Teraźniejszość, orbita yautjalskiego księżyca

         Omanati obudziła się z bólem głowy, nigdy wcześniej nie czuła niczego podobnego i ból ten wydawał jej się nie do zniesienia. Opuściła swoją kabinę sypialną i przeszła na mostek.

          Miękki siedział za sterami i przeprowadzał diagnostykę, gdy usłyszał, że wchodzi, nawet nie spojrzał w jej stronę. 

         Kobieta stanęła obok, zerknęła przez przedni wizjer i odchrząknęła.

          – Mamy kolejny transport, czekamy tylko na swoją kolej, by móc bezpiecznie podejść do lądowania – wytłumaczył młody mężczyzna, nie odrywając wzroku od monitora.

          – Rozumiem – odparła, była wdzięczna, że to Pyode pierwszy się odezwał. Usiadła w fotelu obok.

          – Może będzie lepiej, jeśli sam dziś wyląduję. Nie wyglądasz najlepiej – powiedział, zaciskając palce na manetkach.

          Omanati fuknęła: 

           – Nie muszę ci się tłumaczyć i nie oczekuję tego samego od ciebie.

          – Nie powiedziałem, że masz się tłumaczyć, ale gdy wróciliśmy, byłaś kompletnie pijana.

          – Nie przesadzaj.

          – Wypiłaś dwie butelki. Arknak jest wściekły, ponoć dostał je od kogoś ważnego. Łaził po barce i grzebał, ma tu sporo schowków... – Zamilkł nagle.

          Do niewielkiej sterowni wszedł właśnie Arknak, mamrocząc coś do siebie, a zobaczywszy młodą kobietę, wycedził przez zęby:

          – O, obudziła się nasza perła cywilnej floty. Rozumiem, że pojęcie własności jest ci obce? A może z domu wyniosłaś brzydki nawyk przywłaszczania sobie cudzych rzeczy?

          – Niczego sobie nie przywłaszczyłam.

          – A te dwie puste butelki? Chcesz mi powiedzieć, że zawartość sama wyparowała? Jak na dziewczynę z dobrego domu masz wyjątkowo lepkie rączki i odporne gardło.

          – Jeśli koniecznie chcesz wiedzieć, to wypiłam tylko zawartość jednej butelki, drugą wylałam.

          – Co? Wylałaś?! Nie, ja chyba źle słyszę.

         – Dobrze słyszysz, wylałam, bo była otwarta. Wypiliśmy tylko tę, którą przyniósł twój przyjaciel.

          – Had-sut'te tu był?

          – Kto? – wtrącił się Miękki.

          – Tak, był. Liczył na towarzystwo. Zostawiliście mnie samą, więc wypiliśmy razem to, co przyniósł.

          – Igrasz z ogniem, dziewczyno. Mówię ci, igrasz z ogniem. – Pogroził jej palcem i odwrócił się, by wyjść.

          – Co masz na myśli? – zapytała Omanati, ale nie uzyskała odpowiedzi.

          – Kto to jest Had-sut'te? 

* * *

          – Powiesz mi w końcu, o kim rozmawialiście z Arknakiem? – Miękki nie dawał za wygraną. Pilnowali właśnie rozładunku ostatniego z przewożonych kontenerów. Towarzysz Omanati całkiem wprawnie wylądował i pilnował teraz, by transporter na gąsienicach nie uszkodził wnętrza barki. Gdy tylko pobrał ostatni załadowany zasobnik, oddalił się. Kobieta ruszyła jego śladem, stawiając stopy w zagłębieniach pozostawionych kolein.

          – To Łowca, ze znaków na czole wnioskuję, że wysoko postawiony – odparła, idąc przed siebie. 

          Pyode poszedł za nią, wiedział, że Arknak sam nie odleci.

        Młoda kobieta zatrzymała się, spojrzała na Yautjal, górował na całym dostrzegalnym nieboskłonie.

         – Dzięki niemu moja rodzina zajmuje dziś wysoką pozycję, zabrał na łowy jednego z synów mojej prababki i wrócił z licznymi jego trofeami. Aż dziwne, że wciąż żyje.

          – Tak, to ich przekleństwo. Żyją, podczas gdy członkowie ich rodzin już dawno umarli. Są chyba trochę zwariowani, nie można być normalnym, gdy się robi to, co oni.

