Pierwszy raz opisana przez Plutarcha z Cheronei jako perska technika tortur. Ofiara była rozbierana do naga, a następnie dobrze przywiązana miedzy dwoma odwróconymi łodziami, tak że głowa, ręce i stopy odstawały od kadłubów. Skazany zmuszony był pić mleko i miód w dużych ilościach do tego momentu, aż dochodziło do biegunki, która wabiła wraz ze słodkimi napitkami insekty. Na domiar wszystkiego smarowano torturowanego miodem w intymnych miejscach: pod pachami, po pachwinach. Następnie przywiązanego skazańca wypuszczano na środek zbiornika wodnego, gdzie wystawiony zostawał na intensywne słonce oraz działalność owadów, które piły jego słodką krew oraz rozmnażały się w jego ciele. Przyczyną śmierci prawdopodobnie było odwodnienie, głód lub wstrząs septyczny.

***

Źródło:
https://imperiumromanum.pl/ustroj/prawo-rzymskie/tortury-stosowane-przez-rzymian/