Przez następne dni czułem się beznadziejnie, jednak mimo to pracowałem jak zwykle. Emily próbowała się zbliżyć do mnie, jednak zostałem na to obojętny.

Tego dnia pracowałem z Camillą oraz Nathalie
-Hej kochanie – powiedziała z uśmiechem moja żona wchodząc do gabinetu – Macie dużo pracy zapytała i pocałowała mnie
Mogłem sobie tylko wyobrazić wyraz Twarzy Camilli.
-Sporo – powiedziałem oschle – Stało się coś?
-Pomyślałam, że wpędzimy dzisiaj wieczór razem – mówiła z uśmiechem -Skończycie przed 17? – bardziej zapytała Nathalie niż mnie
-Tak, myślę , że tak – odpowiedziała moja asystentka
-Cudownie – cmoknęła mnie w policzek – Mogę Cię prosić na chwilkę – zwróciła się znowu do Nathalie
-Tak, oczywiście – zgodziła się kobieta i wyszły.
-Camilla..- zacząłem jednak dziewczyna mi przerwała
-Nie tłumacz się Agreste, to jest w końcu Twoja żona – mówiła oschle
-To nie tak...
-Rozumiem, chciałeś odskoczni, dostałeś co chciałeś i nie musisz się tłumaczyć.
-Proszę Cię daj mi coś powiedzieć – podszedłem do niej i ją objąłem

Wziedziałem, że to ryzykowne bo w każdej chwili mogła wejść Nathalie czy nawet Emily. Nie zważając na to pocałowałem dziewczynę, która natychmiast oddała pocałunek.
-Fakt, Emily chce spróbować ratować nasze małżeństwo, ale ja tego nie chce rozumiesz?
-Może tak będzie lepiej?- zapytała smutno
-Nie, zbyt długo w tym trwam, mam na prawdę dość. – spojrzałem jej w oczy – Daj mi trochę czasu, dobrze?
Skinęła głową na zgodę a ja się uśmiechnąłem.

Wróciliśmy do pracy w idealnym momencie ponieważ Nathalie wróciła. Reszta dnia minęła spokojnie.
-Skończyliście już? – zapytała moja matka wchodząc o 16 do gabinetu.
-Właściwie tak, a dlaczego?- zapytałem
-Nic takiego , po prostu porywam Camille – powiedziała kobieta z uśmiechem
Spojrzałem zaskoczony na dziewczynę, jednak ona patrzyła przerażona na mnie.
-Ale...- zaczęła niepewnie Camilla
-Nie bój się moja droga, zapraszam Cię na kawkę. – mówiła moja mama
-Cóż , pozostaje mi życzyć powodzenia. – zaśmiałem się
-Ale...- dziewczyna próbowała dojść do słowa
-Chodź kochaniutka – powiedziała moja mama łapiąc dziewczynę za rękę i wychodząc z nią
Camilla spojrzała na mnie jakby prosiła i pomoc, jednak ja z uśmiechem wzruszyłem ramionami.

Nathalie pożegnała się i również wyszła. Ja posprzątałem wszystkie papiery. Usłyszałem , że drzwi się otwierają, jednak stałem plecami do nich.
-Jesteś wolny?- usłyszałem głos Emily
-Prawie – powiedziałem nawet się nie odwracając
-A może się mną zajmiesz?- powiedziała podchodząc do mnie
Wtedy na nią spojrzałem, była ubrana w seksowną sukienkę.
-Emily...- westchnąłem
-Nie chcesz? Nie mów, że nie masz ochoty, tak dawno się nie kochaliśmy.- powiedziała obejmując mnie
-Wybacz, ale jestem zmęczony, pracuje non stop ..
-Rozumiem, ale może chociaż jakiś masaż Ci zrobię?

