Ik ben ondertussen weer in mijn kamer, Joost, Link en Duncan zijn even weg voor dingen ofzo, het boeit mij ook niet het enige wat mij bezig houd is pijn. Dan besef ik mij hoe dom ik ben geweest om haar mijn echte naam te vertellen, ze hoeft die maar 1x te zeggen in het bijzijn van iemand anders en ik ben er geweest. "Kut, kut, kut" "Wat is er Jeremy" vraagt Duncan. "Duncan? Ben jij hier de hele tijd al?" "Ja, Link wilde dat iemand je in de gatten hield" "Urggh dat had ik kunnen verwachten, maar er is niks" "Prima, maar als er wel iets is kan je altijd bij mij aankloppen mijn koning" elke keer als Duncan dat zegt krijg ik de tranen in mijn ogen mijn koning er zijn dus wel mensen met vertrouwen in mij, waarom heb ik geen vertrouwen in mijzelf? Ik besluit het hef in eigen handen te nemen "Duncan zoek uit wanneer Don terug komt van zijn reis langs de mijnen, de avond dat hij terug komt gaat hij altijd dineren met zijn zoon, Harm dus. Die avond moet het gebeuren, ik ga dan met Caitlin wandelen en steek haar neer. O en we hebben een boot nodig want nadat die 3 uitgeschakeld zijn vluchten wij per boot, er komt onrust in dit land en dan slaan we toe. Geef dit briefje zo meteen af bij Maria, dan komt alles goed. Dit kan niet misgaan" dit plan rolt zo uit mijn mouw en ik ben er best tevreden over "Klinkt goed Jeremy" zegt Link "Sinds wanneer ben jij terug?" "Sinds de zin "De avond dat hij terug komt" reageert Link "Dus je weet het plan" "Ja meneer" grinnikt hij.
Ik ga aan mijn bureau zitten met nog steeds super veel pijn maar dat maakt nu niet uit.
Ik begin met het schrijven van het briefje, er mag natuurlijk niet teveel opstaan want als hij in verkeerde handen valt is het goed mis.
M
Kom langs morgen
Ik twijfel waarmee ik hem gaan ondertekenen, ik hoop maar dat ze mijn tweede naam weet.
M
Kom langs morgen
D
Ik geef het briefje aan Duncan en als nieuwsgierig aagje dat het is leest hij hem natuurlijk even. "D?" "De D staat voor Daniël, mijn volledige naam is Jeremy Daniël Frieser" "O oke" en Duncan vertrekt.
Link komt de kamer binnen en gaat naast mij op het bed zitten. Hij slaat met zijn hand op mijn rug "hoe gaat het Jeremy" ik krimp in elkaar en er biggelt meteen een traan over mijn gezicht "O god sorry Jeremy ik ben ook zo'n sukkel" "Ja dat weet ik" ik glimlach als een boer met kiespijn, waarom moest hij met zijn hand op mijn rug slaan het is daar zo gevoelig. "Mag ik het zien?" Vraagt Link "Ga je gang, maar doe voorzichtig!" Ik voel hoe hij langzaam mijn shirt omhoog trekt, het verband is er al af dus hij ziet meteen mijn littekens. "Gast! Dit is niet normaal" "Nee vertel mij wat, maar het leven gaat door. Nou kan jij vragen aan Duncan of hij al weet wanneer Don terug komt?" "Prima Jeremy" en Link vertrekt weer. Ik voel zijn hand nog na branden op mijn rug, de sukkel.

Ik liep echt vast met dit deel vandaar dat hij zo kort is sorry