Stanęłam przed lustrem i spojrzałam sobie w oczy. W tamtym momencie wypłynęło z nich kilka łez. Spuściłam wzrok i wgapiłam go w umywalkę.

Nagle usłyszałam pukanie do drzwi. Spojrzałam na nie i podeszłam bliżej by je lekko uchylić.

Delikatnie otworzyłam drzwi i zobaczyłam w nich Jimina.

-tak Jimin? O co chodzi? -spojrzałam na niego przez szczelinę

-mogę na chwilę? Chce porozmawiać "na osobności" -powiedział patrząc na moje nogi

-Jimin ja... Nie wiem czy to jest dobry pomysł- próbowałam jakoś go zbyć- chciałam się umyć. Nie spałam prawie całą noc... To naprawdę nie jest dobry moment

-Janggwa proszę... Ja muszę cię o to zapytać teraz -powiedział cicho

-no dobrze... Niech ci będzie-spuściłam wzrok

-czemu znowu to robisz? -spojrzał na mnie poważnie

-co takiego? -Spytałam udając że nie wiem o co mu chodzi

-nie udawaj Janggwa. Ja nie dam się nabrać. Widzę twoje nogi i ręce. Poza tym chodzisz ciągle smutna, przygnębiona i ze łzami w oczach. Coraz mniej sypiasz i coraz mniej jesz. To się nie skończy dobrze wiesz o tym najlepiej- podszedł bliżej

-Jimin proszę cię... Nie truj mi. Mam dość tego wszystkiego. To naprawdę nie jest dobry moment na takie rozmowy. Proszę cię abyś wyszedł- powiedziałam odsuwając się od niego

-dobrze. Wyjdę. Ale musisz mi obiecać że wieczorem ze mną o tym porozmawiasz- spojrzał mi w oczy

-niech ci będzie... A teraz naprawdę cię proszę. Wyjdź. Jak już mówiłam chciałabym się umyć- spuściłam wzrok a chłopak wyszedł

Usiadłam na wannie i zaczęłam płakać. Czułam się cholernie bezsilna. Za wszelką cenę starałam się pomóc Jiminowi ale nie byłam w stanie poradzić sobie sama ze sobą. Byłam załamana tym co się ostatnio działo.

Po kilku minutach ogarnęłam się jednak i rozebrałam by wziąć prysznic. Umyłam się w mniej niż 15 minut i owinięta ręcznikiem poszłam do pokoju się ubrać.

Gdy szłam przez korytarz poczułam na sobie wzrok chłopaków który siedzieli w salonie i czekali na mnie. Szybko się ubrałam i zrobiłam lekki makijaż po czym wyszliśmy z mojego mieszkania.

Postanowiłam że się przejdziemy bo nie uśmiechało mi się teraz prowadzić samochodu. Tym bardziej nie miałam ochoty dawać auta dalej podpitemu Yoongiemu.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Po jakichś 15 minutach spaceru w ciszy dotarliśmy pod wytwórnie. Jimin spojrzał się na Mina a ten bez słowa wszedł do budynku.

Zostaliśmy sami. Tylko ja i Jimin. Nie miałam pojęcia o co mu chodzi ale widząc jego spojrzenie wiedziałam że nie będzie to łatwa rozmowa.

Z trudem spojrzałam mu w oczy. Chłopak złapał mnie za ręce i spokojnie zaczął mówić.

-janggwa... Ja wiem że już mi mówiłaś że nie chcesz o tym rozmawiać ale ja muszę wiedzieć... Dlaczego znów to robisz? -spojrzał na mnie błagalnym wzrokiem

Bałam się że gdy powiem mu prawdę to mnie znienawidzi lub co gorsze zacznie grzebać w mojej przeszłości.

-Jimin. Powiem ci jedno. Moją odpowiedzią na to pytanie jest twoja odpowiedź na moje pytanie apropo twojej głodówki- odpowiedziałam wymijająco i weszłam do budynku

-Janggwa! Jak dobrze że jesteś! Szef cię szuka- zwróciła się do mnie recepcjonistka a ja bez słowa udałam się do jego biura.

Tej rozmowy bałam się 3 razy bardziej niż rozmowy z Jiminem i jej późniejszych konsekwencji gdyby potoczyła się inaczej.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Wyszłam z windy i podeszłam do drzwi gabinetu. Zapukałam i po uzyskaniu odpowiedzi weszłam do środka.

