segundo, podría decir que era alguien más pero reconocía el terminado del cuello de esa camisa. Por supuesto que lo hacía. Era él.

Pensó qué hacer pero entonces aquel se giró y se adentró en un salón, el salón de profesores.

Taehyung frunció el ceño parado ahí mismo, y cayó en cuenta. No era el pelinegro de los sábados, era Jung. Su profesor.

Se quedó pensativo. 

Joder, ¿qué fue eso? Pudo haber jurado que era el pelinegro. Estaba seguro que era él aunque por las luces tenues de las habitaciones de hotel se permitía dudar, esas luces nunca le daban una mirada completa de cómo se veía en realidad... Joder, otra vez. Estaba estático.

—Kim.

Su corazón se paró un momento por el susto pero miró hacia quien lo llamó.

—Profesor, Kwang —hizo una pequeña reverencia saludando al anciano y tragándose el susto.

Habían estudiantes yendo y viniendo a su alrededor porque era hora del receso.

—¿Estás buscando a Jung? —Taehyung asintió y el anciano le sonrió, solía encontrarse a ese profesor cuando hablaba con Jung ya que aquel siempre salía y entraba para poder fumar—. Le diré que estás esperando.

—Gracias —dijo, pero justo en ese momento Jung salió y Taehyung seguía sorprendido por la forma en que se lo había confundido. Era claro que sus dos trabajos le estaban robando demasiadas horas de sueño y ahora comenzaba a delirar.

Tragó salvada mientras se acercaba al profesor Jung.

—Hola.

Se veía hermoso. Tal vez más que nunca o era que hacía dos semanas no lo veía, no lo sabía.

—Sígame —dijo Jung haciéndole una gesto con la cabeza, Taehyung frunció levemente el ceño pero lo siguió. Caminó por unos pasillos que no había ido antes, lo seguía unos pasos detrás mirando al suelo. Se sentía algo avergonzado por lo de que ahora Jung sabia que Taehyung le había hablado todo ese tiempo por mails fingiendo ser Jihoon. Aunque algo más robó su atención, su alrededor.

Definitivamente no conocía ese pasillo y le sorprendía que no hubiera absolutamente nadie.

—Bien, usted-

—Antes de que diga algo. —Taehyung lo interrumpió e hizo una reverencia de noventa grados hacia él—. Lo siento mucho, por haberle mentido y haber fingido que era Jihoon. Yo sé lo pedí así que no debe ponerle ningún tipo de castigo a él —dijo inclinado, se había mensajeado con Jihoon la noche pasada preguntándole si él se lo había dicho pero se había hecho el desentendido.

Se enderezó cuando no escuchó respuesta y lo miró. Jung lo miraba con el rostro indescifrable. Se preparó para recibir cualquier tipo de respuesta.

—Sí, bueno... fue extraño fingir que no sabía que era usted cuando mandaba los mails.

Excepto para esa respuesta.

—¿Qué? —preguntó Taehyung y Jung rió bajo.

—Su compañero Lee me lo dijo desde el primer momento, dijo algo como que usted le había pedido que se haga pasar por el líder. —Jung hizo una mueca pensativa mientras que el castaño seguía demasiado sorprendido como para decir cualquier cosa—. Y para ser sincero, aún no lo comprendo.

—¿Lo supo desde ese momento? —dijo apoyándose en la pared detrás suyo totalmente sorprendido.

—Sí —sonrió débilmente y Taehyung no sabía si perderse en su sonrisa o morir de vergüenza porque su profesor lo supo desde siempre que era él el de los mails—. No lo voy a expulsar de mi materia por eso.

—¿No? ¿De verdad?

—Únicamente usted sabe porqué lo hizo. Personalmente no me molesta, contesto a todo aquel que quiera aprender, y usted parecía tener muchas ganas de eso. —Taehyung parpadeó escuchándolo atentamente y Jung miró al suelo—... Pero no sé que pensar con lo de que está dejando la universidad.

Mirando hacia abajo murmuró: —Tengo problemas y, ese es único camino que tengo.

—No lo es —¿No lo es?—. Siempre hay otros caminos.

—No es mi caso. —Taehyung dijo con una pequeña risa irónica. Ojalá pudieran las cosas ser diferente, tenía tantas ganas de seguir estudiando. Pero supuso que tener ganas no era suficiente.

—¿Por qué está dejando sus estudios tan de repente?

Lo miró intentando leer su mirada, pero no podía leerla. Decidió decirle la verdad, de todas formas, no tenía nada que perder. Bueno, la verdad pero a medias.

—Estoy en dos trabajos... bueno, casi tres en realidad —respondió—. ¿Cómo podría tener tiempo para estudiar?

Jung hizo una cara de clara sorpresa. Taehyung no esperaba que le dijera nada más que un "lo siento" o un "suerte, entonces". Realmente estaba esperando eso.

—¿Cuánto trabaja?

Pero al parecer, su profesor siempre lo sorprendía con sus respuestas.

—Dos de ellos son de lunes a viernes, a la tarde y noche, el otro es los fines de semana. —Y con "el otro" se refería al de Choi.

—¿Sabe que sus clases son a la mañana, no?

Taehyung rió pero le causó una linda sensación el hecho de que pareciese interesado en él. Lástima que seguro era su imaginación.

