Po porannym seksie i wspólnym prysznicu Léa nie potrafiła wypuścić Damiena z domu. Chciała go przytulać, dotykać. Nie mogła się od niego odkleić.

– Słoneczko, ja naprawdę muszę iść – śmiał się chłopak – chyba że chcesz się przyznać mamie, że u ciebie nocowałem.

– Kiedyś będę musiała.

– Ale już dziś jesteś na to gotowa?

– Nie, masz rację – westchnęła ciężko. – Najpierw matura. Jak pójdę na studia, będę już wystarczająco dorosła, żeby zapraszać do siebie chłopaka?

– Już jesteś wystarczająco dorosła. To kwestia twojego przygotowania mentalnego. Jak się czujesz, tak jest – wyjaśnił mentorskim tonem.

Léa wystawiła do niego język.

– Nie musisz się tak mądrować.

– Ale lubię – zaśmiał się.

– Ja ci jeszcze pokażę. – Pogroziła mu palcem.

– Pokaż. Poliżę. – Wystawił do niej język.

Léa się zarumieniła.

– Musisz być taki...

– Jaki?

– Taki, że nie chce mi się ciebie wypuścić?

– W poniedziałek mam ważny egzamin, słońce. Będę rył przez cały weekend. A ty masz grand oral. Spotkamy się w poniedziałek wieczorem?

– Jasne. Ja już się nie uczę. Obiecałam sobie, że nie dam się zwariować.

– Ja niestety muszę. Ale wiem, że dasz radę. Odstresujemy się po egzaminach.

– Jasne.

– Kocham cię, Léo.

– A ja ciebie, Damienie.

Przylgnęli do siebie i jednocześnie połączyli swoje usta w pocałunku.

W tym momencie do domu weszła Nadine. Zobaczyła całującą się parę i poczuła jednocześnie wiele dziwnych emocji. Moja córka jest dorosła. Spędziła noc z chłopakiem. Kochają się. Jak się cieszę, kiedy widzę ją taką szczęśliwą. Oby jej się udało. A ja znowu muszę zaczynać od nowa...

– Dzień dobry. – Pierwszy odezwał się Damien.

– Dzień dobry – odpowiedziała mu. – Cześć, skarbie – zwróciła się do córki.

– Cześć, mamo. – Léa powstrzymała się przed odskoczeniem od Damiena i odwróciła się powoli w stronę drzwi.

– Widzę, że urodziny się udały. – Uśmiechnęła się Nadine. – Świetnie wyglądasz.

– Dzięki, mamo. Świetnie się czuję – odparła nastolatka, nie potrafiąc ukryć zawstydzenia.

– Cieszę się. Przepraszam was, muszę się przyszykować do pracy. Miłego dnia – rzuciła jeszcze i poszła na górę.

Damien przytulił Léę.

– No i plasterek zerwany – zażartował.

– No weź! – Szturchnęła go w ramię.

– Pamiętaj, nic się między nami nie zmienia. Kocham cię tak samo, a pewnie i bardziej – powiedział, żeby ją uspokoić.

– Dziękuję, że mi to mówisz.

– Damy radę, kochanie. Poniedziałek będzie nasz.

– Taką mam nadzieję. Już tęsknię – szepnęła, wtulając twarz w jego klatkę.

Pocałował ją w czubek głowy.

– Ja też tęsknię. Zadzwonię wieczorem. Pa.

Damien wiedział, że musi iść, bo jeśli nie wyjdzie od razu, to będzie jeszcze trudniejsze. Też nie miał ochoty rozstawać się z Léą, ale obowiązki wzywały ich oboje.

– Pa.

Léa poszła do kuchni, gdzie zamierzała posprzątać po śniadaniu. Pomyślała też, że mogłaby zrobić coś dla mamy, ale nie wiedziała, czy była głodna. Poszła więc na górę, żeby spytać.

*

Nadine wzięła prysznic, a potem ubrała się do pracy i wrzuciła do pralki wszystkie rzeczy, które pachniały Jean-Lukiem. To samo zrobiła z jego rzeczami, które miała w garderobie. Zamierzała mu je odesłać, jak tylko się wypiorą.

– Co robisz, mamo? – Usłyszała głos Léi.

– Och, skarbie, pranie robię – odparła, starając się zabrzmieć normalnie.

– Ale czemu pierzesz rzeczy Jean-Luka?

– A czemu cię to interesuje?

– Chciałam spytać, czy zrobić ci śniadanie – odparła zmieszana Léa.

– Wszystko w porządku, kochanie. – Nadine zeszła z tonu. – Chętnie napiję się kawy. Nie zdążyłam rano.

– A mogę ci dorzucić do pralki piżamę, w której Damien spał?

– A spał? – Nadine spojrzała na córkę, a ta spłonęła rumieńcem.

– Nooo... spał... też.

– Bierzesz nadal pigułki?

– Tak.

– A Damien zachował się w porządku?

– Tak, był cudowny.

Nadine widziała po córce, że mówi prawdę. Była taka promienna. I szczęśliwa. Zupełnie jak ja po nocy spędzonej z jej ojcem – pomyślała, ale wiedziała, że tym razem historia się nie powtórzy. Léa wcześniej sama zadbała o zabezpieczenie, nie musiała polegać na chłopaku. Była dumna z córki i jej odpowiedzialności.

– Jestem z ciebie dumna, córciu. I chcę, żebyś była szczęśliwa.

– Jestem, mamusiu.

– To świetnie. – Nadine przytuliła Léę i poczuła, że nie powstrzyma już łez.

– Mamuś, co ci jest? – Léa od razu wyczuła, że mama płacze.

– Wzruszyłam się.

– Nieprawda. Jesteś smutna.