-dzień dobry. Chciał mnie pan widzieć panie Kim- powiedziałam kłaniając się i podeszłam do jego biurka

-dzień dobry Janggwa. Cieszę się że jesteś. Chciałem tylko zapytać jak twoje samopoczucie i czy jesteś w stanie wrócić do pracy- uśmiechnął się szczerze

Zdziwiłam się. Myślałam że chce mnie zwolnić lub opieprzyć za to co się ostatnio działo i za to że nie byłam dyspozycyjna.

-co prawda nie czuje się jeszcze w pełni dobrze ale jestem w stanie pracować- wybrnęłam jakoś

-napewno? Widzę że chyba dzisiaj mało spałaś. Może chcesz jednak jeszcze chwile zwolnienia- spojrzał na mnie z troską

-bardzo szanuje Pana podejście do mojej sytuacji i przepraszam za moją nie dyspozycyjność ale postaram się wrócić do pracy zgodnie z moim grafikiem- uśmiechnęłam się lekko

-dobrze. Jak uważasz. W takim razie dzisiaj przygotujesz Hoseoka do sesji i możesz iść do domu- powiedział uśmiechając się promiennie

-jasne -odpowiedziałam i wyszłam z jego gabinetu

Udałam się w kierunku garderoby. Gdy weszłam do pomieszczenia wzrok wszystkich automatycznie spoczął na mnie.

Bez słowa podeszłam do Hoseoka i zaczęłam przy nim pracę. Chłopak po kilkunastu minutach pracy w ciszy odezwał się wreszcie

-chyba się nie wyspałaś co? -spojrzał na mnie

-nie tylko ja- odpowiedziałam myśląc o Jiminie i Yoongim ale nie przerwałam pracy

Hoseok speszyl się trochę i dalej siedział cicho. Po jakichś 30 minutach skończyłam pracę a chłopak udał się na sesję.

Większiść osób rozeszła się po wytwórni a ja zostałam z Yoongim sam na sam.

Zaczęłam sprzątać stanowisko a Min podszedł do mnie od tyłu, załapał za biodra po czym odwrócił w swoją stronę.

Zmierzył mnie wzrokiem a następnie podniósł i posadził na blacie przewracając kilka rzeczy.

-Yoongi co ty robisz? -spytałam zdziwiona a chłopak przybliżył się do mnie niebezpiecznie skracając odległość między naszymi twarzami- przestań prosze- powiedziałam i w tamtym momencie poczułam na sobie usta chłopaka

Yoongi zaczął namiętnie całować moje wargi. Po chwili walki poddałam się jednak i zaczęłam odwzajemniać jego pocałunki.

Chłopak złapał mnie za udo i zaczął zaciskać na nim mocno swoją ręke. Jęknęłam cicho z bólu. W tamtym momencie usłyszałam jakiś dziwny szmer. Odwróciłam gwałtownie głowe spoglądając w kierunku drzwi.

Zobaczyłam w nich Hoseoka i momentalnie przeszkliły mi się oczy. Chłopak spojrzał na mnie w ten sam sposób po czym w końcu przerwał ciszę.

-jak mogłas znowu mi to zrobić- powiedział łamiącym się głosem

-Hobi to... -nie zdążyłam dokończyć bo Yoongi mi przerwał

-przepraszam cie Hoseok... To ja ją do tego zmusiłem... Ona nie chciała... -odsunął się ode mnie a ja zeszłam z blatu

-to niby jak wytłumaczysz to że z takim oddanie odwzajemniała twoje pocałunki co? -zaczął nieco podnosić głos

-ja... Próbowałam się bronić ale on jest silniejszy ode mnie... Hoseok... Przepraszam cie... Proszę wybacz mi- powiedziałam podchodząc do niego

-i ja mam w to niby uwierzyć?

-Hoseok nie wiń jej za to. Tym razem to ja przepraszam. Po prostu nie umiem pogodzić się z tym że wybrałam ciebie... -powiedział Yoongi i minął nas w drzwiach- przepraszam stary- dodał i opóścił pomieszczenie

*kiJana*

Jak widać wróciłam. Ale więcej informacji pod kolejnym rozdziałem.

Proszę. Poświęć tą minutkę i przeczytaj moją dopiskę pod nim.

Z góry dziękuję ❤

*kiJana*