— No dobrze...  — Dallon zamknął oczy czując, że źle postępuje, jednocześnie odsuwając się od chłopca, który zadowolony aż zapiszczał, że szczęścia.

— Fajnie — uśmiechnął się uroczo  — zrobić napijesz się herbaty?  — poprawił swoją spódniczkę

— Może być —odpowiedział matematyk  — bez cukru  — dopowiedział, gdy brunet wychodził już z pokoju.

— Okej, a wolisz Earl Grey czy Madras?  — zapytał Ryan.

— Madras, nie parz za długo, chcę jeszcze pospać dzisiaj.  — rzucił to dla rozluźnienia trochę atmosfery przez co Ryana lekko zakuło. Myślał, że nauczyciel będzie chciał wykorzystać to, że są sami i mają pełną swobodę. Weekes natomiast postanowił sobie, że nie da sobie wejść na głowę więc uznał, że mimo wszystko będzie trzymał młodszego na dystans i może po czasie uda mu się go zdominować po całości.

 Po ośmiu minutach wrócił z parującym kubkiem napoju bogów. Nauczyciel uśmiechnął się tylko półgębkiem i przyjął kubek od Ryana. Ten także się uśmiechnął.

— Smakuje Ci?  — zapytał go po długim łyku.

— Oh...  — to pytanie wyrwało go z rozmyśleń — tak, jest w porządku

Popijając gorący napój młodszy zaczął się zastanawiać jak mógłby zacząć rozmowę na temat tej relacji, o której tak często myślał. Problem tkwił w tym jednak, że nie mógł wystrzelić z pytaniem o seks od tak jak zrobił to parę minut temu. to było zbyt nieodpowiednie. Należało raczej wymyślić coś innego i skuteczniejszego

— Więc co będziemy teraz robić?  — młodszy zapytał.

— Szczerze myślałem, że ty mi powiesz...  — nauczyciel wydawał się być lekko zażenowanym tą całą sytuacją. W jego głowie wciąż powstawały tylko najczarniejsze scenariusze... Przecież tyle rzeczy może pójść nie tak. Niech chociażby starszy powie coś nie tak albo będzie starał wymiksować się z toksycznej relacji, Ryan mógłby w ramach zemsty oskarżyć go o molestowanie czy nawet gwałt... Do tego nie mógł dopuścić. Breezy by tego nie przeżyła, zresztą nie mógł zostawić jej samej z dzieckiem.

 — Przejrzałem pana komórkę...  — przyznał się Ryan, wreszcie widząc, że ta cisza do niczego ich nie doprowadzi.  — Stąd wiem, że kręcą pana chłopcy tacy jak ja  — dodał doskonale orientując się, że wchodzi na niebezpieczne wody. Nie miał zielonego pojęcia jak starszy może zareagować. Można było by uznać, że oprawca bał się teraz o wiele bardziej niż sama ofiara.

 — Ty co zrobiłeś?  — nauczyciel otworzył szerzej oczy.  — Kiedy?  — uznał to za bardziej odpowiednie pytanie. 

 — Jakiś czas temu, ale spokojnie  — położył nieśmiało dłoń na jego kolanie  — patrzyłem tylko na historię wyszukiwania  — mówił to zupełnie spokojny. Jak rasowy socjopata, nie odczuwający strachu, lecz teraz wszystko w jego wnętrzu go rozsadzało. Znowu zapadła okropna cisza.

 — Jak mam być spokojny, kiedy ty gówniarzu rozpieprzasz mi teraz życie  — ze wściekłości aż wstał, nie mogąc znieść tego wszystkiego.  — Kurwa!

Po kolejnych paru chwilach ciszy jaka zapadła po tym wybuchu, podczas której ta dwójka jedynie bezczynnie gapiła się na siebie, emocje pomalutku opadały razem z kurzem. A do Dallona zaczęło docierać, że może nie był to najlepszy dobór słów, biorąc pod uwagę jego sytuację...

Skarby moje... ja przepraszam, bo ja musiałam paznokcie pomalować. Skończę to. Obiecuje!