Patrzyłem na lekarza ale w pierwszej chwili jakby nie słyszałem ani słowa.

-Przepraszam, mogłby Pan powtórzyć? – zapytałem drżącym głosem

Lekarz uśmiechnął się lekko

-Niech się Pan uspokoi, z Panią Sancoeur jest już dobrze, jej stan jest stabilny, teraz śpi. Będzie można ją odwiedzić najwcześniej jutro – spojrzał na moje ubranie – A Pan powinien pojechać się przebrać.

-Dziękujemy – powiedział ojciec Nathalie

Nagle poczułem jakbym tracił grunt pod nogami, usiadłem na krześle, słyszałem jakieś stłumione głosy, jednak przez chwilę nie mogłem w żaden sposób zareagować. Czułem sie, jakbym nie miał władzy nad swoim ciałem.

-Gabriel, Gabriel, słyszysz mnie? – usłyszałem głos Camili

-Tak – odpowiedziałem słabym głosem

-Co się dzieje? – zapytał lekarz

-Nic, słabo mi się zrobiło. To z nerwów – powiedziałem wstając – Przepraszam, muszę zapalić.

-Nie powinien Pan- odezwał się lekarz.

-Jestem dorosły, wiem co mi wolno – powiedziałem do lekarza

-Może Pan mu przegada – usłyszałem jak lekarz mówi do Pana Sancoeur

-Porozmawiam z nim – odpowiedział mu mężczyzna a ja wywróciłem oczami odchodząc.

Wyszedłem na tył szpitala i zapaliłem. Gdy nikotyna zaczęła wypełniać moje płuca czułem, że się odrobinę uspokajam, jednak zaczęło mnie kłuć w sercu.

-Gabriel, uparciuchu – usłyszałem głos Caspra za sobą

-Bardzo Pana proszę... – zacząłem jednak mężczyzna mi przerwał

-Dziecko moje drogie, ja rozumiem nerwy, ale nie możesz się wykańczać.

-Po pierwsze, nie wykańczam się, po drugie do dziecka mi daleko.

-Dla mnie zawsze będziesz dzieckiem, pamiętam Cię jako takiego rezolutnego blondynka – uśmiechnął się – Wtedy jeszcze nie ukrywałeś wszystkiego  w sobie – westchnął .

-Oj tam – wywróciłem oczami i ponownie się zaciągnął emocji ppapierosem

.
Mężczyzna stanął na przeciwko mnie i spojrzał mi w oczy.

-Rozumiem Cię, stres w pracy, rozwód, nie możesz wykrzyczeć światu, że w koncu jesteś zakochany choćbyś chciał, a to tego Tom. – zawahał się – Od zawsze uważałem, że źle Cię wychowywali. – zmieszał się – To znaczy, nie mówię, że jesteś złym człowiekiem, broń Boże, tylko moim zdaniem nie powinieneś wszystkiego dusić w sobie. To Cię zabija.

-Mówisz jak Camilla – westchnąłem

-W takim razie trzymaj się jej, bo to bardzo mądra kobieta. Swoją drogą widać, że Cię kocha – spojrzał mi w oczy – A Ty kochasz ją – uśmiechnął się

-Dlaczego nie mogę mieć tak normalnego ojca jak Ty? – zapytałem że smutkiem

-Pamiętaj, że dla mnie zawsze będziesz jak syn – uśmiechnął się – A teraz chodź do domu, musisz się umyć i przebrać.

-Ale Nath...

-Do Nathalie przyjedziemy jutro razem, teraz śpi.

-Pod warunkiem, że się u nas zatrzymasz – uśmiechnąłem się do mężczyzny.

Tak więc wszyscy, przyjechaliśmy do domu. Wziąłem długi prysznic, żeby zmyć z siebie resztki krwi. Żałowałem, że nie mogłem z głowy wymazać tego wspomnienia Nathalie wykrwawiającej się na moich rękach. Ten obraz będzie mnie dręczył do końca życia. Wyszedłem spod prysznica i owinąłem się ręcznikiem.

