Léon wysłuchał historii córki i z ulgą przyjął fakt, że chłoptaś po prostu zniknął nad ranem, nie robiąc jej żadnej krzywdy.

– Czego więc oczekujesz ode mnie?

– Muszę wiedzieć, dlaczego wyszedł bez pożegnania.

– To czemu jego nie spytasz?

– Bo... wstydzę się.

– Daj mi numer, ja zadzwonię.

– To będzie jeszcze gorzej!

– Léo! Nie będziesz męczyła się i płakała przez jakiegoś tchórzliwego gnojka. Daj ten numer – powtórzył.

Léa posłuchała i podała ojcu swój telefon, wybrawszy numer Damiena. Jakie było ich zaskoczenie, kiedy coś zaczęło dzwonić... w jej pokoju na górze.

Pobiegła po schodach i znalazła telefon chłopaka pod swoim łóżkiem.

– Ale numer. Zostawił telefon! To dlatego nie dał mi znać! – ucieszyła się.

– Co tu się działo? – spytał Léon, wskazując na skotłowane łóżko córki.

– Och, nie pościeliłam z tego wszystkiego.

– Nadal mam ochotę obić buźkę temu twojemu chłoptasiowi.

– A możemy pojechać do niego i oddać mu telefon bez przemocy?

– Córciu, nie przyjechałem samochodem, tylko taksówką. Byłem trochę wczorajszy, jak zadzwoniłaś.

– A nie możemy pojechać metrem?

– A nie masz numeru domowego? Zadzwonimy, powiesz, że masz jego telefon i po krzyku? – Léonowi bardzo nie chciało się jeździć.

– Okej. Zadzwonię do Pat.

– A kto to?

– Siostra Damiena, moja koleżanka.

Léa wybrała numer koleżanki.

– Halo? Léa? – zdziwiła się Patricia. – Co słychać?

– Pat, jesteś sama?

– Nie, jem śniadanie z rodzicami. A co potrzebujesz?

– Możesz pójść na chwilę do swojego pokoju?

– Jasne. – Po chwili szurania w słuchawce usłyszała: – Już jestem. O co chodzi?

– Czy Damien jest w domu?

– Tak. Jest u siebie.

– A czy wszystko z nim... no wiesz... w porządku?

– Tak. Mówił, że wybiera się do ciebie po jedenastej. Jakiś dziwny jest od rana.

– Aaaa... – Léa nie wiedziała, co odpowiedzieć. Wychodziło na to, że rodzina nie wiedziała, że Damiena nie było w nocy w domu. Czyli musiał wrócić wcześnie. – Okej. To tylko tyle chciałam wiedzieć.

– W porządku. Miłej niedzieli – odpowiedziała jej Patricia. – Ale na przyszłość dzwoń do Damiena, jak chcesz się czegoś o nim dowiedzieć – zaśmiała się.

– Jasne. Dzięki Pat. Pa.

– Pa.

Koleżanka się rozłączyła, a Léa spojrzała na ojca.

– Podobno Damien wybiera się do mnie przed południem. Pewnie po telefon. I może uda nam się wyjaśnić to nieporozumienie.

– Ja mu chętnie wyjaśnię, żeby trzymał ręce przy sobie, a interes w spodniach – burknął w odpowiedzi Léon.

Léa parsknęła śmiechem. Nie wiadomo czemu słowa ojca ją tak rozbawiły. Może bardziej to był sposób, w jaki to powiedział.

– Jesteś niemożliwy!

Léon uśmiechnął się, widząc, że humor córki się poprawił.

– A ja wolę jak się śmiejesz niż płaczesz. Ale poważnie, nie chcę oglądać tego gnojka.

– To może... pójdziesz, zanim on przyjdzie? – zasugerowała nieśmiało.

– Wyganiasz mnie?

– Nie, tato! – Léa założyła ręce za siebie i nadmuchała policzki.

– Przypominam ci, że niecałą godzinę temu prosiłaś, żebym przyjechał.

– No więc zostań. Ale bądź miły dla Damiena.

– Muszę?

– Proszę.

– Dobrze, ale robię to tylko dla ciebie. Nie znoszę gnojka.

– Ale bądź miły. Obiecujesz?

– Obiecuję.

Léa rzuciła się ojcu na szyję i wyściskała go. A potem jeszcze pocałowała w policzek.

– Jesteś super, tato.

– Ty też, skarbie.

– Ale mógłbyś już się ustatkować – dodała zaraz, czym zupełnie zbiła go z pantałyku.

– Słucham???

– No wiesz... moja mama wychodzi za Jean-Luka. Podobno będą się starali o dziecko. O ile już tego nie robią na tym wyjeździe – zachichotała. – Więc może ty też byś mi znalazł jakąś macochę, dorobił siostrę lub brata i żylibyśmy długo i szczęśliwie?

