Obudził mnie dźwięk telefonu. W pierwszej chwili nie wiedziałem gdzie jestem i co się dzieje. Otworzyłem oczy, byłem w swojej sypialni, Camilla spała wtulona we mnie. Wziąłem telefon do ręki, jakiś nie znamy numer dzwonił. Wyszedłem z łóżka i odebrałem.

-Słucham?

-Gabriel.. – usłyszałem głos ojca i się rozłączyłem

Telefon ponownie zaczął dzwonić.

-Czego chcesz? – powiedziałem ostro do telefonu

-Gabriel daj mi coś powiedzieć, proszę...

-Dobrze, masz 30 sekund potem się rozłączam.

-To nie ja podmieniłem leki, przysięgam Ci.

Zaśmiałem się

-Wiesz gdzie ja mam Twoje przysięgi? Także możesz to sobie darować. Swoją drogą głupi nie jesteś, masz niebieskie papiery, więc nic Ci nie zrobią tylko nakażą leczenie. Genialne po prostu.

-Ja Cię nie chciałem skrzywdzić, nie teraz kiedy biorę leki...

-Tak, tak, jasne.

-Gabriel... To na prawdę... – zaczął jednak się rozłączyłem

Nie chciałem słuchać po raz kolejny Jego kłamstw. Nie wierzyłem w Jego niewinność, no bo kto inny miałby powód, żeby mnie zabić? Tylko on.

-Kochanie, wszystko okey? – zapytała Camilla wchodząc do łazienki

-Tak... Ojciec dzwonił – westchnąłem – Tłumaczył, że to nie on podmienił leki

-Może tak faktycznie było? – zapytała

-Chyba sama w to nie wierzysz – powiedziałem obejmując ją

Telefon znowu zaczął dzwonić.

-Cholerny skurwiel – powiedziałem i odebrałem telefon nawet nie patrząc na ekran – Posłuchaj mnie Ty pierdolony psycholu masz więcej do mnie nie dzwonić, bo inaczej znajdę Cię w tym Twoim psychiatryku i zajebie.

-Yyy... Cześć Gabriel – usłyszałem w telefonie głos Emili

-Jezu Em, przepraszam, myślałem, że to znowu ojciec dzwoni...

-Nie no nic się nie stało, widzę, że bardzo cięty na niego jesteś.

-Nieważne, stało się coś, że dzwonisz? – zapytałem

-Wiesz, próbowałam to przełożyć ale niestety sąd się nie zgodził i dzisiaj mamy rozprawę rozwodową...

-To dzisiaj? O której?

-O 15.

-Dobrze, dzięki że zadzwoniłaś, będę na pewno. – powiedziałem i się rozłączyłem.

Camilla spojrzała na mnie.

-Coś nie tak? – zapytała smutno

-Wręcz przeciwnie – objąłem ją – Dzisiaj po 15 będę wolnym człowiekiem – uśmiechnąłem się

-O czym Ty mówisz? – zapytała zaskoczona

-Dzisiaj mamy z Emily rozprawę rozwodową, jeżeli to dobrze rozegram, uda się zakończyć to na jednej rozprawie. A później będę już tylko Twój – uśmiechnąłem się

Dziewczyna mnie pocałowała

-Nie mogę się doczekać – powiedziała patrząc mi w oczy.

-Tato, śniadanie! – zawołał Adrien zza drzwi

-Zaraz zejdziemy – powiedziałem z uśmiechem

Pocałowałem ukochaną, teraz w końcu wszystko zaczyna się układać po mojej myśli, nie mogę tego spieprzyć.
Zeszliśmy z Cam na śniadanie przygotowane przez Adriena i Sabine.

-Jak się czujesz? – zapytali jednocześnie patrząc na mnie

-Dobrze, na prawdę. – powiedziałem siadając

Adrien podał mi śniadanie oraz herbatę. Spojrzałem na niego.

-Nawet tak nie patrz tato, kawy nie możesz. – skarcił mnie Adrien

-Niech będzie – westchnąłem

-Dzień dobry – do kuchni weszła doktor Winston – Przyszłam na obiecaną kontrolę. – powiedziała z uśmiechem

-Proszę usiądź, może się czegoś napijesz? – zapytałem

-Nie, dziękuję, spieszę się. – powiedziała siadając – Jak się czujesz?

-Całkiem dobrze, nie narzekam. – przyznałem szczerze

-Dobrze to słyszeć. Teraz Cię zbadam.

Kobieta zmierzyła mi ciśnienie i osłuchała.

-Wygląda na to, że jest dobrze, tylko radzę się oszczędzać i nie denerwować. – powiedziała po badaniu

-Może powinieneś odpuścić rozprawę? – wtrąciła Camilla

-Na jaką rozprawę? – zapytała doktor Winston

-Mam dzisiaj rozprawę rozwodową, ale to tylko formalność.