Kurwa. Akurat teraz musiała zacząć się starać?
-Może innym razem? Na prawdę jestem wykończony.
-Oczywiście. – kobieta starała się uśmiechnąć
Cmoknąłem ją w policzek i wyszedłem z gabinetu. Wiem, zachowałem się jak kawał chuja.
W drodze do łazienki wpadłem na Adriena.
-Hej tato, masz chwilkę? – zapytał
-Jasne synu, co się dzieje?
-Chciałem porozmawiać...o dziewczynie...
-O Marinette?
-Ale skąd wiesz? – zmieszał się chłopak
-Nie jestem ślepy synu – poklepałem go po ramieniu – Więc o co chodzi.
-Bo wiesz, tyle razy próbowałem się z nią umówić, tak sami, a zawsze się kończy tak, że idziemy całą paczką..wiesz o co mi chodzi?
-O to, że traktuje Cię jak kumpla, tak?
-Dokładnie, a ja nie wiem co zrobić, żeby zauważyła we mnie nie tylko przyjaciela ale i chłopaka.
-Może zaproś ją na kolacje? Albo na lody do Andrè?
-Taaa...tylko jest jeszcze jeden problem.. – westchnął  -Kiedy zaczynam do niej mówić bełkocze jak idiota, albo robię z siebie idiotę.
-Jak każdy zakochany facet – zaśmiałem się
-Zakochałeś się kiedyś tato?- zapytał
-Oj Adrien – westchnąłem
-Wiem, że mamy nie kochasz ale ...
-Nie, nie zakochałem się nigdy.
-Myślisz, że jakbyś się rozwiódł z mamą, to byś się jeszcze zakochał?
-Adrien, to nie jest takie proste, że możesz sobie wybrać kiedy i w kim możesz się zakochać.
-Wiem ale..ja chciałbym żebyś był szczęśliwy. A teraz nie jesteś w pełni szczęśliwy, widzę to.
-Mieliśmy rozmawiać o Tobie, nie o mnie – skarciłem z uśmiechem syna
-Taktyczna zmiana tematu, cały Ty – chłopak wywrócił oczami.
-Co do Marinette to niestety nie mogę Ci dać dobrej rady, bo wszystko zależy od Ciebie, musisz się zebrać i ją zaprosić, tyle.
-Jakby to było takie proste – westchnął
-To jest proste , tylko musisz chcieć – uśmiechnąłem się -Przemyśl to sobie – powiedziałem i wyszedłem.

Poszedłem do sypialni i położyłem się zrezygnowany na łóżku. Miałem mętlik w głowie, nie wiedziałem co zrobić ze swoim życiem. Najchętniej bym pierdolnął wszystkim i wyjechał choćby i na księżyc, zdala od problemów.
-Gabryś – moja matka wparowała bez pukania do sypialni
-Jezu mamo naucz się pukać. – powiedziałem nawet nie podnosząc się z łóżka
-Czym się martwisz? Ja Cię już widziałam w całej okazałości – zaśmiała się – Niczym byś mnie nie zaskoczył
-Dlaczego ja nie mogę mieć normalnej matki?
-Dlatego, że urodziłeś się w popierdolonej rodzinie arystokratów – zaśmiała się matka
-Nie zaprzeczę , czego chcesz ? – zapytałem
Kobieta usiadła na łóżku obok mnie.
-Chce z Tobą porozmawiać. – zaczęła
-Camilla przeżyła kawkę z Tobą?
-Och to urocza dziewczyna, zabawna, miła, utalentowana – westchnęła – Idealna synowa.
-Mamo...
-Co mamo? Co mamo? Widzę jak się męczysz z tą kobietą a ja jako Twoja matka nie mogę patrzeć jak jesteś nieszczęśliwy.
-Daj mi spokój.
-Nie rób tego proszę, nie zamykaj się w sobie.
-Mamo, jestem dorosły...
-Tak? A zachowujesz się jak dziecko. – wywróciła oczami. – Chciałabym...
-No właśnie! – krzyknąłem w stając – Ty byś chciała, Emily by chciała a czy ktoś się zapytał czego ja chce?! – kobieta milczała -No właśnie! A teraz bardzo Cię proszę żebyś wyszła.
-Dobrze, porozmawiamy jak się uspokoisz – powiedziała i wyszła.
Nie powinienem był się na niej wyżywać, wiem , że mimo wszystko chce dobrze.

