Siedziałaś w domu Daniela, byłaś okropnie zła i smutna, chłopak wyszedł po waszej kłótni trzaskając drzwiami. Nie widziałaś co masz robić, martwiłaś się o niego, dzwoniłaś, ale nie odbierał. Poszłaś w jedyne miejsce, gdzie mógł zaszyć się chłopak, mały pomostek nad rzeką. Zwykle razem tam siedzieliście, rozmawialiście, ale odkąd między wami się coś zniszczyło, już tam nie przesiadywaliście. Nie myliłaś się. Chłopak siedział tam z twarzą ukrytą w dłoniach.

- Danny... - szepnęłaś siadając obok niego

- Skąd wiedziałaś, że tu będę? - zapytał patrząc w taflę wody.

- Miałam przeczucie. - powiedziałaś i położyłaś rękę na jego plecach.

- Co się z nami dzieje? - zapytałaś po chwili.

- Nie wiem, ale tego nie chcę. Jest do bani. - powiedział spoglądając na ciebie.

- Ja też nie chcę. - szepnęłaś gładząc go po policzku.

- Nie chcę zostać sam. Potrzebuję cię. - powiedział po chwili.

- Ja też cię potrzebuje. - uśmiechnęłaś się lekko, ale w twoich oczach pojawiły się łzy.

- Nigdy nikogo nie kochałem, w ten sposób co ciebie. - westchnął.

- Ja też. - z twoich oczu pociekło kilka łez. - Ja też. - powtórzyłaś.

Tande pocałował cię w czoło i przytulił.

- Pozwól mi to naprawić. - szepnął gładząc twoje plecy. Odsunęłaś się lekko od niego.

- Naprawmy to razem. - powiedziałaś z nadzieją w głosie. Wtedy chłopak chwycił twoją twarz w dłonie, pochylił się nad tobą i namiętnie pocałował. Oddałaś ten pocałunek z równie wielkimi emocjami jak on.

- Teraz będzie dobrze. Obiecuję. - uśmiechał się, kiedy się już od ciebie odsunął. Pokiwałaś głową i również się uśmiechnęłaś.

Po jakimś czasie ciszy, Daniel wstał z pomostu i wyciągnął do ciebie rękę.

- Chodzimy do domu. Robi się zimno. - złapałaś jego rękę i nie puściłaś, aż doszliście do miejsca zamieszkania. I tak jak obiecał chłopak, było już tylko dobrze.

×××

Dobra, to jest jeszcze gorsze od poprzedniego, wybaczcie.
Ale mam dobrą wiadomość, już ponad 20 tysięcy wyświetleń i 77 miejsce w losowo!
Jesteście wspaniali, dziękuję! ❤️