POV T.I

Układałam dalej ubranka małej, kiedy do pokoju weszła gosposia. Wzięłam do ręki malutką sukieneczkę i uśmiechnęłam się.

T.I- Te ubranka są takie malutkie, a szczególnie ta sukieneczka i buciki! Nie mogę się doczekać, aż nasza córeczka je założy.

Gosposia spojrzała na mnie z uśmiechem.

Gosposia- Będą wyglądać uroczo! Pani Jungkook na pewno będzie dumny.

T.I- Pewnie, że tak. Tylko nie wiem, jak z jego reakcji na to wszystko. Zawsze jest taki... no wiesz, zaborczy.

Gosposia- To normalne. Mężczyźni często tak reagują, zwłaszcza gdy chodzi o ich dzieci.

Nagle w mojej głowie pojawił się obraz Jungkooka, jego zaciętej twarzy, gdy rozmawia o rodzinie.

T.I- Chciałby, żeby wszystko było idealne. Czasami aż za bardzo. Ale to jego urok.

Gosposia zaśmiała się.

Gosposia- A to nie jest złe. Właśnie to czyni go dobrym ojcem. Ale musisz mu przypomnieć, że czasem warto odpuścić.

T.I- Tak, tylko że... jak mam mu to powiedzieć? On jest taki uparty, zawsze chce mieć wszystko pod kontrolą.

Zamyśliłam się na chwilę, przyglądając się małym ubrankom.

T.I- Czasami wydaje mi się, że nie wie, jak radzić sobie z emocjami, zwłaszcza teraz, gdy jesteśmy w takiej sytuacji.

Gosposia- Wszystko będzie dobrze, pani T.I. On bardzo się stara. Czasem warto po prostu z nim porozmawiać.

Nagle usłyszałam dźwięk drzwi.

T.I- To może być Jungkook. Mam nadzieję, że wrócił w jednym kawałku.

Gosposia pokiwała głową.

Gosposia- Zaraz zobaczymy. A jeśli nie, to przynajmniej będziemy miały o czym rozmawiać.

Uśmiechnęłam się, czując lekki niepokój, ale także ekscytację. Wiedziałam, że muszę być gotowa na wszystko, co się wydarzy.

Gosposia wróciła do swoich obowiązków, a ja zeszłam na dół. W kuchni zobaczyłam Jungkooka, który robił sobie opatrunek. Jego twarz była zacięta, a w oczach widać było determinację.

T.I- Hej, skarbie... co się stało?

Jungkook spojrzał na mnie z lekkim uśmiechem, ale od razu zauważyłam cień bólu na jego twarzy.

Jungkook- Nic wielkiego, tylko drobne potłuczenia. Ale to nie powinno cię martwić.

T.I- Nie mów mi, że to nic! Wyglądasz, jakbyś przeszedł przez piekło. Musisz uważać na siebie!

Podszedłam bliżej, starając się zobaczyć, co się dzieje.

Jungkook- Daj spokój, T.I. To tylko kawałek wkurzonej rywalizacji. Ktoś myślał, że może wchodzić na mój teren.

T.I- Chyba nie myślisz, że to jest w porządku? Każda walka to ryzyko! Chcę, żebyś wrócił do domu w jednym kawałku.

Jungkook westchnął, a w jego oczach pojawiło się zrozumienie.

Jungkook- Wiem, ale wiesz, jak to jest. Nie mogę pokazać słabości. Muszę zadbać o nas.

T.I- Ale czasami musisz też pomyśleć o sobie. Nie możesz być wiecznym wojownikiem. Chcę, żebyś był tutaj, z nami.

Jungkook spojrzał na mnie, a w jego oczach pojawił się błysk.

Jungkook- Chcesz, żebym przestał być tym, kim jestem? Przestał bronić tego, co kocham?

T.I- Nie, nie o to chodzi! Chcę, żebyś był bezpieczny. Myśl o nas, o naszej córeczce.

Jego wyraz twarzy złagodniał, a on delikatnie się uśmiechnął.

Jungkook- Dobrze, obiecuję, że postaram się być ostrożniejszy. Ale nie mogę obiecać, że zrezygnuję z walki.

T.I- To już coś. Po prostu pamiętaj, że masz nas, a ja potrzebuję cię przy sobie.

Jungkook podszedł do mnie bliżej, a jego ciepło było dla mnie uspokajające.

Jungkook- Zawsze będę przy tobie. Nawet jeśli czasem muszę walczyć.

