CHAPTER 22

NAPAIGIK si Lander nang maramdamang sumakit ang likod niya nang sinubukan niyang bumangon. Vienna pushed him back to bed causing the pain to double.

"Fuck!" Pinukol niya ito nang masamang tingin. "That hurts, Vien."

Napangiwi si Vienna. "Sorry." Ginawaran siya nito ng halik sa nuo. "Just rest, okay? Hindi ka pa puwedeng mag-gagagalaw. Ino-operahan ka palang. Try not to move, Lander."

He grimaced in pain. "Trust me, I'm trying."

Sinuklay nito ang buhok niya. "Humiga ka lang diyan, okay? Tatawagin ko ang Doctor para sabihing gising ka na."

Tumango siya at hinayaan ang dalaga na lumabas ng silid kahit ang gusto niyang gawin ay yakapin siya nito ng mahigpit. He wanted to feel her body next to his.

Nagsisinungaling siya kung sasabihin niyang hindi siya natakot nang maramdaman niya ang bala na tumama sa likod niya. Takot na takot siya na baka mamatay siya at makahanap nang iba si Vienna. Baka minulto niya ang lalaki kung nagkataon. Pero mas natakot siya na si Vienna ang tamaan ng bala. Natakot siya na mawala ito sa kanya. Masyado niyang mahal si Vienna.

Pagkalipas ng ilang minuto, bumalik ang kasintahan niya at may kasama itong lalaki na hinuha niya ay ang doctor. Biglang sumama ang pakiramdam niya ng makita niya kung paano tingnan ng doctor si Vienna.

Lander felt smug when Vienna went to his side and kissed him.

"Magiging okay ka na," anito na puno nang pamamahal na ngumiti at kaagad na kinagaan ang pakiramdam niya.

"My back hurts." He gave Vienna a puppy dog face. Wala siyang pakialam kung may doctor sa harapan nila.

"You'll be fine." Hinaplos ni Vienna ang pisngi niya. "Masakit lang talaga 'yan kasi ino-operahan ka palang. Huwag kang maysadong maggagagalaw."

Biglang nagsalita ang doktor. "Tama ang sinabi ni Miss Sugon. Kailangan hindi ka maggagagalaw para madaling gumaling ang sugat mo."

Ngumiti siya ng pilit. "Salamat."

Nang makaalis ang doctor, maingat siyang niyakap ni Vienna.

"So mahal mo ako?" Tanong nito habang yakap siya.

"Mahal na mahal," aniya saka bumaling dito. "I want to murder them for hurting you, Vienna. Pakiramdam ko wala akong kuwentang lalaki kasi hinayaan ko silang gawin 'yon sayo. Kung nakakasiguro lang ako na hindi ka na nilala sasaktan kapag pinermahan ko ang papeles na iyon gagawin ko pero alam kong papatayin din naman nila tayo. I'm so sorry for letting them beat you up."

"Okay lang ako. Minor bruises compare to yours." Hinaplos nito ang buhok niya. "Sinalo mo ang bala para sa'kin, Lander. Kaya huwag mong iisipin na wala kang kuwenta. Because what you did was more than enough. Sobra-sobra na. Ibinuwis mo ang buhay mo para sa akin, ako ang walang kuwenta kasi hindi kita na protektahan katulad nang pangako ko."

Napailing-iling siya. "You protected me, Vienna, for as long as you could possibly protected me. Sapat na sa akin 'yon. At please lang, huwag na nating pag-usapan 'yon, nakaraan na yon. Ang mahalaga, buhay ako, buhay ka at dapat 'yong ikasaya."

Malapat itong ngumiti. "Yeah. Let's celebrate."

"Hmm-mm." He kissed her temple. "Kapag nakalabas ako nang hospital magsi-celebrate tayo. Sisiguraduhin kong hindi ka na makakalakad pagkatapos nating mag celebrate."

Mahinang napatawa si Vienna. "Iba naman iyang celebration na nasa isip mo, e."

Lander chuckled. "Iba nga. My celebration involves moans and a lot of moaning."

