- Hejka.- Powiedziałam, gdy wsiadłam do auta.

- Hej, masz jakiś dobry humor.

- Em, tak, słuchaj, czy mógłbyś jutro jak będziesz mnie odbierać, wziąć też Marię i ją odwieźć?

- Nie ma problemu.

- Naprawdę?

- Poważnie.

- Dziękuję.

- Nie musisz mi dziękować za takie rzeczy. Słuchaj, gadałem z Ferminem i jego dziewczyną, i zgodzili się na podwójną randkę, trzeba tylko będzie wybrać dogodny termin.

- Byłam pewna, że się nie zgodzi.

Zdziwiło mnie to. Naprawdę byłam pewna, że Fermin nie będzie chciał spędzać ze mną czasu. W końcu on był najbardziej sceptycznie nastawiony do tego pomysłu.

- Ale się zgodził. Pewnie i tak, to nie będzie jakoś szybko, ale Cię informuję.

- Okej, cześć.

- Cześć.

Zdecydowanie jedna kawa to było za mało. Dobrze, że wreszcie wysiadłam, bo jeszcze chwilę i zasnęła bym w tym samochodzie. Dobrze, że dziś tylko do 14, bo chyba bym nie dała rady dłużej. Po przekroczeniu progu uczelni, pierwszym punktem stał się dla mnie automat z kawą. Było drogo jak cholera, ale była kawa i to najważniejsze. Dobra, może i nie była najwyższej jakości, ale piłam gorsze, a dziś zdecydowanie jej potrzebowałam.

*

Ziewając wyszłam z uczelni. Zapukałam w okno od strony kierowcy i Gavi wysiadł.

- Idziemy, czy się rozmyśliłeś?

- Idziemy. Mają tam herbatę?

- Tak, nawet dość spory wybór. Zarówno herbaty jak i kawy. Do tego ciasta.

- Okej i super. Potrzebuję dawki cukru.

- Męczący trening?

- Bardzo.

Podeszłam do lady.

- Poproszę karmelowe latte ii, co chcesz?

- Herbata malinowa i ciasto pistacjowe.

- Kartą będzie.

- Czekaj, chcesz za mnie płacić?

- Ty płaciłeś w restauracji, bo mnie zaprosiłeś, więc ja płacę tutaj, bo Cię zaprosiłam. Chodź, bo blokujemy ludziom kolejkę.

Usiadłam z nim przy moim ulubionym stoliku.

- Zaraz powinni nam przynieść.

- Okej, a ty jak się czujesz? Bardzo zmęczona?

- Dziś nie. Do 14 tylko, więc fajnie.

Gadaliśmy o niczym dopóki kelnerka nie przyniosła naszego zamówienia. Och, tego mi było trzeba. Nigdzie nie mają tak dobrej kawy.

- Dobre.- Pochwalił.

- Wiem, kocham tą kawiarnię.

- Możemy częściej tu przychodzić.

- Serio?

- Tak.

Myślałam, że ten dzień będzie do dupy, ale pobyt w tej kawiarnii umilił mi czas. No i też trudno to było przyznać, ale zaczynałam przyzwyczajać się do towarzystwa Gaviego, bo polubiłam je już jakiś czas temu.

- Czyli jutro odwozimy twoją przyjaciółkę. Daleko mieszka?

- Ode mnie trochę jest. To bardziej w kierunku domu Pedriego.

- Dobra, to najpierw odwieziemy ją, a.

- Musiałam upewnić się, że to prawda.- Przeniosłam spojrzenie na osobę, która powiedziała te słowa. Piękna czarnowłosa dziewczyna właśnie stała przed nami i się uśmiechała. Nie byłam tylko pewna, co ten uśmiech oznaczał. Na dźwięk jej głosu, chłopak, którego trzymałam za rękę się spiął. Ścisnęłam go mocniej.- I mam potwierdzenie. Naprawdę sobie kogoś znalazłeś. Ciekawe na jak długo. Ostrzegam Cię kochana, on nie jest zbyt stały w uczuciach, jedyne co kocha to piłkę i nigdy nie będziesz na pierwszym miejscu.

- A ty kim jesteś, żeby mi mówić takie rzeczy?- Odezwałam się, bo mnie wkurzyła. Co za bezczelna typiara.

- Isabella, idź sobie.

Jego głos był szorstki, nieprzyjemny.

- Myślę, że to on Powinien Ci powiedzieć, kim jestem. Ciao.

- Co za suka, nie? Gavi?- W ogóle nie zareagował na moje słowa, mimo że dziewczyna już dawno się oddaliła. Nie miałam pojęcia, kim była, ale nie mogła być nikim dobrym, jeśli on zareagował w ten sposób.

- Nie słuchaj jej.- W końcu się odezwał, a jego głos brzmiał już  spokojnie.- Chodźmy.

Poszłam, więc za nim do samochodu i pokonaliśmy całą drogę w milczeniu.

- To ten, cześć?

- Przepraszam Cię za to wszystko. Musiałem się uspokoić, żeby nie powiedzieć niczego, czego bym żałował.

- No rozumiem, ale kto to był?

- Uch, nieważne.

- Okeeej.

- Tak jak powiedziałaś suka. Suka, która namieszała w moim życiu i już myślałem, że jej nie zobaczę. Satysfakcjonuje Cię taka odpowiedź?

- Tak w końcu, nie jestem nikim szczególnym byś miał mi się z czegokolwiek zwierzać, naprawdę. Nie musiałeś mówić. Tak spytałam.

- Musiałem, bo byłoby to wobec ciebie nie w porządku.

- Tak sobie pomyślałam, że skoro masz jutro odwozić też Marię, to może weźmiesz sobie jakieś ubrania na zmianę i przenocujesz u mnie. Rano i tak będziesz mnie odwoził, a zawsze trochę więcej pośpisz.

- Dziękuję.

- Za co?

- Za to, że nie będę musiał o tej godzinie wracać na drugi koniec miasta.

- To cześć.

- Cześć.

Dzisiejsza nauka w ogóle mi nie wyszła. Mimo wszystko zastanawiałam się, kim była ta dziewczyna, bo jego reakcja była naprawdę dziwna i niepokojąca.

Miłego dnia ❤️ 😘