Uśmiechnęłam się, czując, że pomimo tego całego chaosu, nasza miłość zawsze przetrwa.

T.I- Pokaż mi tą ranę!

Jungkook spojrzał na mnie z wahaniem, ale ostatecznie podwinął rękaw koszuli. Na jego bicepsie widniało duże, czerwone zadrapanie.

Delikatnie dotknęłam opatrunku, a on złapał moją dłoń, jakby chciał mnie uspokoić.

Jungkook- Widzisz? Nic poważnego.

T.I.- Nic poważnego? To wygląda jak ugryzienie rekina! – zażartowałam, próbując złagodzić napięcie.

Jungkook uśmiechnął się lekko.

Jungkook- No, może nie aż tak źle.

T.I- Ale serio, musisz uważać. Pomyśl o nas, o naszej małej rodzince.

Jungkook- Wiem, kochanie. I właśnie dlatego walczę. Chcę, żebyście były bezpieczne.

T.I- Wiem, ale nie chcę cię stracić.

Jungkook-Nie stracisz mnie. Obiecuję.

T.I- A co z tą walką, o której mówisz? Czy na pewno musisz w niej uczestniczyć?

Jungkook- To nie jest moja decyzja. Ale zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby wyjść z tego cało.

T.I- A jeśli się nie uda?

Jungkook- Wtedy będę musiał znaleźć inny sposób, żeby zapewnić nam bezpieczeństwo.

T.I- Nie chcę, żebyś ryzykował swoim życiem dla nas. Jesteśmy w stanie poradzić sobie sami.

Jungkook- Nie, nie jesteście. Potrzebujecie mnie.

T.I- Ale potrzebujemy cię zdrowego i przy sobie.

Jungkook- Zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby tak było.

T.I- Obiecujesz?

Jungkook- Obiecuję.

T.I- W takim razie, przytul mnie mocno.

Jungkook przyciągnął mnie do siebie i mocno przytulił. Czułam jego ciepło, jego bicie serca. W tej chwili zdałam sobie sprawę, że pomimo wszystko, kocham go nad życie.

Jungkook- Kocham cię, T.I.

T.I- Ja ciebie też, skarbie.

Po chwili milczenia, wciągnęłam głęboko powietrze.

T.I- Ale poważnie, musisz uważać. A co jeśli znowu spotkasz tego debila z konkurencji? Już nie chcę słyszeć o twoich ranach.

Jungkook- Nie martw się, nie dam mu się tak łatwo. I pamiętaj, jak mówię, że jestem wkurwiony, to znaczy, że jestem w pełnej gotowości.

T.I- Ty zawsze jesteś wkurwiony. Musisz nauczyć się relaksować.

Jungkook- A jak mam to zrobić, gdy jestem szefem mafii? To nie jest kurwa spa!

Zaśmiałam się, widząc jego napięcie.

T.I- Może powinniśmy zorganizować weekend w spa? Tylko my dwoje.

Jungkook- Możesz pomyśleć o tym w wolnym czasie. A teraz muszę się skupić na tym, co przede mną.

T.I- Nie chcesz, żebym cię denerwowała, prawda?

Jungkook- Nie, tylko nie przytulaj mnie za mocno, bo mogę się rozproszyć.

T.I- Nie ma mowy! Musisz być gotowy na wszystko, co nadchodzi.

Patrzyłam w jego oczy, czując, że nasza więź tylko się umacnia, mimo tych wszystkich niebezpieczeństw.

T.I- Pomożesz mi w układaniu ubranek?

Jungkook spojrzał na mnie z lekkim uśmiechem, ale jego wzrok mówił jedno: miał inne plany.

Jungkook- Myślałem, że układanie ubranek to twoja specjalność, a nie moja.

T.I- Nie bądź leniwy, Kookie. Jak nie ty, to kto? Nasza córka potrzebuje przynajmniej jednego tatusia do pomocy.

Jungkook- Tatusie, który walczy z mafią, nie układa ubranek! Ale dobra, zrobię to dla ciebie, bo nie chcę, żebyś znowu narzekała.

Zerknęłam na niego z uśmiechem, a on podszedł do pudełka z ubrankami.

T.I- Widzisz? Wcale nie jest tak źle. Będzie fajnie!

Jungkook- Fajnie? Słuchaj, ja tu nie przyszedłem po to, żeby bawić się w projektowanie mody.