Lumakas ang tawa ni Vienna. "Bago ka makapag-celebrate, pagaling ka muna. Promise, may premyo ka sa akin kapag gumaling ka nang mabilis."

"Talaga?" Nanlaki ang mga mata niya. "Ano naman 'yon?"

"Secret. Abangan mo nalang."

Kung may record man sa pinaka madaling pasyente na gumaling pagkatapos barilin, tatalunin niya iyon. Excited na siya para sa premyo niya. Yes!

PAGKALIPAS ng dalawang linggo, nakalabas na si Lander sa hospital. Sa dalawang linggong nasa Hospital siya, madalas bumisita siya kaniya ang dalawang kapatid. Vienna got along well with his twin and little sister. Nakakagaan sa pakiramdam na nagbibiruan ang mga ito at mabuti ang pakikitungo ni Lance kay Vienna.

Maingat ang paglalakad niya palabas ng hospital. Nasa tabi niya si Vienna at inaalalayan siya sa paglalakad. Nauna nang umuwi ang mga kapatid niya. Nagsara na ang sugat sa likod niya kaya naman puwede na siyang gumalaw ng ayon sa gusto niya. At gusto na niyang umuwi. Gusto na niyang ma solo si Vienna.

Nang makapasok siya sa kaniyang Audi na sasakyan, napatingin siya sa driver's seat kung saan naroon si Vienna at hawak ang monabela. Ito ang unang beses na iba ang magmamaneho ng sasakyan niya.

"Saan mo naman ako dadalhin?" Tanong niya nang pausarin nito ang sasakyan.

Nagkibit balikat si Vienna. Ang mga mata nito ay nakatutok sa kalsada. "Sa bahay mo. Saan pa ba? Magpapahinga ka ro'n."

Nagsalubong ang kilay niya. "Magpapahinga na naman?" Napasimangot siya. "Vienna naman, e!" Naiinis na aniya. "Nasaan na ang premyo ko?"

Natatawang pinaikot nito ang mga mata. "Magaling ka na ba? Kaya nga diba sabi ng doctor bawal kang magbubuhat nang mabibigat at kasama na doon ang sex."

Napangisi siya ng maintindihan niya ang sinasabi nito. "Ang ibig mong sabihin, sex ang premyo ko? Nice." He wiggled his eyebrows. "I'm excited."

Pinukol siya nito ng masamang tingin at ibinalik din ang atensiyon sa daan. "Wala kang premyo hanggang sa sigurado akong maayos na talaga ang kalagayan mo."

Bagsak ang balikat niya sa narinig. "Argh! I hate you, wound."

Tinawanan lang siya ni Vienna. "Gagaling na 'yan basta huwag lang matigas ang ulo."

"Magaling na nga siya. Naghilom na nga, e."

Badtrip siya hanggang sa makarating sila sa kaniyang bahay.

Shockingly, malinis amg bahay niya nang makapasok sila. Lalo na ang silid niya na inaasahan niyang may mga salamin pang nagkalat dahil sa nabasag na sliding glass door sa teresa niya. But no, his room was very neat. Naroon na rin ang maleta kung saan nakalagay ang mga gamit ni Vienna. Ang huli niyang naalala, ang maletang iyon ni Vienna ay nasa private chamber niya.

Wow.

Maayos na ang sliding glass door. Malinis ang lahat ng parte nang bahay. Parang walang nangyari.

"Surprise," nakangiting wika ni Vienna nang pumasok sa silid dala ang mga gamit niya na dinala ng mga ito sa Hospital.

"Sinong salarin sa pagpapaayos ng sliding glass door ng terrace ko?" Pabiro niyang tanong habang may malapad na ngiti sa mga labi.

"Your friends, of course, namely Calyx, Cali and Shun." Biglang naglaho ang ngiti sa mga labi ng kasintahan niya. "Speaking of Shun, nakakairita ang lalaking iyon. Hindi man lang nagsabi ng totoo na kaibigan ka pala niya. Argh!"

