Gavi

Strasznie stresowałem się rozmową z trenerem i naprawdę nadal nie wiedziałem, co chcę mu powiedzieć. Zapukałem dwa razy i, gdy usłyszałem jego głos westchnąłem i wszedłem do środka.

- Dzień dobry trenerze.

- Kogo moje oczy widzą? Pablo Gavi we własnej osobie. Co Cię tu sprowadza?

- Chciałem przeprosić.

- Za co? Za to, że nie pojawiłeś się na ostatnim treningu przed meczem? Zdajesz sobie sprawę jakie to było nieodpowiedzialne.

- Tak trenerze, przepraszam. Miałem gorszy moment i.

- Zdajesz sobie sprawę, że ja jestem bardzo wyrozumiały i nie musielibyśmy przeprowadzać tej rozmowy, gdybyś uprzedził wcześniej, że Cię nie będzie, a nie twój przyjaciel musiał do Ciebie dzwonić.

- Wiem trenerze, przepraszam. To się więcej nie powtórzy.

- Mam nadzieję. Siądziesz dzisiaj na ławce. To wszystko, co mam Ci do powiedzenia. Możesz iść.

- Tak, jeszcze raz przepraszam.

Wyszedłem i dopiero wziąłem głęboki wdech . Mogło być gorzej. Ostatecznie wytrzymam ten mecz na ławce i tak dopiero wracam po kontuzji. Wszedłem do szatni, gdzie już czekała część drużyny.

- I jak, spory opieprz zebrałeś?

- Daj spokój Casado.

- Pytam, wyglądasz mizernie.

- Bo nadal mam lekkiego kaca?

- O kurwa, nie wnikam dlaczego, naprawdę. Nawet chyba wolę nie wiedzieć.

Uwierz, że wolisz.

*

Chyba nie był, aż tak wściekły, skoro mnie wpuścił. Byłem totalnie rozstrojony emocjonalnie, ale gdy spojrzałem na Valerię nagle poczułem się lepiej. Jak ona to robiła?

*

Obydziłem się czując przytuloną do mnie Valerię. Jej bliskość robiła ze mną coś, czego jeszcze nikt nigdy nie robił. Korzystając z tego, że budzik jeszcze nie zadzwonił pozwoliłem sobie patrzeć na jej przepiękną twarz. Gdy dźwięk z jej telefonu rozbrzmiał w pokoju podniosła się i na mnie spojrzała.

- Gapisz się.

- Gapię. To coś złego?

- Właściwie to nie. Muszę wstawać, bo nie zdążę na uczelnię.

- Skoro musisz tam jechać.

- Nie zaczynaj.

Najchętniej zostałbym tu z nią do końca dnia, a nawet i dłużej. To było bardzo niepokojące jak bardzo wszystko się zmieniło, gdy wszedłem z nią w ten udawany związek. Chciała zejść z łóżka, ale zaplątała się w pościel i z niego spadła. Stłumiłem chichot. Jej niezdarność bywała taka urocza. Byłem pewien, że ktoś na górze tam nad nią czuwał. Inaczej już dawno, by się zabiła. Przeklęła pod nosem i wstała na równe nogi. Spojrzała na mnie z gniewem i pretensją.

- A książe, dlaczego nie wstaje?

Zamiast się przejąć ja po prostu szeroko się uśmiechnąłem. Do tego też przywykłem. Wstałem powoli i podszedłem do dziewczyny. Objąłem ją od tyłu.

- Kurwa.

- Coś się stało?

- Tak, chyba okres mi się zaczął. Masz tu jakies tabletki na ból brzucha?

- Coś powiniemem mieć.

- Daj, kurwa.

Okej, tego nie przewidziałem. Nie do końca wiedziałem jak powinienem się zachować. Wyjąłem tabletkę, nalałem wody do szklanki i jej to podałem.

- Uf, na szczęście mam w torebce podpaskę.

- Przecież jakbyś nie miała to poszedłbym i Ci kupił.

Popatrzyła na mnie jak na przybysza z innej planety. Nadal się krzywiła zapewne przez ból brzucha.

- Mówisz poważnie?

- Tak.

- Dziwne.

To były ostatnie słowa jakie do mnie skierowała zanim zamknęła się w łazience. Nie rozumiałem co było dziwnego w tym, że chciałem jej kupić podpaski, ale dobra. Nie wnikałem. Wyjąłem z szafki na słodycze czekoladę i, gdy tylko brunetka wyszła od razu jej ją podałem.

- Masz, słyszałem, że dziewczyny lubią jeść dużo słodyczy podczas okresu.

- Ale ja jestem na diecie.

- Jak zjesz kilka kostek to nic się nie stanie.

- Stanie, już i tak mój brzuch przypomina balon przez ten okres i będę musiała się pomalować, bo mi jakieś gówna powyskakiwały na twarzy.

- Valeria, przecież to nie twoja wina. To twój organizm i naprawdę nie musisz się odchudzać, bo nie masz z czego.

- Że ty się nie brzydzisz na mnie patrzeć.