Następnego ranka obudziłem się z potwornym bólem głowy, jeszcze migreny mi brakowało. Emily spała wtulona we mnie. Cofnąłem rękę kobiety i wstałem. Poczułem zawroty głowy i mdłości. To będzie przekurewnie ciężki dzień. Ogarnąłem się i zszedłem zrezygnowany na dół. Zrobiłem kawę i wziąłem proszek na ból głowy z nadzieją, że ból chociaż trochę odpuści. Spojrzałem na zegarek, była 5 nad ranem. Usłyszałem dźwięk domofonu, zdziwiłem się gdy zobaczyłem Camille. Dziewczyna weszła do domu.
-Witaj, obudziłam Cię – powiedziała nieśmiało
-Nie, nie spałem, stało się coś?- zapytałem zmartwiony.
-Nie..nic ja tylko..- westchnęła
Dopiero wtedy zauważyłem, że ma siniaka pod okiem
-Co Ci się stało? – zapytałem
-Nic..na prawdę, uderzyłam się, straszna niezdara ze mnie...
-Masz mnie za kretyna? – mimowolnie podniosłem ton
-Gabriel co się dzieje? – usłyszałem głos Emily, schodziła po schodach zawiązując szlafrok ; Jest piąta nad ranem.
-Ja przepraszam...lepiej już pójdę – Camilla zbladła i odwrócila się w stronę wyjścia
-Nie tak szybko – zlapałem  ją za rękę a dziewczyna syknęła z bólu.

Podwinąłem rękaw jej kurtki, dziewczyna miała pełno siniaków.
-Tu też się uderzyłaś? – spojrzałem jej w oczy a dziewczyna milczała – Kto Ci to zrobił? – dziewczyna odwróciła wzrok – Camilla – powiedziałem tym razem spokojnie. – To Luka? – zapytałem jednak ona dalej milczała. – Dobrze, idź do gabinetu, zaraz do Ciebie przyjdę.

Dziewczyna posłusznie wykonała moją prośbę.
-Gabriel ja jestem wyrozumiała, ale co ta dziewczyna tu robi o 5 rano?
-Sam bym się chętnie dowiedział, widziałaś, że ktoś ją pobił.
-Tak właściwie to dlaczego już wstałeś? Przecież dzisiaj zaczynacie z Nathalie później.
-Jezu, obudziła mnie migrena wiec nie mogłem już zasnąć. Wracaj do łóżka.
Kobieta wywróciła oczami ale wróciła do sypialni.
-Zostaliśmy sami – powiedziałem do Camilli wchodząc do gabinetu – Wiec słucham kto Ci to zrobił. Luka?- zapytałem jednak ona pokręciła przecząco głową. – No chyba nie Clark – Clark Sheppard to ojciec Camilli.
-Nie, coś Ty...
-Więc kto do cholery?!
-Proszę nie krzycz..
-Dobrze, przepraszam uniosłem się.
-To Jim, mój manager..
-Co? Ale...ale dlaczego?
-Wiesz, nie podobały mu się moje nowe piosenki, on uważa, że powinnam śpiewać o dupe marynie i kręcić tyłkiem bo tylko tak zarobię, a ja tak nie chce. No i się wściekł, szarpał mną że tyle kasy na mnie wybulił i teraz co..
-Skurwiel..- objąłem dziewczynę -Jaką masz karę za zerwanie umowy?
-Coś około miliona ale Gabriel ja nie mogę, będę skończona bez managera i producenta nie będę miała za co nagrywać.
-Załatwię coś o to się nie martw. Nie pozwolę, żeby ktokolwiek Cię skrzywdził. – uśmiechnąłem się do niej
-Ale...- zaczęła ale przerwałem jej całując ją długo i namiętnie.
-Nie ma żadnego ale – powiedziałem i ponownie ją pocałowałem – Jesteś głodna? Może chcesz się położyć?
-Jestem cholernie głodna, zjadłabym konia z kopytami. – zaśmiała się
-Zaraz Ci coś przyniose, pod warunkiem, że nie jesteś veganką bo za cholerę nic nie przygotuje – uśmiechnąłem się
-Nie, jem wszystko poza owocami morza – powiedziała
-Wiec zaraz wracam – powiedziałem i poszedłem do kuchni.

Po chwili usłyszałem jak ktoś gra na pianinie, zaintrygowany poszedłem to sprawdzić. Camilla zaczęła śpiewać tak pięknie, że postanowiłem posłuchać.

Mogę wstrzymać oddech
Mogę ugryźć się w język
Mogę czuwać całe dnie
Jeśli tego pragniesz
Być dla ciebie tą jedyną
Mogę udawać uśmiech
Mogę zmusić się do śmiechu
Mogę tańczyć i odgrywać rolę
Jeśli to jest to o co prosisz
Oddać ci całą siebie
Mogę to zrobić (x3)
Lecz jestem tylko człowiekiem I krwawię, gdy upadam
Jestem tylko człowiekiem
Rozbijam się i łamię Twoje słowa w mojej głowie, noże w moim sercu
Odbudowujesz mnie, a potem się rozklejam Ponieważ jestem tylko człowiekiem...

Potrafię się odpowiednio nastawić
Być dobrą maszyną
Jestem w stanie dźwigać cały ciężar świata
Jeśli tego potrzebujesz
Być dla ciebie wszystkim
Mogę to zrobić(x2)
Przejdę przez to
Lecz jestem tylko człowiekiem I krwawię, gdy upadam
Jestem tylko człowiekiem
Rozbijam się i łamię Twoje słowa w mojej głowie, noże w moim sercu
Odbudowujesz mnie, a potem się rozklejam Ponieważ jestem tylko człowiekiem

-To było piękne – powiedziałem siadając obok dziewczyny.
-Dziękuje – zarumieniła się – Właśnie tą piosenkę pokazałam Jimowi – westchnęła
-Nie martw się tym teraz, chodź, zjesz coś – złapałem ją za rękę i zaprowadziłem do kuchni

Usiadła i zaczęła jeść. Drugi raz tego poranka poczułem zawroty głowy, usiadłem mając nadzieję, że Camilla niczego nie zauważy. Głowa nagle zaczęła boleć jeszcze mocniej, czułem silny ,pulsujący ból.
-Gabriel, wszystko okey?- zapytała dziewczyna
-Tak, tak, wszystko dobrze – starałem się uśmiechnąć.
Wstałem i wziąłem kolejny lek przeciwbólowy.
-Zjedz i możesz się zdrzemnąć w pokoju gościnnym – powiedziałem do dziewczyny
-Nie wiem czy powinnam – zmieszała się
-Przyzwyczaj się, może kiedyś tu zamieszkasz – puściłem jej oczko – Teraz Cię przeproszę, zajmę się pracą.
-Jest jeszcze wcześnie, przemęczasz się – powiedziała troskliwie
-Bez przesady, przyzwyczaiłem się do takiego trybu życia.
-Nie wiem czy Twój organizm myśli tak samo – powiedziała obejmując mnie – Będę musiała porządnie o Ciebie zadbać. Mniej pracy i więcej relaksu. – uśmiechnęła się
-Zgodzę się z Tobą – usłyszeliśmy głos Adriena i odskoczyliśmy od siebie -Cześć tato, cześć Cam – powiedział niewzruszony chłopak i wszedł do kuchni.
-Adrien ja...- zacząłem
-Nie tłumacz mi się tato. – uśmiechnął się nalewając sobie wody do szklanki. – Może to jest Twoja szansa na miłość – zabrał parę kanapek i wyszedł z kuchni.

Dziewczyna spojrzała na mnie.
-O co mu chodziło?- zapytała
-Nic, nieważne – westchnąłem – Idź odpocznij ja muszę ogarnąć parę spraw – powiedziałem i poszedłem do gabinetu.
Rzuciłem się w wir pracy, myśląc czy Adrien cos powie Emily czy zachowa to co widział dla siebie.

Około godziny 9 usłyszałem krzyki matki. Westchnąłem, muszą się kłócić zaraz z rana? Poszedłem do ich sypialni kobieta stała w progu krzycząc na ojca.
-Czy w tym domu nie może być pięć minut spokoju do chuja! – krzyknąłem i spojrzałem na ojca.

Leżał w łóżku.

Nie sam

Leżał z moją żoną.

-Gabriel ja Ci to wytlumaczę – powiedziała kobieta przykrywając się kołdrą, żeby ukryć nagość.
Przez chwilę patrzyłem to na nich to na matkę aż wybuchnąłem śmiechem.
-Ciebie to śmieszy?- zapytała Emily
-A co mam zrobić? Płakać? Moja żona sypia z moim ojcem, większej komedii bym nie wymyślił. – mówiłem patrząc na Emily – Długo to trwa? – zapytałem patrząc tym razem na ojca który się ubierał
-Gabriel to nie tak...proszę nie denerwuj się...
-Ale ja jestem zupełnie spokojny. – powiedziałem zgodnie z prawdą- Długo to trwa?
-W zasadzie to odkąd jesteście razem...- powiedział a ja poczułem się jakbym dostał w twarz.
Co innego chwilowy romas a co innego tyle lat życia w kłamstwie.
-Słucham?! Macie romans od 18 lat?! – spojrzałem na już ubraną żonę
-Tak – powiedziała nieśmiało.

A co jeżeli....?
Nie kurwa to nie możliwe...nie to nie może być możliwe. Poczułem, że robi mi się słabo, Emily podeszła do mnie.
-Gabriel, co się dzieje? Źle się czujesz? To serce?- zadawała pytania, jednak mi po głowie chodziło tylko jedno
-Adrien jest moim synem?- szepnąlem patrząc jej w oczy. Milczała -Kurwa zadałem Ci pytanie! – krzyknąłem
-Ja..ja nie wiem Gabriel...
-Kurwa mać! Nie wierzę! – serce biło mi jak szalone. Wszystko zniosę, ale jeżeli okaże się, że Adrien nie jest mój chyba serce mi pęknie.

Poczułem ścisk w klatce piersiowej, jednak go zignorowałem.
-Pakuj się, nie chce Cię tu widzieć – powiedziałem spokojnie do Emily
-Synu..- zaczął mój tata
-Powiedz mi jedno, skoro tak chciałeś z nią być, czemu mnie zmusiłeś do ślubu z nią!? Dobrze wiedziałeś , że tego nie chce. Po chuj ta całą szopka?- mężczyzna milczał – Teraz się nie odzywasz? Weź swoją ukochaną i nie chce Was widzieć.
-Ale...- zaczął
-Nie ma kurwa ale! Macie godzinę żeby się wynieść, inaczej pomoże Wam ochrona. – powiedziałem i wyszedłem na dwór.

Ból był coraz silniejszy jednak starałem się go ignorować. Zapaliłem papierosa i zaciągnąłem się.
-Gabriel wszystko okey?- zapytała Camilla siadając obok mnie – Słyszałam krzyki.
-Emily mnie zdradzała z moim ojcem. – zacząłem
-I zrozumiałeś, że jednak ją kochasz?- zapytała
-Skądże znowu, wisiało mi to dopóki się nie okazało, że oni mają romans od 18 lat, rozumiesz? – spojrzałem na nią- Tkwiłem w tym popapranym związku bo ojciec uważał, że tak trzeba a tak na prawdę on z nią sypiał przez te wszystkie lata. A najgorsze jest to...- odetchnąłem głęboko ponieważ ból ciągle rósł na sile -..że Adrien może nie być moim synem – poczułem łzy napływające mi do oczu.

Mogę oddać wszystko , na prawdę wszystko za to żeby tylko nie stracić Adriena. Nie mógłbym znieść myśli, że to mój przyrodni brat a nie syn.
-Kurwa mać! – zakląłem na głos

Dziewczyna milczała, ciężko było cokolwiek powiedzieć w tej sytuacji, ale złapała mnie za rękę. Czułem, że dłużej nie dam rady tłumić bólu
-Cam, w gabinecie są tabletki, możesz je przynieść?
-Oczywiście – natychmiast pobiegła i przyniosła leki

Zażyłem od razu trzy i czekałem na efekt. Oparłem głowę na ramieniu dziewczyny i zamknąłem oczy. Camilla głaskała mnie po ramieniu, co o dziwo zaczęło mnie uspokajać. Po paru minutach ból prawie że zniknął.
-Jak Ty to robisz?- zapytałem
-Co takiego? – zapytała z uśmiechem
-Potrafisz mnie uspokoić.
-To tajemnica – puściła mi oczko – Magik nigdy nie zdradza swoich sekretów.- wstała – Przyniosę Ci wody.

Przy drzwiach wpadła na Emily. Kobieta zignorowała dziewczynę i podeszła do mnie
-Gabriel...- zaczęła
-Nawet nie chce tego słuchać – zaciągnąłem się papierosem
-Ja ..ja..
-Do kurwy gówno mnie obchodzisz wiesz?! Powiem Ci więcej, nigdy Cię nie kochałem – spojrzałem jej w oczy – Byłem z Tobą tylko dla Adriena, rozumiesz? – kobieta miała łzy w oczach jednak nie dbałem o to- Jeżeli się okaże, że nie jestem Jego ojcem...uwierz mi nie ręczę za siebie! A teraz zejdź mi z oczu, brzydzę się Tobą!
-Chodź kochanie – powiedział do Emily mój ojciec
-Kurwa bo się zaraz wzruszę – syknąłem
-Skoro tak grasz, to jeżeli Adrien się okaże moim synem, zabierzemy Ci go i już go więcej nie zobaczysz.- powiedział do mnie
-Zapomnij, że Wam go oddam! Wynoście się albo wezwę ochronę!

Mężczyzna wziął Emily za rękę i wyszli.
Wściekłość we mnie rosła, najchętniej bym ich rozszarpał oboje. Musiałem dać jakoś upust emocją, niewiele myśląc z całej siły uderzyłem w szklane drzwi balkonowe. Szkło rozsypało się na milion kawałków raniąc mi dłoń jednak nie dbałem o to.
-Boże Gabriel – Camilla pod biegła do mnie natychmiast tamując krwawienie
-Zostaw – wyrwałem jej rękę i owinąłem jakąś szmatą która leżała na ziemi.
-Tato co się dzieje?- zapytał zaniepokojony Adrien -Boże tato, Ty krwawisz!
-Nic mi nie jest – westchnąłem a moje serce pękło tak samo jak ta szyba.

To był mój syn, żaden test DNA tego nie zmieni.
-Tato – podszedł do mnie – Co tu się stało? Gdzie mama i dziadek?
-Adrien..- zacząłem, jak mam mu to wszystko wytłumaczyć? – Synu...- powiedziałem a łzy spłynęły mi po policzku -Może się okazać..że ja nie jestem Twoim ojcem..
-Co? To nie możliwe tato, przecież jestem tak podobny do Ciebie...

Nie ułatwiał mi tego

-Twoja mama...sypiała z dziadkiem, może być tak, że to on będzie Twoim ojcem.
-Nie! Nie! Nie!- chłopak się rozplakał – Ty jestes moim tatą! Kocham Cię i nie chce innego. – powiedział wtulając się we mnie
-Boże Adrien, ja też Cię kocham i nie wyobrażam sobie, żebym mógł Cię stracić.
-Obiecaj, że mnie nie oddasz – spojrzał mi w oczy
-Prędzej umrę niż Cię im oddam – chciałem go pogłaskać jednak przypomniałem sobie o ranach. Ścierka którą owinąłem dłoń była przesiąknięta krwią
-Tato, to powinien zobaczyć lekarz.
-Nie ma potrzeby – powiedziałem
-Ale..- zaczął chłopak
-Idź do siebie na razie dobrze? Później przyjdę.
-A szkoła?
-Dzisiaj możesz zrobić sobie wolne  - powiedziałem a chłopak poszedł.

Camilla podeszła z apteczką.
-Nie chcesz lekarza to chociaż mi daj ti zrobić.
-Okey – zgodziłem sie

Sprawnie jej poszło, raz dwa opatrzyła mi dłoń , wyciągnęła resztki szkła, zdezynfekowała i zawinęła bandażem.
-Gotowe – powiedziała z lekkim uśmiechem
-Dziękuje, dobrze Ci poszło.
-Skończyłam liceum przygotowujące do medycyny – wzruszyła ramionami
-Na prawdę?
-Tak, ale później zaczęłam śpiewać mimo, że przyjęli mnie na studia. To była dla mnie szansa.
-Rozumiem. Jeszcze raz dziękuje, muszę zadzwonić, żeby wstawili tą cholerną szybę. – powiedziałem wchodząc do domu.

Po moim telefonie w ciągu 15 minut przyjechali wstawić szybę. Ja zająłem się pracą chociaż myślami byłem gdzieś indziej. Zastanawiałem się co zrobić, zostawić to tak jak jest i żyć w niepewności, czy zrobić test DNA i mieć pewność. Kurwa za cholerę się nie spodziewałem, że moje życie się tak skomplikuje. Popołudniu do gabinetu ktoś zapukał.
-Proszę! – warknąłem
-Dzień dobry Panie Agreste – w drzwiach stała Marinette razem z Luką.

