JESS

Moja głowa niemiłosiernie pulsowała, a każda część mojego ciała czuła się odrętwiała.

Słyszałam pikanie obok mnie i dźwięk mojego oddechu, który był głośniejszy niż zwykle.

Poczułam ból w nadgarstkach, które powoli pulsowały.

Gdzie byłam? Co się stało?

Umierałam?

Czy to tak czujesz się, gdy umierasz?

Desperacko próbowałam otworzyć oczy, ale były ciasno zaciśnięte.

Panika wstrząsnęła mną i ponownie spróbowałam otworzyć oczy, ale nie miałam siły. Czułam się jakby każda część mojego ciała zasnęła i tylko mój mózg był obudzony.

Strach narósł, a mój oddech gwałtownie przyspieszył.

Dlaczego nie mogłam otworzyć oczu?

Jeśli byłam martwa, dlaczego myślałam?

Pytania irytująco buzowały w mojej głowie, tylko pogarszając mój ból głowy.

Mogłam usłyszeć kroki stające się coraz głośniejszej i głębokie westchnięcie kogokolwiek, kto jest obok mnie.

- Księżniczko - powiedział głos - proszę, obudź się.

Moje serce się zatrzymało.

Znałam ten głos.

- Księżniczko, naprawdę chcę, żebyś się obudziła - powtarzał.

To był chłopak, z pewnością.

Brzmiał na zestresowanego i słabego, jakby wyparowała z niego każda iskierka nadziei.

Znałam ten głos... Więc dlaczego nie wiedziałam, kto to był?

No dalej - powiedziałam mózgowi, a frustracja budowała się we mnie. - Dlaczego nie wiesz?

Przez chwilę zapanowała cisza, po czym do moich uszu doleciał dźwięk płaczu.

- Potrzebuję mojej najlepszej przyjaciółki z powrotem. - Wyszlochał, pociągając nosem. - To wszystko moja wina. Nie wiedziałem, że wciąż cię ranią... Byłem idiotą. Jak mogłem nie zauważyć? Byłaś taka zraniona w środku... A ja nawet nie wiedziałem. Nie wiedziałem, że się tak czułaś... Powinienem codziennie przypominać ci jaka piękna jesteś... Może wtedy byś sobie tego nie zrobiła.

Czego nie zrobiła? O czym on mówił?

- Byłem kutasem... Ale księżniczko, jeśli się obudzisz, obiecuję, że już nigdy cię tak nie skrzywdzę. Przepraszam. Naprawdę.

Przerwał mu dźwięk otwierania drzwi i odezwał się głos, którego nie potrafiłam rozpoznać.

- Młodzieńcze, musisz wyjść.

- Ale...

- Możesz niedługo wrócić - powiedzieli mu.

Nagle poczułam ciepły oddech na mojej twarzy i usta przyciśnięte do mojego policzka.

- Kocham cię, Jay - szepnął.

Jay.

Nagle uderzyła we mnie świadomość, a serce głośno załomotało w piersi.

Leo.

CHARLIE

Leo posłał mi słaby uśmiech i pokazał kciuki w górę zanim opuścił pokój.

Jess leżała na łóżku, jej brązowe loki idealnie roztrzepane były po poduszce.

Jej powieki były szczelnie zamknięte, a ona delikatnie oddychała w maskę tlenową na jej ustach i nosie.

Wziąłem głęboki oddech i usiadłem na krześle obok jej łóżka.

- Moja piękna dziewczyna. - Odetchnąłem i przybliżyłem się do niej, żebym mógł szeptać jej do ucha. - To ja, Charlie.

Nie byłem siebie pewny. Miałem tyle do powiedzenia, ale teraz nie mogłem wykrztusić z siebie słowa.

Więc zamiast tego, wiedziałem co zrobić.

Zaśpiewałem jej.

Cicho śpiewałem pierwszą piosenkę, która pojawiła się w mojej głowie. Było to Bruno Mars - Just The Way You Are.

Położyłem jedną z dłoni na jej policzku, głaszcząc kciukiem każdy centymetr jej twarzy, gdy śpiewałem.

Jej urocze, małe uczy.

Jej filigranowe kości policzkowe.

Jej piękne, ciemne brwi.

Kiedy śpiewałem, mogłem myśleć tylko o jednym.

Jak ktoś mógł tak bardzo chcieć ją zranić?

Przy ostatniej zwrotce, płakałem tak bardzo, że słowa nawet nie wychodziły z moich ust.