Léon nie chciał przyznać tego nawet przed sobą, ale Léa miała trochę racji. Miał trzydzieści osiem lat i czas płynął nieubłaganie. A świadomość, że Nadine jest taka szczęśliwa trochę go irytowała. No i nie widział żadnej potencjalnej kandydatki na żonę i matkę dla swoich dzieci. Poza tym miał już Léę i dopiero zaczynał się spełniać jako ojciec. Nie uśmiechało mu się wpadanie w pieluchy, skoro dostał już odchowane dziecko. Chciał jej jeszcze tyle przekazać, zabrać ją w różne miejsca, opowiedzieć o swoich pasjach. Czekał tylko aż młoda skończy osiemnaście lat i nie będzie potrzebowała zgody matki na paszport.

– Jeśli spotkam kobietę, z którą chciałbym się związać, na pewno się o tym dowiesz, córciu. A na razie innych dzieci mi nie trzeba. Mam ciebie. – Uśmiechnął się do niej.

– No dobra, wiesz jak się podlizać – zaśmiała się. – Ale to nie zwalnia cię z obietnicy, że będziesz miły dla Damiena – przypomniała.

Po śniadaniu zaprowadziła ojca do salonu i posadziła przed telewizorem.

– Obejrzyj coś sobie. Zaraz wracam, muszę się przebrać.

– A po co? – zdziwił się.

– No przecież Damien przychodzi. – Léa przewróciła oczami.

– Wyglądasz ślicznie, nie musisz się bardziej stroić. Zwłaszcza dla tego patałacha.

– Tato!

– No dobrze już, dobrze.

Léon włączył telewizor i wyszukał ulubiony kanał. Rozsiadł się wygodnie i pomyślał, że Nadine całkiem nieźle się urządziła. Ale Léa długo nie wracała, a on zasnął, zmęczony po nieprzespanej nocy.

Léa wróciła do salonu i zastała tam chrapiącego na kanapie ojca. Chyba rzeczywiście się nie wyspał – pomyślała i wycofała się na palcach.

Kiedy zadzwonił domofon, otworzyła od razu. Po chwili Damien był pod jej drzwiami.

– Cześć – przywitał się, widocznie zakłopotany. – Ale namotałem, co?

– Cześć, wejdź. – Wpuściła go do środka. – Chodź do kuchni, bo w salonie śpi mój ojciec.

– Jak to? To on tu mieszka?

– Nie. Przyszedł do mnie.

W kuchni Léa nie mogła znaleźć sobie miejsca.

– Napijesz się czegoś? – spytała.

– Nie, dziękuję. Masz może... mój telefon?

A więc tylko po telefon przyszedłeś?

– Tak, zostawiłeś go u mnie w pokoju, wpadł pod łóżko – wyjaśniła, próbując zapanować nad emocjami.

– Léa, ja... – Damien podrapał się po głowie. – Pat mi powiedziała, że dzwoniłaś. Przepraszam, że tak wyszedłem z rana. Myślałem, że napiszę do ciebie SMS-a, że wpadnę koło południa, jak się wyśpisz. Nie sądziłem, że to tak wyjdzie.

– Poczułam się dziwnie, jak się okazało, że zniknąłeś bez słowa.

– Wiem, naprawdę przepraszam. Wybaczysz mi? – Spojrzał na nią tymi błękitnymi ślepiami, które uwielbiała.

– Nie, dopóki nie zrozumiem, dlaczego wyszedłeś bez pożegnania.

– Wstydziłem się.

– Ale czego?

– Wczorajszych ubrań i nieustającej ekscytacji na twój widok – szepnął jej do ucha. – Jeśli jeszcze kiedyś zaprosisz mnie na noc, wezmę rzeczy na zmianę i nałykam się bromu – zażartował.

– Głupolu ty! – Szturchnęła go w ramię. – Nie rób mi więcej takich numerów. Myślałam, że mnie zostawiłeś, bo... się nie spisałam.

Damien dopiero zrozumiał, co mogła pomyśleć Léa, kiedy zniknął nad ranem z jej sypialni.

– Jestem idiotą. Nie pomyślałbym o tym – westchnął. – Ale jak ty mogłaś tak pomyśleć? Przecież ja cię uwielbiam.

Léa nie powstrzymywała już łez. Damien objął ją i pocałował w czubek głowy.

– Przepraszam, przepraszam, słoneczko. Ale nigdy nie myśl, że mógłbym od ciebie uciec. Kocham cię. – Podniósł jej twarz i scałował z niej łzy. A potem pocałował ją gorąco.

Léa oddała mu pocałunek, więc przysunął się bliżej i przyciągnął ją za tyłek.

– A co tu się dzieje? – Oboje usłyszeli głos ojca Léi.

$$$

Koniec Rozdziału VI :-) Ciekawi, co dalej? No to się dowiecie po świętach :-D Dzięki JustynaJcz macie bonus - ostatni w tym tygodniu :-P Przed nami całe cztery rozdziały, czyli... całkiem sporo czytania :-)