- Kam? Śpisz? - budzę się, słysząc głos mojego narzeczonego.

Czuję jak łóżko ugina się pod jego ciężarem.

- Kocham cię ale nie powinno cię tu być. - mamroczę cicho.

Peter lekko parska śmiechem.

- A to dlaczego, kochanie? - przeciąga ostatnie słowo.

- Sam wiesz, że ostatnią noc przed ślubem powinno się spędzić osobno, w innym przypadku to przynosi pecha.

Peter głaszcze mnie lekko po policzku.

- Nigdy nie byliśmy tradycyjni, a tym bardziej typowi.

Mężczyzna kładzie się przy moim boku, zajmując lewą połowę łóżka.

- Chociaż raz, moglibyśmy się postarać.

- Przestań marudzić, kochanie. Bo się jeszcze rozmyślę. - rzuca w odpowiedzi.

Tym razem to ja, parskam śmiechem.

- I co? Uciekniesz mi z przed ołtarza? Zrobisz dramatyczne wyjście?

Ręką zaczynam kreślić nieokreślone wzorki, na torsie Petera.

- Mhm, porzucę cię na pastwę losu, a może i nawet lepiej, Kraft będzie stał z tobą przy ołtarzu, będzie twoją jedyną opcją.

Kręcę lekko głową.

- Dobrze, tylko najpierw idź powiedz Michaelowi, że nastąpiła zmiana planów. Że to ja mam poślubić miłość jego życia.

Peter śmieje się głośno.

- Chciałbym zobaczyć jego minę.

Zapada między nami przyjemna cisza.

Peter przysuwa się bardziej, a swoimi rękami, obejmuje mnie w talii. Usta zbliża do mojej szyi i zaczyna składać na niej pocałunki.

Przymykam oczy i pozwalam sobie na tę chwilę przyjemności, jednak kiedy usta Petera zjeżdżają znacznie niżej, powstrzymuję go.

- Pero, pomyśl, że im dłuższej poczekasz, tym większą przyjemność będziesz czerpał z nocy poślubnej.

- Oj, Kam, jesteś nieugięty. - lekko się uśmiecham.

Przyciągam Petera do siebie i namiętnie go całuję.

- Jutro. - szepczę w jego usta.

Słoweniec delikatnie przeczesuje moje włosy, kiedy kładę głowę na jego torsie.

- Pero? Stresujesz się? - mówię cicho.

Mija chwila, zanim pada odpowiedź.

- Trochę.

- Masz wątpliwości?

Tym razem nie ma żadnej przerwy.

- Nie. Nigdy w życiu. W każdej rzeczywistości, w każdym wszechświecie i w każdej czasoprzestrzeni, poślubiłbym cię. - oboje uśmiechamy się jak głupi.

- Kocham cię.

- Kocham cię, Kam. A co do stresu...po prostu sam wiesz, że nie lubię tłumów, ani publicznych wystąpień, a tym bardziej przemówień.

- Pero...będziesz mówił tylko do mnie, tylko ja i ty, będziemy mieć tam znaczenie. To nasz dzień. Możesz zrobić z siebie największego pajaca, a i tak, będę dumny. Wiesz, dlaczego? Bo będziesz moim mężem.

Peter mocniej mnie obejmuje i całuje w czoło.

- Jesteś najlepszy.

- Wiem, dlatego się ze mną żenisz. - Słoweniec parska śmiechem.

Peter splata nasze dłonie, a kiedy mija dłuższa chwila, czuję, że zaczynam odpływać.

- Pero, nie powinniśmy spać razem. - mruczę cicho.

- Kochanie, nie potrzebujemy żadnego dodatkowego szczęścia. A poza tym, już nie umiem spać bez ciebie.

Uśmiecham się lekko.

- Wiesz, że dostaniemy opieprz od Krafta, jak przyjdzie mnie rano obudzić?

- Myślę, że zdołam opanować gniew, naszego małego skrzata, a jak nie, to Michael pomoże.

Zasypiamy, z uśmiechami na ustach, przed najważniejszym dniem naszego życia.

~~~~~

Takie słodkie coś tutaj powstało.
Do następnego.
Nikola