— Właściwie czemu nie. — Kathleen ujęła wyciągniętą w jej kierunku dłoń George'a.

Gryfon uśmiechnął się. Porwał Kathleen do dosyć żywiołowego tańca, a zrobił to na tyle gwałtownie, że zaskoczona Puchonka prawie potknęła się o własne nogi. Gratulacje, Black, pomyślała. Najlepiej wywal się na środku Wielkiej Sali. Będzie niezłe widowisko.

Kathleen zauważyła, że George był całkiem niezłym tancerzem - zręcznie obracał ją w tańcu, a przy tym miał wyczucie rytmu. Sama Kathleen nie była jakoś szczególnie uzdolniona w kwestii tańca. Bardziej to jej kuzynki miały fioła na tym punkcie. Kathleen preferowała śpiew. W ich rodzinie muzyka była nieodłączną częścią - Amy i Evangeline wspaniale tańczyły, Kyle grał na pianinie, a Kathleen śpiewała. Puchonka uważała, że jest to doprawdy niesamowite. Łączyła ich muzyka.

— Ładnie wyglądasz — stwierdził George, kiedy muzyka na chwilę przycichła po zakończeniu piosenki.

Kathleen poczuła, jak z jakiegoś niewyjaśnionego powodu policzki zaczynają jej płonąć żywym ogniem. Miała tylko nadzieję, że nie upodobniły się kolorem do sukienki. Wtedy czułaby się jak pomidor.

— Och... Dziękuję — odparła. Nieczęsto otrzymywała komplementy - jeśli mówiąc o osobach innych niż chociażby Caleb. Blondyn lubił traktować Kathleen jak swoją młodszą siostrę i często mówił jej miłe rzeczy. W ten sposób chciał pokazać jej, że jest dla niego ważna. Kathleen pokazywała mu to inaczej - najczęściej troską o niego i dopiekaniem Draconowi, kiedy to Ślizgon zapragnął obrać sobie za cel Caleba.

— Nie musisz dziękować. Przecież ja tylko stwierdzam fakt — zauważył George.

Kathleen zmrużyła oczy.

— O, doprawdy? — zapytała. Miała dodać coś więcej, ale nie zdążyła, bo zauważyła szukającego ją Finlaya. — O, wybacz. Finlay mnie szuka. Muszę iść.

— Jasne — przytaknął George. Odprowadził ją wzrokiem i poszedł na poszukiwania Alicji.

Tylko dlaczego miał jakieś dziwne uczucie w sercu? Jakby ukłucie żalu...

• • •

— Widziałem się z Kathleen — powiedział George bratu.

— O, poważnie? — Fred aż się uśmiechnął. — Gdzie? Ja jej nigdzie nie widzę...

George podejrzewał, że Fred, tak jak on na początku, szukał burzy czarnych loków Kathleen, jednak tym razem to ich zmyliło - tego wieczoru Kathleen była nie do poznania.

— Najwidoczniej nie potrafisz szukać, braciszku — stwierdził George.

— No wiesz co? Ranisz moje uczucia, Georgie.

— To szczera prawda, Freddie. Swoją drogą, wypatrzyłeś ją już?

— No nie, ale ty coś wiesz — stwierdził Fred. — I nie chcesz mi tego powiedzieć.

— Sam znajdź Kathleen — odparł George, pokazując bratu język.

— Drań z ciebie, Georgie.

George wyszczerzył zęby w uśmiechu.

— Dobra, dobra, od razu drań... A gdzie zgubiłeś Marcellę?

— Chciała pogadać ze swoją przyjaciółką — odparł Fred, wzruszając ramionami. — Czemu miałbym ją zatrzymywać?

George pokiwał głową. Kto powiedział, że bale trzeba spędzać jedynie w towarzystwie partnerki bądź partnera? Zawsze można było też bawić się również z przyjaciółmi.

Gryfon już miał się zastanawiać, gdzie podziewa się jego partnerka, kiedy Alicja podeszła do niego i pociągnęła go na parkiet. Fred uśmiechnął się i poszedł szukać znajomych, jednak w pewnym momencie ktoś zwrócił jego uwagę. Caleba poznał od razu, jednak dziewczyny, która z nim tańczyła, nie potrafił początkowo zidentyfikować. Dopiero po chwili zrozumiał, że była to Kathleen. To wyjaśniało, czemu jej od razu nie widział - wypatrywał dziewczyny z lokami, a ona miała teraz proste włosy. Fred jakby nigdy nic podszedł do nich, aby z nimi porozmawiać.

— Cześć, dobrze się bawicie?

— O, George, to znowu ty — powiedziała Kathleen, z rozpędu myląc Freda z jego bliźniakiem.

Rudzielec roześmiał się.

— Fred, nie George.

Kathleen, która teraz poruszała się w rytm muzyki, uderzyła się w czoło, kiedy zdała sobie sprawę, że niechcący pomyliła bliźniaków.