-To jest zbędne – usłyszałem głos Camilli

Odwróciłem się  do niej z uśmiechem

-Tak myślisz? – zapytałem obejmując ją

-Jestem tego pewna – powiedziała i pocałowała mnie namiętnie

Przyciągnąłem ją do siebie nie przerywając pocałunku. Przylgnęła do mojego, jeszcze mokrego ciała. Na parę sekund na prawdę zapomniałem o tym co się działo ostatnimi dniami. Niestety Clark potrafił wyczuć moment i wszystko spieprzyć.

-Cam! -zawołał wchodząc do pokoju.

-Jestem w łazience, już wychodzę – odpowiedziała niechętnie – Dokończymy później – powiedziała i pocałowała mnie

Dziewczyna wyszła, a ja ubrałem się w czyste ubrania. Wyszedłem z łazienki, Clark patrzył na mnie takim wzrokiem, jakby chciał mnie zabić.

Bez słowa wyszedłem z sypialni za dom, żeby zapalić. Paliłem już trzeciego papierosa gdy Adrien do mnie przyszedł.

-Tato, co z Nathalie?

-Podobno wszystko okey, tak mówił lekarz.

-To dobrze, ale... – zawahał się – To prawda, że dziadek chciał... Chciał Cię zabić?

Jęknąłem w duchu ponieważ wolałem, żeby chłopak nie znał całej prawdy o postrzeleniu.

-Tak, to prawda – przyznałem niechętnie

Adrien spojrzał na mnie smutnym wzrokiem i natychmiast mnie przytulił.

-Tato, nie chcę Cię stracić. – łkał wtulony we mnie

-Nie stracisz...

- A możesz mi to obiecać? – spojrzał mi w oczy – Nie możesz przecież, nie wiesz co będzie.

-Nie martw się, wszystko będzie dobrze, a ja się nigdzie nie wybieram.

-Ale....

-Nie ma żadnego ale, złego diabli nie biorą a ja się do piekła nie wybieram – powiedziałem z uśmiechem

-Proszę Cię, Tobie tato do piekła daleko – chłopak wywrócił oczami -  A co że szkołą?

-Na razie zostaniesz w domu, dobrze? Załatwię jakiegoś nauczyciela

-Dobrze tato – powiedział kolejny raz mnie obejmując – A Marinette?

-Jeżeli chce i jej rodzice się zgodzą, może zostać.

-Na prawdę? Dziękuję tato. Porozmawiasz z jej rodzicami?

-Tak, zaraz to załatwię. – odpowiedziałem z uśmiechem

Chłopak wszedł do domu a ja znalazłem numer do Sabine Dupain-Chang.

-Słucham – kobieta odebrała praktycznie od razu.

-Dzień dobry, Gabriel Agreste z tej strony, ojciec Adriena.

-Dzień dobry, czy coś się stało? – zapytała zmartwiona

-Nie, absolutnie – skłamałem – Po prostu chwilowo Adrien będzie miał nauczanie indywidualne i poprosił mnie czy Marinette będzie mogła zostać u nas i uczyć się razem z nim.

-Z kim do cholery rozmawiasz? – usłyszałem w tle głos Toma, jej męża

-Tak, oczywiście, jeżeli to dla Pana żaden problem – kontynuowała uprzejmym tonem

-Absolutnie żaden, myślę, że im obojgu dobrze zrobi taka przerwa.

-Pewnie ma Pan rację. Muszę już kończyć, dziękuję jeszcze raz i do usłyszenia. – powiedziała niespokojnie i się rozłączyła.

Niepokoiło mnie jej zachowanie, ponieważ ewidentnie jej mąż ją musiał krzywdzić. Nawet nie zdążyłem się zastanowić co z tym zrobić, gdy dostałem sms’a.

Mógłby się Pan ze mną spotkać?

Wiadomość była od matki Marinette.

Oczywiście, kiedy Pani ma czas?

Odpisałem natychmiast. Na prawdę chciałem im jakoś pomóc.

Dzisiaj o 21? Wtedy będę mogła się wyrwać.

Zgodziłem się.

Poszedłem do kuchni i nalałem sobie szklankę whisky. Wypiłem duszkiem i od razu zaczęło mi się kręcić w głowie. Cholera, zmęczenie dawało się we znaki. Siedziałem tak w pustej kuchni, popijając whisky gdy ktoś nagle wszedł.