-Mimo to dalej uważam, że nie powinieneś – kobieta wzruszyła ramionami

-Ale mi nie zakazujesz? – zapytałem z uśmiechem

-No nie, to Twój wybór – odpowiedziała również się uśmiechając. – Wygląda na to, że wszystko jest w porządku.

-Tata nie może pić kawy, prawda? – zapytał Adrien

-Niestety nie, przynajmniej na razie.

-Widzisz – chłopak spojrzał na mnie a ja wy wróciłem oczami – I proszę mi tu nie wywracać oczami – skarcił mnie

-Nie pomyliły Ci się rolę? – zaśmiałem się

-Ktoś się o Ciebie musi zatroszczyć skoro sam nie umiesz – wzruszył ramionami

-Zgadzam się – wtrąciła Cam

-Zostałem przegłosowany – zaśmiałem się

Doktor Winston zaczęła się pakować.

-I bardzo dobrze – uśmiechnęła się – Ja się będę zbierać, wpadnę jutro sprawdzić jak się masz. Bardzo prosze, żebyś się nie denerwował i oszczędzał.

-Nie znam tych słów – zaśmiałem się

Cała trójka wywróciła oczami. Kobieta wyszła a my zjedliśmy śniadanie.

Popołudniu zacząłem się zbierać do sądu.

-Jesteś pewien, że chcesz iść? – zapytała zmartwiona Camilla

-Kochanie, jesteśmy z Emily dogadani i to na prawdę tylko formalność. – powiedziałem obejmując ją – A później będę już tylko Twój – pocałowałem ją

-A ja Cię już nikomu nie oddam – powiedziała patrząc mi w oczy.

W sądzie byłem przed 15, na korytarzu wpadłem na Emily

-Gabriel, dobrze wyglądasz – powiedziała obejmując mnie

-Jak na człowieka po zawale i zapaści? – zaśmiałem się – całkiem dobrze się czuje.

-Cieszy mnie to, ale może powinieneś zostać w domu? – zapytała szczerze zmartwiona

-Nonsens, chodźmy już.

Tak jak przewidziałem rozprawa to była zwykła formalność.

-Potwierdza Pan całkowity rozpad małżeństwa? – zapytał mnie sędzia

-Tak – powiedziałem

-Czy podtrzymuje Pan rozwód bez orzekania o winie? – zapytał patrząc na mnie

Czułem na sobie spojrzenie Emily, wiedziała, że gdybym powiedział, że nie, została by bez środków do życia.

-Tak, podtrzymuję – powiedziałem a kobieta rzuciła mi pełne wdzięczności spojrzenie

-Skoro tak, orzekam rozwód za porozumieniem stron. Co do podziału majątku, zostawiam to Waszej decyzji. Co do opieki nad synem, przyznaje je Wam obojgu. Niech Adrien zdecyduje, z kim chce mieszkać. Dziękuję i to by było ma tyle.

Wyszliśmy z Emily z sali sądowej.

-Jesteśmy wolni – powiedziała z uśmiechem

-Tak, na to wychodzi. Przeleje Ci pieniądze na konto, tylko musisz mi podać numer. – powiedziałem

-Ale nie... – zaczęła

-Nawet się ze mną nie kłóć bo ja już postanowiłem. – uśmiechnąłem się – Chodź,  odwiozę Cię.

-Dziękuję, jesteś kochany – powiedziała z uśmiechem

Przez chwilę jechaliśmy w milczeniu.

-Gabriel...bo tak sobie pomyślałam...- zaczęła  niepewnie

-Tak? – zachęciłem ją

-Tak sobie pomyślałam, że może od czasu do czasu Adrien by mógł zostawać u mnie... Chociaż na weekend.

-Jasne, dlaczego nie – powiedziałem z uśmiechem – Na pewno będzie chciał.

-Na prawdę się zgodzisz? – zapytała zaskoczona

-Dlaczego miałbym się nie zgodzić?

-Wiesz, potraktowałam Cię okropnie...

-Sam święty nie byłem. – powiedziałem – Już Ci mówiłem nie mam żalu.

-Jesteś cudowny, dziękuję – powiedziała gdy się zatrzymałem pod jej domem.

-Bez przesady – zaśmiałem się

-Ja tylko stwierdzam fakt – powiedziała wysiadając – jeszcze raz dziękuję.

Kobieta poszła a ja wróciłem do domu.

 
Dzisiaj kolejny rozdział 🤭
Jak się podoba? ❤

Kiedyś następny, ciężko powiedzieć 🤣 jak się napisze 🤭