T.I- No to co? Myślisz, że porwę się na jakąś rewolucję w modzie? Po prostu chcę, żeby wszystko było gotowe na przyjście naszej małej.

Jungkook- Dobra, dobra. Ale nie oczekuj, że będę wystrzeliwał w tym, jak facet z mody. Jestem twardym mafiozą, a nie stylistą.

Zaczęliśmy układać ubranka. Jungkook zafrasowany, a ja z uśmiechem.

T.I- Ale nie sądzisz, że te sukienki są urocze? Zobacz, jakie małe buciki!

Jungkook- Kto w ogóle wymyślił, że dzieci potrzebują takich drobiazgów? Wydaje mi się, że to tylko sposób, żeby rodzice wydawali więcej kasy.

T.I- Może, ale to nasze dziecko. Chcę, żeby miało wszystko, co najlepsze.

Jungkook- Wiem, kochanie. I dlatego muszę wrócić do akcji, żeby zarobić więcej na te wszystkie pierdoły.

T.I- Nie rób tego dla mnie, rób to dla nas. Chcę, żebyś wrócił cały i zdrowy.

Zatrzymał się na moment, patrząc na mnie z intensywnością, jakiej się nie spodziewałam.

Jungkook- Nie musisz się martwić. Zrobię to dla ciebie, bo kocham cię bardziej niż cokolwiek innego.

T.I.- A teraz skupmy się na ubrankach, zanim znowu wyruszysz na swoją głupią akcję.

Jungkook- Dobrze, ale jeśli znów usłyszę, że te buciki są najbardziej urocze, to wyjdę z pokoju.

Zaśmiałam się, a on dołączył do mnie w układaniu. Czułam, że mimo trudnych czasów, nasza rodzina będzie miała przyszłość pełną miłości.

Wzięłam buciki do rąk, pokazując je Jungkookowi.

T.I- Przecież są urocze, no sam zobacz!

On przewrócił oczami, ale nie mógł się powstrzymać od uśmiechu.

Jungkook- Urocze? To wygląda jak coś, co wyskoczyło z bajki. Kto to wymyślił? Dzieci nie potrzebują takich pierdół.

T.I-;Dzieci potrzebują wszystkiego, co najlepsze! A te buciki idealnie pasują do sukienki.

Jungkook-;Sukienka? Daj spokój, jakby kiedykolwiek się w to ubrała. A co, jeśli nasza córka będzie chciała grać w piłkę?

T.I- A co, jeśli będzie chciała być księżniczką? Musisz myśleć o przyszłości, a nie tylko o akcjach!

Jungkook podszedł bliżej, zadzierając brwi.

Jungkook- Jak tak dalej pójdzie, to będziesz musiała mi pokazać, jak założyć jej tę sukienkę. Chciałbym zobaczyć, jak się w tym prezentuje.

T.I- Chyba oszalałeś. Ty? Zakładać sukienkę? Już to widzę, Kookie.

Jungkook- Czemu nie? Jestem szefem mafii, a nie jakimś przedszkolakiem. Mogę zrobić wszystko.

T.I-No to może najpierw naucz się układać te ubranka, zanim pomyślisz o takich rzeczach.

Zaczął się śmiać, ale w jego oczach było coś więcej.

Jungkook- Dobra, dobra. Może i są urocze, ale to nie zmienia faktu, że jestem twardym facetem, który walczy na ulicach.

T.I- I to jest w porządku. Ale teraz jesteś także przyszłym tatą, więc czas na zmiany.

Jungkook- Zmiany? Ty mnie znasz, nie zmienię się tak łatwo. Ale dla ciebie... mogę spróbować.

Poczułam, że to, co mówi, jest szczere.

T.I- To dobrze, bo naprawdę chcę, żebyś był częścią tego wszystkiego.

Jungkook- Zawsze będę, kochanie. Ale tylko pod jednym warunkiem.

T.I- Jakim?

Jungkook- Że obiecujesz, że te buciki będą miały jakąś praktyczną wartość. Jeśli tak, to mogę je nawet nosić w plecaku.

Zaśmiałam się, a on pociągnął mnie w swoją stronę.

T.I- Zgoda. Ale pamiętaj, że jesteś tatą i czasem musisz być gotów na wszystkie te urocze momenty.

Jungkook- Dobra, tylko przestań z tym urocze. Możemy używać mocniejszych słów?

Pokiwałam głową, a on przyciągnął mnie do siebie, gotów do dalszej rozmowy.

T.I- No przecież te buciki są urocze...no zobacz...

