Nadine zabrała nowego znajomego do swojej ulubionej restauracji i szybko zrozumiała, że to był błąd. Owszem, facet ją adorował, pożerał wzrokiem, a w jego oczach widziała obietnicę upojnej nocy, ale klimat Saperlipopette przypomniał jej o Jean-Luku i niezliczonej liczbie kolacji, które zjadła tam w jego obecności. Nawet ulubiona wołowina nie była w stanie jej tego wynagrodzić.

– Czemu mam wrażenie, że nie bawisz się dobrze? – spytał w pewnym momencie Benoît. – Zrobiłem coś nie tak?

– Nie. To nie ty. Nie obraź się, jesteś bardzo interesującym mężczyzną, Benoît, ale ja chyba za bardzo pośpieszyłam się z tym spotkaniem. Dopiero się rozstałam z kimś, kto był dla mnie ważny. Nie jestem gotowa na nic nowego.

– Nadine, przecież ja ci się nie oświadczam – zaśmiał się prawnik. – Po prostu jemy kolację. Poznaliśmy się przypadkiem. Nie ma na to dobrego momentu. Ale... chyba mamy szansę się polubić?

– Tak, oczywiście. – Nadine westchnęła. Czuła się tak, jakby musiała się tłumaczyć z oczywistych spraw, ale naprawdę nie miała nic do zarzucenia temu facetowi. Miał w sobie coś intrygującego i coś, co sprawiało, że mogłaby potraktować go jako interesującego partnera dla siebie. A jednocześnie instynkt nakazywał jej ostrożność. Pewnie dlatego, że już nie pierwszy raz się sparzyła na zaufaniu, którym obdarzyła mężczyznę.

– Chcesz zaryzykować?

– Co?

– Że mogłabyś przegapić coś dobrego?

– Nie. Chyba nie.

– Mogę więc liczyć na ten wieczór, piękna Nadine?

– Nie dziś, Benoît. Proszę, żebyś mnie odwiózł po kolacji. Naprawdę nie czuję się dobrze.

– Oczywiście, rozumiem. Ale spotkamy się jeszcze?

– Jasne. To po prostu chwilowa niedyspozycja. – Celowo zasugerowała mu, że ma okres, choć to nie była prawda. Faceci zwykli uciekać w takich chwilach i ten nie był wyjątkiem.

– Teraz rozumiem. – Benoît westchnął z ulgą. Wyglądał lepiej niż przed chwilą. Widać nie znosił najlepiej poczucia odrzucenia i Nadine nawet to rozumiała. Uśmiechnęła się przepraszająco.

Po kolacji i deserze rzeczywiście prawnik odwiózł ją do domu. Pożegnała go przed wejściem buziakiem w policzek. Nie nalegał, żeby wejść dalej. Ona tym bardziej. Chciała tylko położyć się i posmucić w spokoju.

Niestety, nie było to jej dane. Kiedy weszła do mieszkania i zamknęła za sobą drzwi, usłyszała głośny śmiech z salonu. To były głosy Léi i... jej ojca.

*

– Kto to? Kim jest ten facet w beemce? Od dawna twoja mama się z nim spotyka? Czy to dla niego zostawiła hrabiego de Mailly? – To były pierwsze pytania, jakie Léon zadał, kiedy tylko córka zaprosiła go do środka.

– Jezu, tato! – ofuknęła go Léa. – Aż takie słabe zdanie masz o mamie? Jestem pewna, że to nie ona rzuciła Jean-Luka. Chcesz kawy? – spytała, zmieniając temat i kierując się do kuchni.

Poszedł za nią.

– Ale to po kolacji. Co dobrego zrobiłaś?

– Zapiekankę.

– Pachnie pysznie.

– No ja myślę. – Léa się uśmiechnęła.

Kiedy już jedli, o czymś sobie przypomniała.

– Wiesz, nikt mi nie powiedział, co się stało między mamą i Jean-Lukiem. Sama jestem skołowana. No bo niby się rozstali, a potem nagle on przychodzi na moje urodziny z prezentem...

– Widocznie jesteś dla niego ważna.

– Ale mama też jest. Jestem tego pewna. Zresztą, rozstali się w dziwnych okolicznościach, bo nadal się przyjaźnią. Ale ona jest smutna. Nie potrafi tego ukryć. Nie bądź więc wredny.

Léon aż przystanął zaskoczony.

– Uważasz, że jestem wredny?

– Dla mamy tak.

– Okej... – zawahał się – postaram się zwrócić na to uwagę. Tylko wiesz... ona też nie jest dla mnie najmilsza.

– A dziwisz jej się? Zostawiłeś ją w samą w ciąży. Miała siedemnaście lat!

– To było ponad osiemnaście lat temu – zauważył. – Od tego czasu wiele się zmieniło.

– Chcesz powiedzieć, że teraz już byś tak nie postąpił?

– Na pewno nie. Nie wyobrażam sobie, żeby nie widywać swojego dziecka.

– Ale teraz mówimy o mamie, nie o dziecku.

– No więc... nie wiem, jak by było. Żeby z kimś żyć, trzeba go kochać i naprawdę tego chcieć.