          – Tak, ale mimo wszystko wciąż stanowią elitę, chyba sam chciałeś być jednym z nich?

         – Co ja?! W życiu. Nie kręci mnie ich robota. 

          Poszli dalej, co jakiś czas ustępując miejsca gąsienicowym transporterom.

         – Mają najlepsze statki i wyposażenie – ponownie podjęła temat. – To właśnie z tego powodu się tu znalazłam. Chciałam latać, przemierzać kosmos, być wolną, a tymczasem utknęłam na starej łajbie z równie starym kapitanem.

          – Nie słyszałem, by Łowcy przyjmowali w swoje szeregi kobiety.

          – Było kilka.

          – No, może. Nie szczególnie interesuje mnie ich historia. Wystarczy mi wiedza, że biorą procenty z każdego planetarnego złoża, które odkryli i które eksploatujemy.

          Zatrzymali się przed nowoczesną barką, jej luk bagażowy wypełniony był już po brzegi równo ułożonym ładunkiem. Omanati sprawdziła ciśnienie wewnątrz skafandra i już miała zawrócić, gdy jej uwagę przykuło pudło leżące na samej górze ładunku. Rozpoznała w nim to samo pudło, które widziała poprzedniego wieczoru na lądowisku w prefekturze, z której pochodziła. Nie zastanawiając się weszła na pokład.

         – Co robisz? Nie wolno wchodzić do luku bagażowego, zaraz zamkną właz. 

           Nie słuchała głosu rozsądku płynącego ze słów Miękkiego, nie słuchała nawet własnego sumienia, które w tej chwili mówiło jej, że pakuje się w kłopoty. Podskoczyła, złapała się górnej krawędzi kontenera i zaparła stopę na karbowanej powierzchni boku. Podciągnęła się tak, aż jej pierś znalazła się nad krawędzią.

           – Przedziurawisz skafander!

          Nie słuchała, chciała koniecznie zobaczyć, co znajduje się w pudle. Dłonie odziane w rękawice ślizgały się po dachu kontenera, a stopy nie odnalazły w karbowanej pionowo powierzchni podparcia na tyle solidnego, by kobieta mogła unieść się wyżej, Omanti poczuła, że zaczyna się zsuwać.

          – Pyode! Pomóż mi! – krzyknęła, czując, że zaraz spadnie.

          Mężczyzna doskoczył do niej, stanął, oparłszy plecy o kontener, a stopy Omanati podparł swoimi ramionami. Wyprostował się na tyle, na ile zdołał. To wystarczyło, by kobiecie udało się wejść na górę, złapać uchwyt pudła i przeciągnąć je bliżej.

          – Szybciej, kobieto, zaraz zamkną wrota! – krzyknął Miękki, widząc, że zapłonęły światła alarmowe. 

         Omanati otworzyła wieko, czując, jak mocno bije jej serce.

         – Jedzenie? Ale... po co? – szepnęła zaskoczona.

          – Skończyłaś?

          – Nie rozumiem?

          – Co mówisz? Nie słyszę cię? Chodź! Musimy iść, już się podnoszą! – Nie czekając na odpowiedź, Miękki oderwał plecy od kontenera i spojrzał do góry. – Chodź wreszcie! – krzyknął ponownie. 

          Kobieta odstawiła pudło i zaczęła ostrożnie się zsuwać. Nagle zawisła, a obcisły skafander napiął się jeszcze bardziej.

          – Cholera, zaczepiłam się.

         Tym razem to Miękki musiał podskoczyć, by złapać za pas i pociągnąć kobietę w dół. Spadła na niego przewracając go na plecy. Z rozerwanego skafandra szybko zaczęła uciekać mieszanka gazowa. Podniosła się, przyciskając dłonie do rozdarcia. Pyode chwycił ją pod ramię i pociągnął za sobą do wyjścia. Wypadli na jałową ziemię księżyca, ogromna furta zatrzasnęła się za nimi. Miękki objął Omanati ramieniem i pobiegli tak szybko, jak mogli. Byli spory kawałek od ich własnej barki, gdy czujnik gazowy w skafandrze kobiety zaalarmował o niebezpiecznie niskim stężeniu powietrza. Omanati zaczęła odczuwać zawroty głowy i nogi jej się plątały, a każdy krok był coraz trudniejszy. Miękki przyciskał ją coraz mocniej do siebie, a w końcu wziął na ręce i, zataczając się, poszedł do barki.