I went home to my condo after lunch. Hindi ako mapakali. I wanted to talk to Alden so that maayos namin ang dapat ayusin.

"Hey, you're early. You missed me ano?"

"No it's not it."

"You don't miss me?"

"Of course I missed you. Dumating kase ang Mommy mo and she wants me to talk to you."

Inakay niya ako at pinaupo sa tabi niya sa couch.

"Tell me. May mga sinabi ba siya sayong hindi maganda? Mahal?"

"Wala naman. But she said, ayaw niyang ako ang mapangasawa mo."

"What? I can't believe she'll do that! Mom's impossible. I'll talk to her!"

"Mahal, wait. Mag-usap muna tayo."

"Hindi ako mapapakali sa ginawa ni Mommy sayo."

"She did'nt do anything. Promise. Kinausap lang niya ako."

"Are you sure?"

"Yes. So makinig ka muna sa akin."

"What did she say? Siguro sinabi niya sayo na dapat ituloy ko kasal ko kay Mafi?"

"Yes. She said, hindi ka daw pwedeng umatras kase nakapangako na siya sa Mommy ni Mafi. And she also said na bumalik ka na sa work. I'm not against you going back to work. Same sa decision mo kung itutuloy ang kasal ninyo ni Mafi. Ikaw ang makakapagdecide about it. And whatever you do, I will understand."

"No! Hindi ko papakasalan si Mafi! I won't! Let's get married mahal. Para hindi na ako mapilit ni Mommy. Will you marry me?"

"Mahal, I want to. Kaya lang sa tingin mo ba tama yun gagawin natin?"

"I'm sure! Definitely sure na gusto kong pakasalan ka! Please, mahal, marry me. Now! I'll call my friend to book us a flight going somewhere para magpakasal na tayo. Babalik tayo bilang mag-asawa. Hindi na makakatanggi si Mommy. She'll have to accept it whether she likes it or not!"

"Natatakot ako."

"Bakit?"

"What if mag-away kayo lalo ng Mommy mo? Hindi ko matatanggap na ako ang dahilan ng pag-aaway ninyo?"

"Mahal, look at me. Please? I assure you, ikaw lang ang mahal ko. And I won't give up dahil iyon lang ang gusto ng Mommy ko. Hindi sila ang masusunod sa gusto ko. Ako pa rin. Kaya maniwala ka, ikaw lang ang gusto kong makasama habang buhay.

I felt so emotional. Hindi ko mapigil yun luha na bumagsak mula sa mga mata ko.

"Don't cry mahal. I don't want to see you like this. Please. Sa akin ka lang maniwala. Magpapakasal tayo and saka na ako babalik sa negosyo kapag kasal na tayo. Will you allow me to marry you?"

"Mahal, you know I do. It's just that natatakot lang ako."

"Don't be! I'm here. Di na ako aalis sa tabi mo. I love you! That's what's important. Look at me, mahal. Please?"

Pilit niyang itinataas ang mukha ko para tignan siya.

"Mahal, sigurado ka na ba sa akin? Baka nabibigka ka lang dahil sa nangyayari?"

"No! Sigurado ako. Mahal kita kaya please marry me."

"Then yes, I'll marry you."

"Thank you mahal! Mahal na mahal kita!"

Iyon lang at niyakap niya ako. Tumayo siya at nagpunta sa kwarto namin.

Nakaupo lang ako sa couch and hindi ko mapigilang umiyak. Tuwa, lungkot, halu-halong emosyon.

Pagbalik niya, he knelt in front of me.

"Maine Capili, I will propose sana sa Saturday during our dinner date, pero  hindi na ako makakapaghintay, please be my wife."

Nagulat ako kase may hawak na siyang isang emerald cut diamond ring.

Napanganga ako. Napahawak ako sa mga pisngi ko.

"Maine? Ano?"

"Yes, mahal! I'll be your wife!"

Nagyakap kami. Nagkaiyakan.

"Paano? Kailan tayo magpapakasal?

"Mahal, I'll book a flight to the US. Tawagan ko si John na send us the flight details. Bukas aalis tayo. Doon tayo magpakasal sa Las Vegas. Bukas na bukas din."

Napayakap na ako sa kanya. He kept on kissing me, sa ulo sa pisngi, sa ilong, sa labi.

I was the happiest, but also, may takot. Pero naisip ko, siya lang ang lalaking minahal ko ng sobra. I will marry him kahit against all odds kami.

And kala Nanay, I'll tell them na magpakasal din kami dito sa Pilipinas as soon as makasal kami sa Amerika.

I hope we're going the right path.

A/N Will try another one. With matching alam na ninyo yun! TGIF!