The doctor wanted me to stay sa hospital. As much as I want to go home, I don't want to risk getting a miscarriage. Hindi pa rin alam ni Alden. I just hope hindi muna niya malaman kase ayokong mag-alala siya. I know myself. Alam ko din ang pakiramdam ko. Buti na lang the bleeding stopped. Good sign daw sabi ni Doc.

Manang is there with me. Siya ang kasa-kasama ko dito sa hospital. Nanay and Tatay stays with me but they go home din.

Di rin alam ng mommy ni Alden ang kalagayan ko kase alam kong mag-aalala siya at baka masabi niya kay Alden. Kaya I did not let he know muna. I know I am unreasonable kaya lang I just don't want to bother them.

I just hope when he comes home, hindi siya magalit. But I know him, he will understand naman.

☆☆☆

Today is the day he will come home. I am anticipating that. Pinauwi ko muna si Manang para pagdumating si Alden, may dadatnan siya sa bahay.

I am waiting for my husband. While waiting, nagbasa-basa muna ako ng novel just to while away the time.

Not long after, he came na.

"Why did'n t you say na nasa hospital ka? Akala ko ba walang lihiman?" Iyon agad ang bungad niya pagpasok na pagpasok sa room.

"I'm sorry mahal. I just don't want na mabother ka pa. I know may trabaho ka doon and ayoko naman na mataranta ka."

"Pero mahal naman, this is life-threatening. What if may nangyari sa inyong masama ng baby ko? Hindi ko iyon kakayanin."

"Sorry mahal."

"Di na nga ako aalis. Ganyan ka pala, you won't tell me kung may problema."

"Stop na. Mahal naman kita."

"But you did not tell me pa rin. Nagtatampo ako sayo!"

"Sorry. Love you."

"Huwag mo nga akong utuin. Nakakainis ka mahal."

"Hay naku.. dito ka na. Wala na akong takot. Please, huwag ng magalit."

"Next time, sabihan mo ako."

"I will. Just don't get mad okay?"

"Kundi lang kita mahal.. anong sabi ng doktor?"

"Mahal, baka mag-emergency CS ako kapag nagseven months si baby."

"Is that okay? I mean wala bang maging complications?"

"I don't think they will suggest that kung di pwede. Isa pa, my cervix is already open. Hindi na ako pwede tumayo dito."

"Mahal, I'll stay with you."

"Please mahal.. don't go muna sa France."

"I won't. Promise."

He sat beside my bed. He held my hand. Assuring me na ako lang ang mahal niya. All the worries and pagdududa ay napawi. I just hope hindi na umeksena ang babaeng yun.

☆☆☆

When my seventh month in pregnancy came, I was wheeled to the emergency room. Kailangan ko ng mai-CS.

Kinakabahan man, Alden assured me na nasa tabi lang niya ako.

He is waiting for me sa labas ng operating room. Hindi ko na alam kung gaano ako katagal doon.

When I opened my eyes, feeling ko disoriented pa ako. I was surrounded with flowers and my family. Si Alden ay nasa tabi ko lang.

"Mahal, finally you're awake."

"Mahal, kamusta si baby? Anong gender niya?"

"Mahal, she's doing good. Actually nasa incubator pa siya. She needs to complete her nine months growth."

"Can I see her na ba?"

"Kaya mo na ba?"

Pinilit kong tumayo. Pero di ko maigalaw ng maayos ang binti ko. May konting manhid pa from the anesthesia.

"Hindi mo pa kaya. Kapag may pakiramdam na yun legs mo, pwede na kitang i-wheelchair papunta sa nursery. Gusto kong tumayo na agad kaya lang hindi ko pa kaya. Kaya kailangan ko pang maghintay ng konting panahon.

Babae ang baby ko. And I'm happy. I'll call her Alaine Maden. Combination ng name namin. Matagal na namin iyon napag-usapan.

My parents and his mom was there with us. Masaya sila pero at the same time, di pa sila masyadong makapagsaya kase nga nasa incubator pa si baby. Saka na kapag pwede na namin siyang iuwi. I just listened to their banters and stories. Ang isip ko ay nasa baby ko. I know Alden felt it kaya he held my hand.

"Okay ka lang mahal?"

"Okay lang ako. Iniisip ko lang kung sino ang kamukha ng baby natin?"

"Mahal kamukha natin. Pinagsama yun good qualities natin. Thank you for holding on. Kahit kulang sa buwan ang baby natin, tiniis mo. I love you, mahal."

Naiiyak ako. Napansin naman nila at isa-isa silang lumapit sa akin. To give me comforting words and assurance na all is well. And for that, I felt temporary peace. Hangga't di ko pa siya nakikita at nahahawakan sa mga bisig ko, hindi pa ako mapapakali.

Kahit naman bothered pa ako, ang nasa isip ko lang ay gusto ko pa rin na makalabas na kami ni baby para naman maalagaan na namin siyang mag-asawa.

A/N Last two chapters and then, off to my new fic.

Stay tuned!