—Profesor, también necesito dormir...

—Oh, sí, yo lo sé. Lo que quiero decir es que-

—Si, sé que quiere que vuelva a clases porque siente que perdió su tiempo conmigo para nada. —Lo vio apretar la mandíbula luego de eso—. Me lo dijo por mail.

—No es únicamente eso, estoy seguro que vi ganas reales en usted por aprender. ¿Estoy equivocado?

—Tenía ganas —afirmó.

—¿Tenía? ¿Qué terminó con sus ganas? Me hace pensar que entonces no tenía ganas realmente. ¿O es que nunca le interesó?

Luego de escuchar eso se le vino a la mente todas las cosas que le había dicho su madre, un nudo en su garganta de formó: —Tengo ganas de seguir viniendo a clases de verdad.

—¿Entonces?

—Ya se lo dije, tengo mucho trabajo.

—Tiene ganas pero no ha buscado otras soluciones a su problema. No tiene sentido, ¿sabe?

Taehyung quiso reír: —¿Y usted cómo sabe si no lo he hecho? No me conoce.

—No necesito conocerlo para saber que no buscó otras soluciones. Como dije al principio, siempre hay otros caminos, y si no los pensó es que no le interesa.

—Es fácil hablar cuando se tiene un título, trabajo estable y bien pagado. ¿Acaso no hay algo que haya querido mucho pero no tenia otra opción que dejarlo? No lo creo. Se hace que sabe todo pero creo que no sabe nada. —Se arrepintió de inmediato al decir todo eso cuando vio la expresión de Jung, una expresión de dolor que no le gustó para nada. Maldijo por dentro. Algo dentro de él no se sintió bien y le obligaba a pedirle perdón. ¿En qué momento se habían puesto a discutir de esa forma?

Hubo un pequeño gran silencio.

—Tiene razón —dijo Jung luego de largos segundos pero esta vez sin dirigirle la mirada. Taehyung creyó ver algo diferente en sus ojos aunque no lo mirara—. No tengo derecho a opinar sobre su vida, no tengo nada más que decir. Le deseo suerte en sus trabajos —agregó y se dio vuelta sin mirarlo todavía. Caminó de regreso por donde habían venido, alejándose con la correa de su maletín colgado en un hombro.

Mierda.

—Hoseok —lo llamó corriendo detrás de él, ni siquiera supo porque mencionó su nombre, ya no estaba pensando claramente, si es que estaba pensando siquiera.

Para su sorpresa su profesor se detuvo -había pensado que lo ignoraría- corrió más rápido hasta pararse frente a él y mirarlo. Jung volvió a girar su mirada a un costado mostrándole solo su perfil, tenía los brazos cruzados sobre su pecho.

—El hecho que ya no sea su profesor no significa que le dé permiso para llamarme por mi nombre.

Taehyung no pudo evitar reír ante su tono ligeramente molesto y Jung lo miró con el ceño fruncido.

—Solo quería agradecerle por todo —dijo finalmente. Jung mordió su mejilla interior, lo notó.

—No es necesario agradecer, es mi trabajo.

—Tal vez, pero no todos los profesores se esfuerzan tanto como usted, no todos están respondiendo dudas y enseñando fuera de horas de clases o hasta en los recesos. —Jung ahora lo miraba, sus ojos estaban casi cristalizados, eso era lo raro que había visto que desde que había dicho esa cosa desafortunada, se preguntaba si le había hecho recordar algo malo—. Así que gracias por eso... Nos vemos algún día.

Taehyung se giró para irse. Odiaba las despedidas, hasta cuando se fue de la casa de su madre se había sentido triste. Pero ahora, con Jung, se sentía peor. Bueno, no era raro teniendo en cuenta que habían intercambiado muchas charlas, discusiones interesantes, comentarios sarcásticos y opiniones dignas de haber sido grabadas. Si bien había dejado la universidad hace unas semanas no lo había sentido tanto como hasta ahora. Ahora todo había terminado, estaba confirmado que sería para siempre. Porque, Taehyung no se veía volviendo a intentar estudiar... o por lo menos no en muchos años más.

—Kim Taehyung.

El castaño se detuvo a mitad de camino sorprendido no solo porque su profesor lo había llamado sino porque sabía su nombre completo.

Sabía su nombre completo. Se giró por completo para mirarlo.

—Si deseas algo de verdad no te rindas, es difícil pero siempre hay más de un camino. Recuerda eso, aún no es tarde —decía, sorprendentemente de manera informal—. Piénsalo mejor, ¿está bien?

No estuvo seguro que dijo o qué hizo luego de eso pero seguro había asentido con la cabeza o algo así porque Jung le dio una sonrisa con hoyuelos y se fue por otro pasillo.

Sin despedirse. Y él siempre se despedía. Como si supiera que no dejaría la universidad, como si estuviera seguro.

Sin llamarlo por "usted" cuando siempre lo hacía.

Lo pensó varios segundos parado ahí mismo.

Tal vez... lo olvidó, olvidó llamarlo por usted y olvidó despedirse... O tal vez, realmente, era su forma de decir que no sería la última vez que se verían porque estaba seguro que Taehyung volvería a clases.

¿Era posible que exista otro camino?


Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro