Ocknąłem się i powoli otworzyłem oczy. Na twarzy miałem maskę tlenową. Bolała mnie klatka piersiowa oraz głowa. Rozejrzałem się, na jednym krześle spała Camilla trzymając mnie za rękę, z drugiej strony na fotelu drzemał Adrien. Do mojego łóżka podeszła doktor Winston.

-Jak się czujesz? – zapytała szeptem

Chciałem odpowiedzieć, jednak gardło paliło mnie żywym ogniem.

-Nie mów, po prostu pokaz mi, jeżeli ujdzie to kciuk do góry, jeżeli źle w dół.

Skinąłem głową i pokazałem kciuk do góry. Kobieta się uśmiechnęła.

-Kłamiesz? – zapytała na co skinąłem głową – Czyli jest źle? Boli Cię klatka piersiowa? – zapytała patrząc na mnie.

Kiwnąłem twierdząco głową.

-Pali Cię gardło? – zapytała a ja pokazałem kciuk do góry.

Zapisała coś na karcie. Ściągnąłem maskę z twarzy

-Co mi było? – zapytałem cicho.

-Nie powinieneś ściągać maski. – skarciła mnie – Miałeś zapaść. – powiedziała nie patrząc na mnie.

-Zapaść? – szepnąłem

-Tak, ale nie mów już nic więcej, musisz się oszczędzać – uśmiechnęła sie do mnie

-Bez przesady – powiedziałem przez maskę – Już mi lepiej.

Faktycznie tak było, ścisk w klatce oraz palące gardło jakby odpuszczały. Mogłem odetchnąć głęboko.

-Na prawdę? – widocznie się ucieszyła

-Taaak – powiedziałem

Do sali wszedł starszy mężczyzna

-Dzień dobry Panie Agreste, jestem James Wilson i jestem ordynatorem kardiologii.

-Dzień dobry – odpowiedziałem – Czy coś jest nie tak, że sam ordynator mnie odwiedził?

-Muszę porozmawiać z Panią Winston.

-Ale o co chodzi? – zapytała kobieta

-Podejrzewam, że popełniła Pani błąd lekarski. W organizmie Pana Agresta znaleźliśmy inne leki niż Pani twierdziła, że mu podała.

-Ale to nie możliwe, dwa razy sprawdzałam czy podaje dobry lek. – powiedziała przestraszona

Szczerze? Moją pierwszą myślą było, że to ojciec, był tutaj, mógł podmienić leki i nikt by go nie podejrzewał.

-Wyniki badań mówią co innego – powiedział ostro ordynator

- Co się dzieje? – zapytała zdezorientowana Camilla

-Jest mi bardzo przykro z powodu tego błędu, doktor Winston poniesie konsekwencje.

Camilla spojrzała na mnie.

-Niekoniecznie to mogła być wina doktor Winston – wtrąciłem

-Co ma Pan na myśli? – zapytał zdziwiony mężczyzna

-Był tutaj mój ojciec, choruje na schizofrenie i miał możliwość podmiany leków.

-Doprawdy? Będę musiał to wszystko przemyśleć. Mimo wszystko bardzo mi przykro za tą pomyłkę. – mówił

-Nie mam żalu, tak jak mówię, pewnie to nie wina Pani Doktor.

Kobieta rzuciła mi pełne wdzięczności spojrzenie.

-Doktor Winston proszę ze mną – powiedział ordynator i oboje wyszli

-Co tu się stało? – zapytała Camilla

-Podobno został mi podany zły lek, podejrzewam, że to ojciec je podmienił. Był tutaj wtedy.

-Na prawdę myślisz, że byłby w stanie?

-Z nim nigdy nic nie wiadomo. – westchnąłem

Dziewczyna delikatnie dotknęła mojego policzka.

-Jak się czujesz? – zapytała troskliwie

-Lepiej, na prawdę dużo lepiej. – przyznałem szczerze

-Cieszę się, bardzo się martwiłam.

-Wiem kochanie. Mam prośbę. – powiedziałem patrząc na nią

-Słucham.

-Jedzcie z Andrienem do domu.

-Ale ja się nigdzie stąd nie ruszam – wtracił się chłopak

-Nic mi już nie grozi, na prawdę. Czuje się już dobrze.

-Ale... – zaczął blondyn

-Proszę Was – spojrzałem to na Camille , to na Adriena

-No dobrze, chodź Adrien. Przyjedziemy jutro. – powiedziała, pocałowała mnie i wyszli.

Jakoś godzinę później ponownie przyszła doktor Winston.

-Mogę? – zapytała niepewnie

-Tak, oczywiście.

-Nie powinien Pan ściągać maski – skarciła mnie

-Spokojnie, już lepiej mi się oddycha, czuje sie o niebo lepiej.

-Cieszy mnie to, jeszcze raz przepraszam ja nie wiem jak to się stało...

-Tłumaczyłem już, że to pewnie wina mojego ojca – westchnąłem – Mam nadzieję, że na prawdę się zamknął w tym psychiatryku.

-Mimo wszystko przepraszam i dziękuję za wyrozumiałość. – uśmiechnęła się miło i usiadła na krześle obok mojego łóżka

-To kiedy będę mógł wyjść? – zapytałem z uśmiechem

-Oj nie tak szybko jak myślisz. – powiedziała z powagą

-Ale ja się dobrze czuje, na prawdę. Nie cierpię szpitali. – westchnąłem

-Zobaczę co da się zrobić, jednak musi Pan być pod kontrolą lekarską.

-To może Pani przyjeżdżać mnie doglądać, wtedy będzie i wilk syty i owca cała. – powiedziałem

-Też racja, to jest jakaś myśl. Porozmawiam o tym z ordynatorem.

-Dziękuję.

-Chciałam tylko sprawdzić, czy wszystko z Tobą okey, wrócę później. Do zobaczenia. – powiedziała i wyszła

Następnego ranka obudziłem się, gdy przyszedł ordynator.

-Obudziłem Pana? – zapytał

-Wie Pan kiedy wyjdę?

-Ja właśnie w tej sprawie. Rozmawiałem z doktor Winston i doszliśmy do wniosku, że Pana wypuścimy, ale Pani doktor będzie Pana kontrolować.

-Wszystko mi jedno, byle stąd wyjdę. – wzruszyłem ramionami

-Skoro się Pan zgadza to idę wszystko załatwić. – powiedział i wyszedł

Dostałem całą rozpiskę leków oraz wykaz co mi wolno a czego nie. Wróciłem do domu taksówką.

-Kochanie co Ty tu robisz? – zapytała zdziwiona Camilla

-Wypisali mnie, ale ta lekarka będzie mnie kontrolować codziennie.

-Ja już o Ciebie zadbam – powiedziała obejmując mnie – Nie mogę Cię stracić.

-Nie martw się, nic mi nie jest – powiedziałem

-Tata! – Adrien zbiegł po schodach i mocno mnie przytulił

Staliśmy tak chwilę w milczeniu.

-Chodź się położysz – powiedział chłopak po chwili

-Leżałem w szpitalu... – westchnąłem

-To usiądź, chcesz wody? Może coś zjeść? – spojrzał na mnie – Jesteś okropnie blady.

-Adrien, bez przesady dobrze się czuje.

-Zrobię Ci herbaty – powiedział kompletnie mnie ignorując i poszedł do kuchni.

Camila spojrzała na mnie z uśmiechem

-Nie dziw mu się, bardzo się martwił – powiedziała obejmując mnie.

-Nic nie mówię – uśmiechnąłem się do niej

-Wszyscy się martwiliśmy – powiedziała dotykając delikatnie mojego policzka

Pocałowałem ją.
Teraz miałem nadzieję, że w końcu zaznam trochę spokoju i takiej zwyczajnej nudy i stabilizacji.

 - Proszę tato, usiądź – powiedział Adrien przynosząc mi herbatę.

-Dziękuję – powiedziałem i usiadłem na kanapie – Dobrze jest być w końcu w domu.

-Dobrze jest, Cię tutaj mieć – powiedziała Cam patrząc mi w oczy

-Tato a co z dziadkiem? Bo on w końcu jest moim dziadkiem? Czy nie – zapytał chłopak.

-Biologicznie nie jest – wzruszyłem ramionami

-A będziesz szukał swojego prawdziwego ojca? – spojrzał na mnie

-Sam nie wiem czy jest sens. Ja chce po prostu zakończyć ten etap w życiu.

-Ja bym na Twoim miejscu chociaż chciał wiedzieć kim jest, czy żyje albo ma rodzinę.

-Nie wiem, pomyślę o tym później.

-A co z Tomem ? – wtrąciła Camilla

-Dostałem sms’a, że jest zamknięty w szpitalu i poddał się dobrowolnie leczeniu.

-To teraz będzie spokojnie – uśmiechnęła się

-Bardzo na to liczę – powiedziałem i ją pocałowałem

Tak jak obiecałam, wjeżdża nowy rozdział ❤ nie wiem dlaczego ale mega ciężko mi się go pisało, mam nadzieję, że tego nie widać 🤣🙈

Kolejny pewnie około środy / czwartku ponieważ musi się napisać 🤣🙈

Czekam na Wasze opinie i miłego dnia moje małe Akumy ❤❤😘