– No bo ja... więc tak... Léo, nie wyjdę za Jean-Luka.

– Ale dlaczego??? – Dziewczyna była naprawdę zszokowana. Jean-Luc i mama byli dla niej jak instytucja. Nie do podważenia. Ślub miał być tylko formalnością.

– To skomplikowane, skarbie. I nie chcę teraz o tym rozmawiać. Muszę to sobie poukładać.

– Ale co się stało, że nie? – nalegała nastolatka.

– Jean-Luc zakochał się w... kimś innym. Wiem, że jest mu przykro, ale człowiek jest czasem bezsilny wobec miłości. I ja wiem, że tak jest. Nadal będzie moim przyjacielem, ale nic więcej. – Nadine płakała już całą sobą.

Léa nie wiedziała, jak się zachować. Mama była najsilniejszą osobą, jaką znała. Zawsze dźwigała na swoich ramionach cały świat. A teraz wyglądała na złamaną.

– Mogę ci jakoś pomóc? Może weź na dziś wolne?

– Nie, praca mi pomoże. Muszę czymś zająć głowę – odparła.

– W porządku. Zrobię ci kawę i poczekam w kuchni.

Léa wrzuciła do pralki piżamę, w której spał Damien, a potem zeszła do kuchni, żeby zrobić mamie kawę i śniadanie. Była wściekła na Jean-Luka. Nie spodziewała się, że ten facet tak wystawi jej mamę. I to po tylu latach. W pierwszym odruchu chciała do niego zadzwonić i mu wszystko wygarnąć, ale pomyślała, że to nie pomoże mamie. W zasadzie nikomu to by nie pomogło poza nią samą. Pozbyłaby się negatywnych emocji. Pomyślała, że mogłaby pogadać z tatą, żeby pojechał tam i wlał Jean-Lukowi za mamę, ale tę myśl też odrzuciła. Jej tata pracował dla hrabiego, a poza tym mama mogłaby się wkurzyć. Nie pochwalała przemocy. No i mimo wszystko Léa kochała Jean-Luka. Był dla niej jako ojciec.

Kiedy aromat kawy i tostowanych tartinek rozchodził się już po kuchni, Nadine zeszła na dół. Było widać, że płakała.

– Zapraszam na śniadanie, mamuś. – Léa uśmiechnęła się i skinęła głową w stronę stołu.

– Dziękuję, kochanie. – Mama oddała jej uśmiech.

Kawa i śniadanie w domu z córką były tym, czego Nadine potrzebowała, żeby odzyskać równowagę emocjonalną. Postanowiła, że nie będzie rozgłaszać wszem i wobec, że rozstała się z hrabią de Mailly, ale powoli i sukcesywnie poinformuje tych, których to najbardziej interesuje, czyli rodzinę i współpracowników. Léa już wiedziała. Z tatą wolała poczekać, dopóki nie zakończą się prace projektowe, bo porywczy Lionel Baudry gotów był narobić problemów. A przecież nie o to chodziło.

– Mam prośbę, kochanie – zwróciła się do córki

– Tak?

– Nie mów nikomu o naszej rozmowie. Niech to będzie jeszcze tajemnica.

– Mówisz o tobie i Jean-Luku?

– Tak.

– Dobrze, mamo. Mam jeszcze jedno pytanie.

– Tak?

– Czy Jean-Luc przyjdzie na tort w sobotę?

– Nie wiem. Ale zapytam, jeśli ci zależy.

– Zależy. Ale tylko, jeśli tobie to nie przeszkadza. Był ważną częścią mojej rodziny przez tyle lat...

– Nie przeszkadza mi, skarbie. Przecież mówiłam, że pozostaniemy przyjaciółmi. Dla mnie też jest kimś ważnym. Zawsze będzie. Poza tym to my jesteśmy jego jedyną rodziną.

– Już nie, z tego co mówisz – zauważyła nastolatka.

– To nie jest takie proste, kochanie. Uwierz mi, że Jean-Luc nie miał wyboru.

Léa była zaskoczona słowami mamy, ale nie skomentowała tego. Zrobił komuś dziecko? Zmusili go do małżeństwa z jakąś hrabianką? Zbankrutował i musi się ratować mariażem dla korzyści?

Nadine widziała, że Léa myśli intensywnie, więc ją uspokoiła.

– Nie martw się, kochanie. Ale proszę, nie wspominaj jeszcze przy dziadku o niczym, dobrze?

– Dobrze, mamuś. Wiem, jaki jest dziadek... – Léa miała na myśli jego zachowanie w stosunku do jej taty, ale przecież sytuacja mogła się powtórzyć w przypadku Jean-Luka.

Po śniadaniu Nadine wyszła do pracy, a Léa posprzątała w kuchni i wróciła do swojego pokoju. Tam też musiała zrobić porządek. Zaczęła od wymiany pościeli, którą czuć było upojną nocą. Wstyd mieszał się w niej z dumą i radością. A przede wszystkim z miłością. Była zakochana z wzajemnością. Czy mogło być coś lepszego?

$$$

Kontrast między szczęściem i beztroską Léi i nieszczęściem Nadine jest tu zamierzony. Nic nie wypada tak blado jak własny pech przy czyjejś radości. A kiedy to radość kogoś, kogo się kocha... Nadine jest skołowana i ma prawo. Ludzie w desperacji podejmują też czasem nieracjonalne decyzje. I mają takie prawo :-)

Teraz moje pytanie dla Was, bo wiem, że nie możecie żyć bez bonusów :-D 

Ile nieopublikowanych części jeszcze zostało (wliczając Epilog)? Osoba, która będzie najbliżej, dostanie rozdział do wykorzystania.