Kapelusznik, Biała Królowa i Zelżbieta, siedzieli bezczynnie na pustym korytarzu. Ciszę panującą wokół, przerwał Tarrant, stukający nogą o podłogę. Mirana zauważając niepokój przyjaciela, chwyciła go za rękę i mocno ją ścisnęła.

- Spokojnie, Tarrant - odparła z czułością - Będzie wszystko dobrze

Nastąpiła znów niezręczna cisza. Zelżbieta chcąc rozluźnić atmosferę zapytała:

- Zastanawialiście się już nad imieniem?

Kapelusznik zastanowił się chwilę.

- W sumie, to jeszcze nie... Nawet nie wiem jaką płeć będzie miało dziecko

- Niedługo się przekonasz - Mirana uśmiechnęła się - Alicja już pewnie myślała nad imieniem

Nieoczekiwanie z sali wyszedł lekarz. Starszy, szczupły pan z siwym wąsem. Spojrzał na Kapelusznika, który natychmiast wstał, ujrzawszy mężczyznę.

- Nastąpiły pewnie komplikacje... - zaczął staruszek

- Komplikacje? - Tarrant z przejęciem spojrzał na doktora - Co z moją żoną?

- Pana żona urodziła dwie dziewczynki - mężczyzna westchnął - Niestety, jedna zmarła podczas porodu...

Kapelusznik spojrzał ze łzami w oczach na zdziwione siostry.

- Przecież to niemożliwe... - Tarrant usiadł na krześle i schował twarz w dłoniach - To nie może być prawda... - jęknął

- Bardzo mi przykro...

Lekarz wrócił do sali. Mirana razem z Zelżbietą, siedziały z niedowierzaniem. Po chwili Biała Królowa dotknęła ramienia Kapelusznika.

- Idź do Alicji - odparła łamiącym się głosem - Ona cię teraz potrzebuje... Zelżbieta i ja zostaniemy tutaj.

Tarrant z zawahaniem wstał i powolnym krokiem poszedł do sali, w której leżała Alicja. Delikatnie uchylił drzwi i zajrzał do środka, zauważając szlochającą żonę. Obok w łóżeczku szpitalnym, spał niemowlak. Kapelusznik usiadł obok Alicji i delikatnie otarł jej łzy spływające po policzkach.

- To moja wina... - kobieta oparła głowę o ramię Tarranta

- Nie obwiniaj się. Najwidoczniej tak miało się stać... - mężczyzna przetarł spuchnięte oczy i pocałował Alicję w czoło - Damy radę, musimy żyć dalej...

Alicja spojrzała ze smutkiem na niemowlaka, po chwili z powrotem na Tarranta.

- Spójrz... - Alicja wskazała na córkę - Jest śliczna, wygląda dokładnie jak ty

Kapelusznik podszedł do dziecka i spokojnie pogłaskał dziewczynkę po rudej czuprynie.

- Jak damy jej na imię? - odparł nie odwracając wzroku od córeczki

- Przed porodem myślałam nad imionami dla chłopca i dziewczynki...

- I jakie wybrałaś? - Kapelusznik uniósł brwi

- Emilia - kobieta uśmiechnęła się, tym razem bez wymuszenia - Co sądzisz?

- Podoba mi się. Pasuje do niej. 

Alicji zszedł uśmiech z twarzy w momencie, w którym do sali wszedł lekarz. 

- Dzisiaj będą wykonane ostatnie badania, a jutro będzie mogła pani wyjść ze szpitala - mężczyzna trochę się zmieszał - Jak pani się czuje?

- Dobrze... - kobieta odwróciła wzrok 

Lekarz z zawahaniem wyszedł z pomieszczenia. Tarrant spojrzał na ukochaną i położył dłoń na jej ramieniu.

- Mam zostać tutaj z tobą do jutra?

- Nie... - Alicja oparła głowę o poduszkę - Idź do domu, na razie chcę być sama

- Dobrze - Kapelusznik pocałował kobietę w policzek - Przyjdę po was jutro

Tarrant wrócił na korytarz, w którym siedziały zmartwione siostry.

- Jak Alicja się czuje? - Mirana szybko wstała z krzesła

- W porządku, ale widać, że ciężko to znosi... 

- Ty pewnie też... - wtrąciła się Zelżbieta - Kiedy wychodzi ze szpitala?

- Jutro - Kapelusznik przetarł oczy - Będzie miała robione jeszcze jakieś badania... Nie chciała, żebym zostawał z nią do jutra

- Musi sobie wszystko przemyśleć - Zelżbieta westchnęła - Wszystko się ułoży, zobaczysz.

Biała Królowa wraz z Zelżbietą wróciły do zamku, natomiast Tarrant do swojego domu. By choć na chwilę zapomnieć o tragedii, która spotkała jego i Alicję postanowił się przespać.