No jeszcze Jego mi tu brakowało
-O co chodzi?- zapytałem oschle
-Chciałam zapytać, czy z Adrienem wszystko okey, nie było go w szkole, nie odbiera telefonów.
-Tak..nie..to znaczy, nie macie się o co martwić , musiał dzisiaj zostać w domu.
-Może mogłabym do niego pójść? 
-Wydaje mi się , że to jest nieodpowiednia chwila, skoro nie odbierał telefonów to znaczy, że chce być sam. – mówiłem chłodnym tonem
-Marinette?- Adrien wszedł do gabinetu- Luka? Co tu robicie?
-Martwiłam się o Ciebie...- powiedziała dziewczyna – Wszystko okey?
-Chodźcie do mnie – powiedział chłopak
-Ja chciałbym jeszcze słówko zamienić z Panem – Luka patrzył na mnie.
Adrien z Marinette wyszli a ja zostałem sam z Luką
-Chciałem...- zaczął jednak mu przerwałem
-Nie mam czasu – warknąłem i totalnie olewając chłopaka wróciłem do pracy
-Co się stało Panu w rękę? – zapytał

Bezczelny gówniarz, nie dość, że nie słucha to jeszcze wpierdala się tam gdzie nie ma.
-Nie Twoja sprawa – powiedziałem nie odrywając oczu od laptopa.
-Chciałem Pana przeprosić za mój ostatni wybuch, zachowałem się jak idiota.
-Nie zaprzeczę – wtrąciłem
-Glupio mi, na prawdę przepraszam.
-Okey, a teraz spadaj.
-Przyniosłam Ci herbaty – usłyszałem glos Camilli wchodzącej do gabinetu.
-Cammie? Co Ty tutaj robisz?- spojrzał na nią zszokowany
-Ja...miałam mała spinę z managerem i Gabriel pozwolił mi się na jakiś czas zatrzymać...- mówiła nieśmiało
-Zrobił Ci coś? – zapytał troskliwie podchodząc do dziewczyny
Jeszcze tego mi brakowało, żebym musiał słuchać jak się godzą i do siebie wracają.
-Nie, nic takiego – skłamała
-Posłuchaj...wiem, że ostatnio byłem beznadziejny, chciałbym Ci to wynagrodzić, jeżeli pozwolisz...

Taaa, teraz się pocałują i będą żyć długo i szczęśliwie
-Luka wybacz mi ale...to nie wyjdzie.
-Tak myślałem – westchnął – Poznałaś kogoś prawda?
-Tak...przykro mi ale tak wyszło..
-Mam nadzieję, że będzie o Ciebie dbał. – powiedział chłopak ze smutnym uuśmiechem- Jeszcze raz przepraszam za wtedy Panie Agreste.
-Spoko, to nie było najgorsze co mnie w życiu spotkało – westchnąłem
-Pójdę już do Adrien – powiedział Luka i wyszedł

Ja wróciłem do laptopa, dziewczyna podeszła do mnie i zamknęła go.
-Camilla – westchnąłem – Pracuje
-Nieee, serio? Nie zauważyłam – powiedziała z sarkazmem – Ale skoro już zrobiłeś sobie przerwę
-Zostałem do niej zmuszony – przerwałem jej
-...To może Ci jakoś umilę czas? – spojrzała mi w oczy
-Możemy wrócić do tego wieczorem? Na prawdę mam sporo zaległości.
-Gabriel, nie możesz się przepracowywać
-Do tej pory jakoś mogłem.
-No i nie obraź się ale nie wyszło Ci to na lepsze.
-Zrobimy tak, że teraz dasz mi po pracować a wieczorem to sobie odbijemy?
-Pod warunkiem, że coś zjesz – uśmiechnęła się
-Nie jestem głodny
-A jeżeli ja przygotuje?- nie odpuszczała
-Niech Ci będzie – wywróciłem oczami
Dziewczyna uśmiechnęła się i pocałowała mnie namiętnie. Na te parę sekund moje problemy zniknęły.

Taki mały zwrot akcji🤣 podoba się ?

Znowu miały być dwa rozdziały a jest jeden, i to chyba najdłuższy w moim życiu bo na ponad 3 tysiące słów😍