- Uwierz mi z patrzenie na Ciebie stało się moją ulubioną czynnością w ostatnim czasie. Nawet jakbyś była uwalona smarem i cokolwiek innego, dla mnie i tak będziesz najpiękniejsza.

Nie sądziłem, że pod fasadą pewnej siebie dziewczyny z trochę wybujałym ego, kryje się dziewczyna, która ma jakiekolwiek kompleksy i uważa, że czegokolwiek jej brakuje.

- Chcesz zostać?

- Bo co? Mam okres to mam nie iść na uczelnię? To tak nie działa. Dobra, chodź, bo się naprawdę spóźnię.

Zawiozłem ją najpierw do jej mieszkania, gdzie się przebrała, a później na uczelnię i pojechałem do mieszkania Fermina. Później byliśmy umówieni z resztą w domu Pedriego, ale najpierw chciałem pogadać z nim. Jakimś cudem udało mi się znaleźć miejsce parkingowe. Już po chwili stałem pod drzwiami przyjaciela.

- Otwarte.- Krzyknął, więc wszedłem do środka.- To co było tak pilnego, że musiałeś do mnie przyjść i mi o tym opowiedzieć.

Nagle nie wiedziałem już co chcę mu powiedzieć.

- Eeee, przespałem się z nią.

- I?

- I powiedziałem jej, co czuję.

- I?

- I ona mnie nie wyśmiała.

Wszystkiego się spodziewałem, ale na pewno nie tego, że nagle zacznie się śmiać.

- Spodziewałem się tego już po tym jak do Ciebie zadzwoniłem, a odebrała ona.

- Wtedy jeszcze.

- To bez znaczenia. Zamierzasz powiedzieć Pedriemu?

- Oczywiście, że tak, ale jeszcze nie dzisiaj. To świeża sprawa.

- Dobra, pijemy tą herbatę i idziemy.

Zgodziłem się kiwnięciem głowy. Powody, przez które w ogóle doprowadziłem się do tego stanu zamierzałem zdradzić też reszcie, więc nie było sensu tłumaczyć tego dwa razy. Gdy dotarliśmy na miejsce wszyscy już na nas czekali.

- Kogo moje oczy widzą, kac już wyleczony?

- Bardzo zabawne Ansu.

- To teraz nam powiedz, dlaczego to zrobiłeś?- Powiedział Eric. Najchętniej znowu poszedłbym do klubu i się napierdolił. Miałem dość. Opadłem na jeden z foteli.

- Przez Nico i Isabellę. Wiecie, że tylko oni potrafią mnie doprowadzić na skraj mojej cierpliwości.- Okej, wszyscy spoważnieli, więc mówiłem dalej.- Byliśmy z Valerią w kawiarni, a później postanowiliśmy skorzystać z ładnej pogody i przeszliśmy się po okolicy.- Spojrzałem na Pedriego, żeby sprawdzić jego reakcję, ale nie wydawało się go to ruszać.- I wtedy ich zauważyłem. Zamurowało mnie, nie mogłem się ruszyć. Zanim zdążyło mi to minąć oni już przy nas byli.

- Co za bezczelni kretyni.- Stwierdził Pedri.

- Szczerze jakby nie twoja kuzynka, to pewnie dzisiaj odwiedzialibyście mnie w areszcie, chociaż po tym, co mówiła do niej Isabella odnosiłem wrażenie, że zaraz sama się na nią rzuci i wydłubie jej oczy.

- Co jej powiedziała?- Głos Pedriego stał się jeszcze bardziej nieprzyjemny.

- Próbowała jej wjechać na samoocenę.

- Suka.

- Wiem.

- I jak to się skończyło?- Odezwał się pierwszy raz Ferran.

- Nijak.- Odpowiedziałem pustym głosem.- Jeszcze chwila i naprawdę, bym się na niego rzucił, ale Valeria jakimś cudem pozostała opanowana i w końcu mnie odciągnęła. Wiecie to pewnie, dlatego że ja jej to tylko powiedziałem, nie była tu wtedyz kiedy to się działo. Tak jak Fermin.

- I to zdecydowanie jest atut.- Stwierdził wspomniany przeze mnie przyjaciel.- Bo pewnie, gdyby to któryś z was się wtedy na niego natknął, to naprawdę odwiedzialibyśmy go w areszcie.

- Co oni tu w ogóle robili?! Po tym wszystkim?- Oburzył się Ansu.- Naprawdę mam ochotę mu teraz wpierdolić.

- Nie powiedziałeś jeszcze, dlaczego znalazłeś się w takim stanie.

- Odwiozłem Valerię do domu i pojechałem do klubu. Napierdoliłem się i musiałem nie kontaktować na tyle, że przez przypadek do niej zadzwoniłem.

- To było strasznie głupie.- Stwierdził Pedri.

- Jest jeszcze jedna kwestia do wyjaśnienia.- Powiedział Fermin.- Dlaczego Valeria jak odebrała twój telefon następnego dnia, to powiedziała, że mogła na jej miejscu być inna dziewczyna.

I to był moment, w którym poczułem ogromne zażenowanie i skrzywilem się na własną głupotę.

- Jak już mówiłem nie za bardzo kontaktowałem i być może jakaś dziewczyna mnie obmacywała.- Skrzywiłem się.- A ja nic z tym nie zrobiłem.

