Ik wordt de grote zaal ingesleept. "Frieser!" Buldert de stem van keizer Milan door de zaal. "Jeremy Frieser is mijn naam" zeg ik luid en duidelijk. "Volgens mij moet iemand hier manieren leren"zegt de keizer en ik voel een trap in mijn zij. Maar het doet mij gek genoeg niks. Ik spuug naar de keizer, weer voel ik een trap. "Je bent brutaal vandaag maar ik denk dat je nu wel stiller bent"zegt de keizer met een grijns. Een meisje wordt binnen gebracht. Bebloed en verminkt "Maria!" Roep ik verschrikt. De keizer lacht gemeen. "Neem mij inplaats van haar"zeg ik "Nee Jeremy, jij bent de koning jij moet leven. Zullen de koning zegen vieren." Roept ze. Ze krijgt een trap in haar rug. "Dom wijf, geef haar maar een druppel" grijnst milan. Ik kijk wat de wachter in zijn handen heeft. Vloeibaar vuur. Als ze dat binnenkrijgt verbrand ze van binnen uit. "Nee!" Ik wil naar haar toe rennen maar wordt stevig op de grond gewerkt door 2 wachters. Mijn arm wordt achter mijn rug gedraaid en ik verga van de pijn, maar het boeit mij niet. Maria gaat straks dood door mij. De wachter wil een druppel in haar mond gieten maar Maria is hem te snel af en pakt het flesje  "Dit is de eerste stap tot wraak, en vele zullen volgen! Don is dood en daar blijft het niet bij. Zeg mijn familie dat ik van ze houd, voor Fallwell" roept  ze en ze drinkt het hele flesje leeg. "Maria nee!!!" Maar het is al te laat. Ze krijst het uit en haar lichaam wordt spierwit, ze ligt doodstil op de grond. Maria is dood. En dat is mijn schuld. Mijn domme schuld "Morgen wordt de zoon van de verloren koningin gedood!" Roept Milan. Ik probeer mij los te rukken om de keizer te wurgen, maar de wachters hebben mij te stevig vast.
Ik word weggevoerd, ik probeer mijzelf los te rukken maar dat mislukt. De wachters houden halt en binden mijn handen achter mijn rug doormiddel van een touw, ik probeer mijzelf weer los te rukken maar het touw snijd in mijn handen. Er rollen tranen over mijn wangen "nu piep je wel anders hè jongetje" roept 1 van de wachters. Ik trap mijn linkerbeen keihard naar achteren in de hoop dat ik hem raak. En jahoor ik raak hem "Auww" piept hij maar hij herpakt zich snel "Rotjoch!" Roept hij en hij trekt mij ineens naar achter, waardoor de touwen nog harder in mijn polsen snijden. Meer tranen vormen zich in mijn ogen, en ik moet mijn tanden op elkaar klemmen om het niet uit te schreeuwen. De rest van de reis naar de kerkers houd ik mij koest.  De wachter die ik net een trap verkocht heb draait de deur van mijn cel open "Tot morgen"grijnst hij "ik zie je met plezier morgen je hoofd rollen"vervolgt hij. Ik doe nog een laatste poging om mij los te rukken maar ook deze poging faalt, de wachter geeft mij een zetje en ik val voorover de cel in, ik kan mij alleen niet opvangen omdat mijn handen nog op mijn rug vast zitten, dus ik maak een flinke smakker op de koude betonnen vloer. "&#a(@%$§@&"roep ik uit. Ik hoor gelach achter mij en draai mij moeizaam om. De wachters staan mijn uit te lachen en gooien de deur dicht, ze lopen lachend weg en ik blijf alleen achter met een paar ratten.
Maria is dood. Dat is het enige wat door mijn hoofd spookt. Maria is dood en dat is mijn schuld. Ik had naar Link moeten luisteren ze was nog maar 15. Te jong om te sterven en te jong om haar leven te geven voor haar volk.  Maar toch deed ze het, voor mij en voor de vrijheid van alle fallwellers. Ze is dapperde dan dat ik ben, en wat zei ze ook "don is dood" Harm niet dan? Ik hoor wat geruis en er komt een rat tussen de tralies door. Ik geef hem een schop en piepend rent hij weg. "Rot beest"mompel ik. Morgen wordt ik gedood, maar bang ben ik niet. Nee ik ga trots ten onder. Ik denk na over de mensen die ik lief heb. Hoe mijn moeder altijd geduldig met mij was terwijl ik het rekenen gewoon niet snapte. Mijn moeder had het druk maar toch had ze altijd tijd voor mij. Hoe Link mij treiterde omdat ik jonger was maar als iemand mij ook pestte meteen voor mij op nam, Link is altijd al mijn broer geweest ondanks ik enigs kind ben. En hoe Joost mijn overal bij tilde omdat ik zo klein was en hoe we dan met zijn 3'en door de geheime gangen gingen sluipen. En dat het kamermeisje dat riep "Jeremy Frieser! Wat heb jij gedaan, zo zie je er toch niet uit als de toekomstige koning!" Als ik helemaal stoffig en vies terug kwam. En ook Duncan heeft een plaatsje in mijn hart, hoe hij mijn koning noemde als ik niet meer in mijzelf geloofde en mij moed gaf, en Caitlin ben ik dankbaar voor de fijne tijd samen hoe wij gingen paardrijden en ineens gingen zwemmen. En als laatste Maria, ze maakte mij vrolijk en was voor niks bang. Ik word onderbroken uit mijn gedachte als ik wat buiten hoor. Komt iemand mij redden? "Hallo Jer" hoor ik een bekende stem zeggen, Harm. "Jeremy is mijn naam"reageer ik fel terug en ik sta op "Waarom Frieser?"zegt hij. Ik kijk naar het raampje in mijn cel, waar harm voor staat. Hij is bleek en zijn huid is gebarsten, het is een wonder dat hij het overleefd heeft "Je stond in mijn weg" zeg ik zonder emotie. "Ik haat je Frieser, eerst pak je Caitlin van mij af en nu vermoord je mij bijna" "Ja jammer genoeg bijna"zeg ik "Morgen als je onthoofd wordt wil ik je hoofd. Dan kan ik hem ophangen als trofee! En denk maar niet dat iemand je komt bevrijden Frieser"zegt Harm en hij loopt weg, als mijn handen niet vast zaten had ik hem gewurgd maar die luxe heb ik niet. Ik zak moedeloos weer tegen de muur en trek mijn benen op richtig mijn hoofd. Ik leg mijn hoofd op mijn benen en staar naar de kale grijze muur voor mij...

O nooo sjocopasta is dood. Rust in vrede mango :)

Ik heb echt gestruggeld met dit deel. Eerst had ik staan "ik word weggevoerd en de kerkers ingebracht" en uiteindelijk heb ik dat tot 200 woorden  uitgerekt😂