— Och, taaak... Fred. Wybacz.

Caleb starał się nie śmiać z wpadki jego przyjaciółki, co akurat marnie mu wychodziło, za co Kathleen obdarzyła go morderczym spojrzeniem. Blondyn wiedział jednak, że akurat on nie musi brać do siebie groźby w spojrzeniu Kathleen.

— Nie szkodzi, Kathleen — zapewnił ją Fred, machając ręką lekceważąco. — Fred, George, przecież to żadna różnica.

Kathleen roześmiała.

— Skoro tak mówisz, George — powiedziała przekornie, na co Fred uśmiechnął się, mrużąc oczy.

— Udam, że tego nie słyszałem — oznajmił. — Swoją drogą nie poznałbym cię, gdyby nie Caleb. Chodziłbym jak idiota i cię szukał...

— A nie robisz tego tak czy inaczej? — zapytał Lee, który akurat zbliżył się do nich. Uśmiechnął się do Kathleen i Caleba. — Cześć. Dobrze się bawicie?

Kathleen przez chwilę zastanawiała się, jak to możliwe, że w ciągu roku tyle się zmieniło. Przecież jeszcze w zeszłym roku trzymała bliźniaków na dystans, nie pozwalając im się do niej zbliżyć. Wciąż nie miała zaufania do ludzi, jednak w stosunku do Lee i bliźniaków się to zmieniło. Teraz Kathleen czuła się... Lubiana.

— Bardzo dobrze — zapewnił go Caleb. — A wy gdzie zgubiliście swoje partnerki? I George'a — dodał, zwracając się do Freda i Lee.

— George wypił za dużo Ognistej i teraz śpi gdzieś pod stołem — odparł ironicznie Fred. — A Marcella chciała się pobawić też ze swoją przyjaciółką...

— Angelina się do nich przyłączyła — odparł Lee. — Mówi, że Marcella jest przemiła i zatwierdziła ją jako kandydatkę na twoją dzie... AŁA!

Nie dokończył, bo Fred kopnął go w piszczel.

— Wybacz, Lee, to niechcący. Może teraz zapamiętasz, że Marcella to tylko moja koleżanka...

Lee spojrzał konspiracyjnie na Kathleen i Caleba.

— On kłamie — wyszeptał do nich. — Nie słuchajcie go...

— To ciebie nie powinni słuchać, Lee. Głupoty pleciecie razem z Georgem — odparł Fred. W pewnym momencie zauważył Marcellę, która uśmiechnęła się do niego i pomachała mu dłonią. — No dobra, miłej zabawy, młodzieży — powiedział, zdając sobie sprawę, jak komicznie zabrzmiało to, jak ich nazwał.

— Nawzajem, starszyzno — odpowiedziała Kathleen.

Zaraz potem ulotnił się również Lee, a Caleb poszedł zatańczyć z Susan. Jednak Kathleen nie została sama - wrócił do niej Finlay. Dziewczyna musiała przyznać, że zgodzenie się na pójście na bal razem z nim wyszło jej na dobre - dobrze czuła się w jego towarzystwie na balu, chociaż początkowo miała wrażenie, że Finlay jest w jakiś sposób onieśmielony przebywaniem z nią. Jednak wrażenie to minęło równie szybko, jak się pojawiło - po tańcach z Kathleen i spędzeniu z nią większości balu Finlay czuł się przy niej pewniej. Ich ulubionym zajęciem podczas balu stało się przypominanie wszelkich wpadek Kyle'a, kiedy on mógł to doskonale słyszeć.

— Raz przewrócił się własne buty, które zostawił na środku dormitorium — powiedział Finlay, zdając sobie sprawę, że Kyle doskonale go słyszy. W tamtym momencie głowa blondyna zaczynała powoli obracać się w kierunku Finlaya.

— Poważnie? Najwyraźniej pewne rzeczy się nie zmieniają — stwierdziła ze śmiechem Kathleen. — Kiedyś Kyle zabrał różdżkę wujkowi Andrewowi i niechcący zrobił w domu taki bałagan, że później musieli to sprzątać przez cały dzień.

— O, to wyjaśnia, dlaczego teraz tak bardzo lubi bałagan — powiedział Finlay wesoło.

— To jest artystyczny nieład, Fin — odrzekł Kyle z udawanym urażeniem. — Nie zrozumiesz tego, bo tylko chodzisz i sprzątasz.

— No widzisz, Kathleen, co ja się z nim mam? — Finlay westchnął z udawanym zrezygnowanien.

— Order Merlina ci się należy, Finlay — odparła Kathleen. — Albo chociaż kolejny taniec.

Finlay uśmiechnął się, po czym wyciągnął dłoń w kierunku Kathleen, która od razu ją ujęła.

— Chętnie, Kathleen.