-Dzień dobry – powiedziała nieśmiało Sabine

-Witam – przywitałem się lekko zaskoczony – Już jest 21?

-Tak... Przeszkadzam? – zapytała patrząc na butelkę stojącą na stole

-Nie, nie, absolutnie – natychmiast schowałem trunek – Napije się Pani czegoś?

-Wody, dziękuję – powiedziała siadając.

Podałem kobiecie szklankę wody, sam zrobiłem sobie kawy.

-Kawa o tej porze? Chyba Pan później nie zaśnie.

-Kofeina na mnie nie działa już od dawna – zaśmiałem się – piję ją bo lubię ten smak. – wzruszyłem ramionami.

-Przepraszam, że pytam ale wszystko w porządku? Wygląda Pan na....

-Wykończonego? To by się zgadzało – dokończyłem za nią – Może przejdziemy na „Ty”? Gabriel – podałem dłoń kobiecie

-Sabine – odpowiedziała również podając mi rękę

Ująłem i pocałowałem jej dłoń.

-Dżentelmen – zaśmiała się rumieniąc

-To o czym chciałaś porozmawiać? – zapytałem po chwili ciszy. – Domyślam się, że chodzi o Twojego męża?

-Tak ja... To znaczy Tom on lubi...

-Wypić – dokończyłem za nią

-Skąd wiesz? – zapytała zaskoczona

-Marinette mi ostatnio trochę powiedziała gdy tutaj nocowała. – odpowiedziałem – Czy on Was bije? – spojrzałem kobiecie w oczy

-Nieee, skąd, w życiu nie tknął Marinette – odpowiedziała uśmiechając się nerwowo

-A Ciebie?

-Ja... Ja... Wiesz, zdenerwowałam go parę razy, ale to była moja wina... On mnie później przepraszał...

-Przepraszał a później znowu to robił? – zapytałem zdenerwowany

Nie mogłem sobie wyobrazić jakim trzeba być skurwielem, żeby podnieść rękę na kobietę.

-Druga sprawa, Sabine nie możesz go tłumaczyć, dla mnie nie istnieje powód dla którego mężczyzna może podnieść rękę na kobietę.

-Ale ja...

-Co Ty? Co takiego mogłaś zrobić, że Cię skrzywdził? – spojrzałem jej w oczy lecz kobieta milczała – Co,  zabrakło mu alkoholu? Obiad był podany za późno? Zupa była za słona? – Sabine spuściła wzrok

-Wy z Emily pewnie jesteście idealnym małżeństwem – powiedziała a ja mimowolnie się zaśmiałem

Kobieta spojrzała na mnie zaskoczona

-Przepraszam, ale mnie rozbawiłaś. Rozwodzę się z Emily, ponieważ nigdy jej nie kochałem a ostatnio się dowiedziałem, że przez całe małżeństwo mnie zdradzała – wzruszyłem ramionami – Ale nigdy nawet przez myśl mi nie przeszło, że mógłbym ją uderzyć, nawet wtedy, gdy przyznała, że Adrien może nie być moim synem.

-Ja... Nie wiedziałam, przykro mi.

-A mi nie, pierwszy raz od lat, czuje sie w końcu wolny. Uważam, że Ty powinnaś zrobić to samo.

-Mam zostawić Toma? Nieee, ja go kocham nie mogłabym.

-W takim razie, on musi się zmienić. Nie możesz pozwolić żeby Cię krzywdził.. – złapałem ją za rękę – Marinette na to wszystko patrzy i cierpi razem z Tobą.

-Ale ja nie wiem co mam zrobić – kobieta się rozpłakała

-Ja Wam pomogę, tylko muszę wiedzieć, że chcesz zmienić Wasze życie.

Sabine skinęła głową na zgodę.

-Jak ja Ci się odwdzięczę? – zapytała smutno

-Wystarczy, że będziecie szczęśliwi – uśmiechnąłem się do niej

Kolejny rozdział 😍
Mam nadzieję, że się Wam spodoba❤

Czy z Nathalie będzie już wszystko dobrze?

I co z Marinette i Sabine?

Jak obstawiacie? 🤔❤