Jungkook- Urocze? Przecież to wygląda jak skarpetki dla krasnoludków!- rzucił sarkastycznie, podnosząc malutkie buciki.

T.I- Nie bądź taki! Są słodkie, a naszej córeczce na pewno będą się podobać.

Jungkook- Jak ona ma się podobać, skoro jeszcze nie wie, co to buty? - zapytał z ironią, ale jego twarz złagodniała, gdy spojrzał na T.I.

T.I- Wiem, że jesteś twardym facetem, ale czasem musisz pokazać swoją miękką stronę.

Jungkook- Miękką stronę? Ja? Nigdy! - zażartował, ale jego głos był mniej pewny niż zwykle.

Po chwili ciszy, Jungkook spojrzał na mnie z powagą.

Jungkook- Słuchaj, kochanie, muszę ci coś powiedzieć.

T.I- Tak? - zapytała, czując, że nadchodzi poważna rozmowa.

Jungkook- W najbliższym czasie będzie bardzo niebezpiecznie. Może się zdarzyć, że będę musiał wyjechać na dłużej.

T.I- Znowu? - mój głos zadrżał.

Jungkook- Tak, ale tym razem będzie to szczególnie trudne zadanie. Muszę to zrobić dla nas.

T.I- Ale co jeśli coś ci się stanie? - moje  oczy wypełniły się łzami.

Jungkook- Nie pozwolę, żeby tak się stało. Obiecuję, że wrócę do ciebie.

T.I- Obiecujesz?

Jungkook- Tak, kochanie. Obiecuję.

Przyciągnął mnie  do siebie i mocno przytulił.

Jungkook- Będę tęsknił za wami obiema.

T.I- I my za tobą.

T.I- Dlaczego musisz akurat zajmować się tą głupią mafią?

Jungkook spojrzał na mnie, jego oczy błyszczały determinacją.

Jungkook - To nie jest głupia mafia, T.I. To mój świat, mój obowiązek. Muszę chronić to, co zbudowałem.

T.I- A co z nami? Z nami, twoją rodziną? Nie myślałeś o tym, że może czas to wszystko porzucić?

Jungkook- Porzucić? Jak mogę porzucić ludzi, którzy na mnie liczą? To nie takie proste.

T.I- Ale my też na ciebie liczymy! Chcemy mieć cię przy sobie, bezpiecznego i zdrowego.

Jungkook-Wiem, kochanie, i właśnie dlatego to robię. Chcę zapewnić wam przyszłość, lepsze życie.

T.I- A co jeśli ta przyszłość będzie bez ciebie? Co wtedy?

Jungkook- Nie pozwolę, żeby tak się stało. Obiecuję.

T.I- Łatwo powiedzieć. A co jeśli ktoś cię skrzywdzi? Co jeśli nigdy nie wrócisz?

Jungkook- Będę ostrożny. I zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby wrócić do was.

T.I- Ale ja nie chcę, żebyś ryzykował swoim życiem dla jakiejś głupiej mafii!

Jungkook- To nie jest głupia mafia, T.I. To moja odpowiedzialność.

T.I- A co z naszą odpowiedzialnością? Z nasza córką?

Jungkook- Właśnie dlatego muszę to zrobić. Chcę, żeby dorastała w bezpiecznym świecie.

T.I- Ale czy ten świat kiedykolwiek będzie bezpieczny? Czy kiedykolwiek będziemy mogli żyć normalnie?

Jungkook podszedł do mnie  i przytulił mnie mocno.

Jungkook- Zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby tak było. Obiecuję.

T.I- Obiecujesz?

Jungkook- Tak, kochanie. Obiecuję.

Nagle rozległ się dzwonek do drzwi. Spojrzałam na Jungkooka, po czym zeszłam na dół, aby otworzyć. Był to jakiś mężczyzna.

Mężczyzna- Ślicznotko, czy tu mieszka Jeon Jungkook?

Patrzyłam na tego mężczyznę, cofając się lekko.

T.I- Tak, a kim jesteś?

Mężczyzna- Uśmiechnął się szeroko, a jego oczy przesunęły się po moim ciele.

Mężczyzna - Jestem starym znajomym Jungkooka. Mamy sobie parę spraw do omówienia.

Stary znajomy? Chyba bardziej wróg.

T.I- W takim razie proszę, wejdź.

Odchyliłam drzwi, czując rosnące napięcie.

Mężczyzna wszedł do środka, rozglądając się po mieszkaniu.