- Idiota.- Stwierdził Pedri.- Masz szczęście, że po Ciebie pojechała, mimo że nie musiała tego robić.

- Wiem, zwłaszcza, że powiedziałem jej, żeby szła dalej spać.

- No imbecyl. Brak mi słów.- Dobra, zasłużyłem na to, żeby Pedri mnie tak nazywał.

- A teraz skoro już jesteśmy przy tematach ważnych, to czy łaskawie chcielibyście zaktualizować swoje statusy, że tak powiem.- Powiedział Fermin.

- A tak, wróciliśmy do siebie z Sirą.- Powiedział Ferran.

- To wiem.- Mruknął Fermin.- Osobiście brałem udział w tej farsie.

- Jakiej farsie?- Zdziwił się Ferran. Wzruszyłem ramionami i się uśmiechnąłem.

- To wszystko było specjalnie, żebyś zobaczył Sirę z innym chłopakiem i był zazdrosny.- Powiedziałem.

- Jesteś nienormalny?

- Ty jesteś, bo nie potrafiłeś przyznać, że jej przyjazd zrobił na Tobie o wiele większe wrażenie niż byś tego chciał.

- Więc to wszystko było po to, żebym był zazdrosny?

- Dokładnie, chyba całkiem nieźle nam to wyszło, bo się udało.

- Nam?- Zdziwił się Ferran.

- Tak, śmiesznie się złożyło, bo akurat mieliśmy iść na podwójną,, randkę " i Valeria do mnie zadzwoniła, żeby zamienić ją w potrójną. Oczywiście, że się zgodziłem, bo widziałem jaki wkurzony i bez życia chodziłeś ostatnio.

- Jesteście nienormalni.- Stwierdził Pedri.

- Wiem o tym.

- Ja z Nalą to świeża sprawa jak byście chcieli wiedzieć, więc na razie nie jesteśmy parą.

Przynajmniej jeden nic nie ukrywał. Teraz nie byłem lepszy, ale zamierzałem mu powiedzieć. Być może w weekend. Jak będę miał pewność, że to wszystko nie jest bez sensu i chwilowe.

- A ty Pedri?- Z zamyślenia wyrwało mnie pytanie Ferrana.

- Oj, ja się jej spytałem o związek i się zgodziła. Nie powiem wam. Nie bądźcie źli, już zrozumiałem, że źle zrobiłem nie mówiąc wam. Wystarczająco Pablo zepsuł moje bębenki.

- Czyli jakby nie było zostałem ostatnim singlem.

- Poniekąd tak.- Stwierdził Ansu.

Takiego dnia już dawno nie było. Wspólne spędzenie czasu na grze w Fifę i rozmowach oraz picie herbaty.

*

- Już lepiej?

- Tak, dziękuję.

- Za co?- Zdziwiłem się.

- Za czekoladę i przepraszam, jeśli byłam trochę wredna, ale tak już mam podczas okresu, że wszystko potrafi wyprowadzić mnie z równowagi.

- Spoko.

Zaparkowałem pod jej mieszkaniem.

- Zaprosiłabym Cię do środka, ale muszę się pouczyć.

- Nie będę Ci przeszkadzał.

- Jasne.

- Poważnie, siądę sobie grzecznie i.

- Będziesz mnie rozpraszał.

Sam nie wiem, które z nas było bardziej zdziwione tym co wyszło z jej ust.

- Mówisz?- Spytałem z bezczelnym uśmiechem.

- Chyba powinnam czasami się zamknąć.

- Jak chcesz to ja znam skuteczne metody na zamknięcie tych twoich ust.

- Idiota.- Chciała wyjść, ale jej na to nie pozwoliłem.

- Nie siedź za długo, cześć.

- Cześć.

*

Wyszedłem z treningu. Zamierzałem od razu jechać pod uczelnię Valerii, ale zatrzymał mnie czyjś głos.

- Jesteś chłopakiem Valerii, prawda?- Spojrzałem na chłopaka, który był chyba w moim wieku, chociaż równie dobrze mógł być starszy.

- Tak, a o co chodzi?

- Chciałem Cię tylko ostrzec.

- Niby przed czym?

- Przed nią. Wielu było przed Tobą i każdy myślał, że to on będzie tym chłopakiem, w którym ona się zakocha, każdy kończył ze złamanym sercem.

- Z tego, co mi mówiła, to dawała im jasno do rozumienia, że nic do nich nie czuje, a oni się na to godzili.

- A co miała Ci powiedzieć? Że ich wykorzystywała. Mówię Ci tylko, bo wydajesz się spoko gościem i nie chcę, żebyś slończył jak mój przyjaciel, który nadal nie może się z tym pogodzić.

Po tych słowach odszedł. Wolałem jeszcze za nim, ale nie zwracał na mnie uwagi. Jeśli myślał, że w to uwierzę to był w błędzie. Mój związek z Valerią trwał już miesiąc i akurat, gdy przestał być udawany, to ktoś mówi mi takie rzeczy? Śmierdziało przekrętem na kilometr.

Miłego dnia 😘 ❤️