– A żeby z kimś pójść do łóżka nie trzeba? – Léa sceptycznie spojrzała na ojca.

– No... jesteś jeszcze bardzo młoda, córeczko, i wierzysz w cuda. Czasem dorosłym zdarza się, że nie potrzebują do tego miłości. Choć pewnie z nią byłoby lepiej.

– Pogrążasz się – zaśmiała się nieoczekiwanie.

– Tak myślisz? – Léon też się uśmiechnął. Wbrew pozorom, ta rozmowa z pełnoletnią przecież córką, otworzyła mu o oczy. Młoda miała rację. Trochę się pogrążał. I nadal żył tak, jakby miał dwadzieścia lat.

– Tak. A powiedz mi, co myślisz teraz o mojej mamie?

– W tej chwili?

– Nie. W ogóle. Od kiedy znowu ją spotkałeś po tylu latach.

– Moja pierwsza myśl dotyczyła jej młodego wyglądu. Pomyślałem, że praktycznie się nie zmieniła.

– Niezła z niej laska? – zażartowała Léa.

Léon się zawstydził, jakby przyłapany na własnych myślach, zanim odpowiedział:

– To prawda. Nadine jest piękna.

– I świetnie sobie radzi, co nie?

– Tak, to też prawda.

– Bo wiesz, do wszystkiego, co ma, doszła sama.

– Zauważyłem.

– Tylko jednego jej brakuje.

– Czego?

– Szczęście w miłości. Kogoś, kto by ją kochał tak, jak na to zasługuje. Dla kogo to ona byłaby najważniejsza.

Léon się zamyślił i znowu musiał przyznać córce rację. Ale jak przypomniał sobie oślizłe spojrzenie tego faceta na Nadine, znowu poczuł zazdrość.

– Nie podoba mi się ten facet – westchnął. – Nie wiem czemu, ale mam wrażenie, że jest w nim coś podejrzanego.

– Mówisz o tym, z którym mama jest teraz na kolacji?

– Tak.

– A ja bym chciała, żeby jej się udało.

– Ja też – musiał przyznać – ale...

– Co?

– Sam nie wiem. Czuję coś dziwnego, jak pomyślę o tym, że Nadine jest teraz na randce.

– Tato, ja cię tu nie trzymam. Jak chciałeś się z kimś umówić, droga wolna – zauważyła Léa. – Jutro przecież idziemy razem do kina.

– Ale ja wolałem spędzić ten czas z tobą.

– W porządku. To co oglądamy? – spytała, zbierając naczynia po kolacji.

Léon wstał, żeby jej pomóc.

– Wybierz coś, przy czym zaraz nie zasnę – poprosił.

Léa wybrała starą komedię „Za jakie grzechy", której jej ojciec mógł nie oglądać, skoro spędził kilkanaście lat w Anglii. W końcu zamierzała zaciągnąć rodziców nazajutrz na drugą część do kina, musiał nadrobić pierwszą. Komedia opowiadała historię rodziców czterech dorosłych córek z dobrego domu, z których każda wybrała sobie męża... z innej kultury: Araba, Żyda i Chińczyka. Kiedy najmłodsza przyprowadziła ciemnoskórego narzeczonego, ojciec nie wytrzymał i postanowił zrobić wszystko, żeby do ślubu nie doszło.

Léon musiał przyznać, że dawno się tak nie śmiał na komedii familijnej.

*

Nadine weszła dalej i zobaczyła w salonie Léę i Léona na kanapie, chrupiących popcorn i zanoszących się śmiechem do jednej z jej ulubionych komedii. Mimowolnie się uśmiechnęła.

– O, mamuś. – Léa zauważyła ją pierwsza. – Już wróciłaś? Dosiądziesz się do nas?

– Trochę się źle czuję – odpowiedziała w panice i już chciała uciekać, kiedy Léon spojrzał na nią przyjaźnie. Nie przewidziało jej się. Patrzył bez tego zwykłego nerwa. Jego ciemne oczy skanowały ją uważnie.

– Nadine, siadaj, miejsca jest dość – odezwał się pogodnie. – W życiu się tak nie śmiałem. Léa ma dobry gust do filmów.

– To po mamie – wtrąciła młoda.

Nadine musiała się uśmiechnąć.

– Dobrze, ale to już prawie koniec – zauważyła.

– Jutro idziemy na drugą część – zauważyła Léa, jednocześnie szturchając ojca, żeby się nie wygadał.

– Ach, to świetnie. – Znowu się uśmiechnęła, a Léon wbrew sobie poczuł, że jej uśmiech go cieszy i wywraca mu coś w środku.

Nadine dosiadła się z drugiej strony Léi. Młoda objęła oboje rodziców ramionami i przytuliła.

– Kocham was. I cieszę się, że mam was oboje – powiedziała, czym spowodowała łzy wzruszenia po obu stronach, choć Leon dzielnie starał się swoje powstrzymać. Nadine się nie starała.

$$$

* tytuł oryginału Qu'est-ce qu'on a tous fait au Bon Dieu? (Co my wszyscy zrobiliśmy dobremu Bogu?)

Swój bonus wykorzystała dla was 20Catherine02 Powiedzcie "merci" :-D