Mężczyzna- Przytulne mieszkanko. Ale powiedz mi, ślicznotko, co taka piękna dziewczyna jak ty robi z takim twardzielem jak Jungkook?

T.I- To nie twoja sprawa. - odparłam ostro.
Mężczyzna:

Mężczyzna - Oho, jaka zła dziewczynka. Ale nie martw się, nie zamierzam ci zrobić krzywdy. Chyba, że Jungkook nie będzie chciał ze mną współpracować.

T.I- Współpracować? W jakiej sprawie?

Mężczyzna- To między mną a Jungkookiem. Ale ty możesz mu przekazać, że stary przyjaciel przyszedł go odwiedzić.

Zanim zdążyłam odpowiedzieć, usłyszałam kroki na schodach. Jungkook stanął w drzwiach sypialni, patrząc na nas z uniesioną brwią.

Jungkook- Kim jest ten gość?- zapytał, jego głos był zimny jak lód.

Mężczyzna- Jungkook, stary przyjaciel przyszedł cię odwiedzić.

Jungkook- Przyjaciel? Nie znam cię.

Mężczyzna- Pamiętaj, bar w Soho, trzy lata temu? To ja cię uratowałem przed tymi dwoma idiotami.

Jungkook zmarszczył brwi.

Jungkook- A, to ty. No cóż, miło cię widzieć.

Patrzyłam na tego mężczyznę, po czym usiadłam na kanapie w salonie i położyłam dłoń na brzuchu. Jungkook udał się do kuchni po coś do picia. Ten mężczyzna spoglądał na mnie.

Mężczyzna - No no, Jungkook nie chwalił się, że ma taką ślicznotkę.

Co on sobie wyobraża? Jak śmie tak mówić?

Odchrząknęłam, starając się zachować spokój.

T.I- Jungkook lubi o mnie opowiadać, ale chyba nie wszystko.

Mężczyzna-  Uśmiechnął się szeroko, a jego oczy mrugały w sposób, który mnie niesamowicie irytował. Na przykład?

Ten typ mnie przeraża.

T.I- Na przykład tego, że nie lubię niezapowiedzianych gości.

Mężczyzna- Och, przepraszam, jeśli cię wystraszyłem. Ale cóż, stary przyjaciel to stary przyjaciel, prawda?

T.I- Tak, ale nie każdy stary przyjaciel jest mile widziany.

Mężczyzna- Och, naprawdę? A co powiesz na propozycję? Może ty i ja moglibyśmy się lepiej poznać?

T.I- Przepraszam, ale nie jestem zainteresowana.

Ten koleś nachyla się do przodu, oblizując wargi.

Mężczyzna - A gdybym ci powiedział, że mam informacje, które mogą cię zainteresować?

Co on kombinuje? Jakie informacje?"

Mężczyzna- O Jungkooku. O jego przeszłości, o rzeczach, których on ci nigdy nie powiedział.

Serce zaczęło mi szybciej bić.

T.I- O czym mówisz?

Zanim ten koleś zdążył co kolwiek odpowiedzieć  do salonu wrócił Jungkook z dwoma szklankami wody.

Jungkook- O czym rozmawiacie? - zapytał, kładąc szklanki na stoliku.

Mężczyzna- O starych czasach, Jungkook. Pamiętasz, kiedy...

Jungkook Przerwał mu zimnym spojrzeniem rzucajac.

Jungkook - Nie interesuje mnie twoja przeszłość. Jeśli chcesz coś powiedzieć, to mów szybko i wychodź.

Mężczyzna- Och, Jungkook, zawsze taki pośpieszny. Ale dobrze, skoro tak bardzo chcesz. Chodźmy na zewnątrz, porozmawiamy sobie jak dżentelmeni.

Jungkook spojrzał na mnie, a potem na mężczyznę mówiąc krótko.

Jungkook - Dobrze, chodźmy.

T.I- Jungkook, poczekaj! - zawołałam, ale  już wychodzili z domu.

Co się teraz stanie? Czego ten mężczyzna chce od Jungkooka?

Kolejny rozdział mamy za sobą 🖤 Co sprawiło, że dawny przyjaciel Jungkooka postanawia przerwać milczenie? Jakie tajemnice mafijne mogą wywrócić jego życie do góry nogami? Jakie wybory będzie musiał podjąć, aby ocalić siebie i tych, którzy są dla niego ważni? O tym w kolejnym rozdziale ✨