- Cris - zaczęła Georgina siadając na białej kanapie - Musimy zerwać - powiedziała z kamienną twarzą - Jesteś super i w ogóle, ale to nie ma sensu, ja kocham kogoś innego, ty chyba też.

- Masz rację - oparł się o blat - Przyjaciele?

- Przyjaciele - uśmiechnęła się w stronę Portugalczyka.

Przez chwilę w pomieszczeniu panowała dosyć niezręczna cisza.

- Chyba ogarnęłam, że, wiązki z mężczyznami nie są dla mnie.

- W takim razie - spojrzał na Georginę - Kobiety?

Dziewczyna nic nie odpowiedziała, kiwnęła głową bawiąc się rogami poduszki.

- Myślisz, że też mnie lubi? - zapytała lekko ściszonym głosem.

- Gdybym jeszcze wiedział kto to taki - przewrócił oczami - Może mi powiesz?

- Na trzeźwo nie dam rady - wstała i podeszła do lodówki - Mam tylko jakieś tanie wino, chcesz?

- Może być - powiedział siadając w fotelu - Chociaż wolałbym coś mocniejszego.

- Czekaj mam pomysł - schowała z powrotem butelkę wina - Piętro wyżej mieszka Patrício, on na pewno coś ma. Pójdę do niego.

Georgina wybiegła z mieszkania i udała się w stronę schodów.

- Mogliby jakąś windę zamontować - pomyślała pokonując kolejne stopnie.

Po chwili stanęła pod drzwiami z numerem trzysta osiemdziesiąt jeden. Nie musiała nawet pukać, bo w drzwiach od razu stanął Rui. Wyglądał na dość zmęczonego i nie do końca trzeźwego, ale to nic nowego.

- Cześć - przywitała się wchodząc do środka - Masz może jakiś mocny alkohol?

- Wybierz sobie - powiedział ziewając - Następnym razem przychodź trochę wcześniej, jest druga w nocy.

- A no tak - popatrzyła na zegarek - Przepraszam, byłam pewna, że dopiero dwudziesta.

- Bierz to i idź - jęknął przyciskając głowę do poduszki - Ja chcę spać.

- Dobranoc! - krzyknęła biorąc butelkę wódki - Wyśpij się.

- Tak, tak, dobranoc - zamknął za nią drzwi.

- Ja naprawdę myślałam, że dopiero dwudziesta - zmarszczyła nos - Chyba muszę zegar wymienić.

Wpadła do swojego mieszkania, na kanapie zastała śpiącego już Crisa.

- I po co ja się tak trudziłam - odstawiła butelkę na stół - No cóż, sama wypiję.