"Kilala mo si Shun Kim?" Naguguluhang kumunot ang nuo niya. "Anong hindi nagsabi?"

Humarap sa kanya si Vienna pagkatapos nitong ibalik ang mga damit niya sa closet. "Hindi ba kilala mo si Hellion?"

"Hindi ko siya kilala at ayoko siyang kilalahanin. He just checked perimeters, that's all," naiiritang sagot niya. "At ano naman ang kinalaman ng lalaking 'yon?"

Bumuntong-hinga ito. "Si Hellion at si Shun Kim na kaibigan mo ay iisa lang. Nalaman ko lang 'yon nuong dinala ka sa Hospital nung mabaril ka. Binisita ka niya at pinapasabi niyang 'get well soon'."

Napanganga siya sa balitang iyon. No fucking way! "Ang gago na 'yon," aniya at kinuha ang cellphone na nasa bulsa nang pantalon niya at tinawagan ang sekretarya niya.

"Stephanie, pakikuha ng folder na nasa kanang bahagi nang mesa ko. Titolo yan ng lupa. Ipadala mo rito sa bahay ko at ipapakain ko yan kay Shun Kim. Nag advance payment pa naman ako sa kaniya, nagsisinungaling pala siya sakin," sabi niya sa nasa kabilang linya nang sagutin nito ang tawag.

"Ho?" Halatang nagulat si Stephanie sa sinabi niya.

"Send it to my home immediately." Tinapos niya ang tawag saka humarap kay Vienna na nakakunot ang nuo.

"Anong nakain mo? Badtrip ka rin kay Shun Kim?"

"You have no idea," nanggigigil sa inis na sagot niya.

NAGUGULUHAN man si Vienna sa iritasyon na nakapinta sa mukha ni Lander, hindi na siya nagtanong. Kung ano man ang kinaiinisan nito kay Shun Kim, sa kanya na 'yon at labas na siya roon kaya hinayaan nalang niya ito.

Inayos niya ang higaan ni Lander at tinapik-tapik ang unan. "Come here. Mahiga ka na. You need to rest."

Napasimangot ang binata. "Ayoko pang mahiga. Let's go to the backyard. May duyan ako roon. Doon tayo, please?"

Ang lambing nang boses nito at syempre pa, walang nagawa ang marupok niyang puso kundi ang pumayag na sa duyan sila magpahinga.

Inalalayan niya si Lander habang naglalakad sila patungong likod-bahay. Nang makarating sila sa duyan, si Lander muna ang sumakay bago siya.

"The weather is nice today," ani Lander habang nakahiga sa duyan. Nakahiga naman siya sa tabi nito.

"Yeah," sang-ayon niya. "Ang aliwalas ng kalangitan."

"Oo nga." Lander closed his eyes. "Vienna?"

"Hmm?"

"Do you want me to be your husband?"

Sumikdo ang puso niya sa narinig. Was he insinuating something? "Hindi mo naman kailangan sundin ang sinabi ni daddy na pakasalan mo ako—"

"Yes or no lang ang sagot sa tanong ko, Vienna." Nagmulat ito ng mata at bumaling sa kanya. "Is it a yes or a no?"

Napatitig siya kay Lander. Hindi na kailangang pag-isipan pa ang sagot sa tanong nito. "Yes."

Lander smiled. It was the kind of smile that melted her heart. God!

"Good answer." Pinagsiklop nito ang kamay nila. "I love you, Vienna. I'll risk my life for you anytime."

That made her heart swoon. "I love you, Lander. So much."

Pinisil nito ang kamay niya at pumikit na naman ang mga mata nito. "Sana ganito nalang tayo palagi, no? Pero alam kong hindi mo iiwan ang pagiging agent mo at magkakaroon ka nang mga misyon na kailangan mong pumunta sa ibang bansa. Mag-aalala ako syempre, pero kailangan kong sanayin ang sarili ko at pagkatiwalaan ka na hindi mo ipapahamak ang sarili mo."

Alam niya ang pakiramdam na mag-alala para sa kaligtasan ng minamahal mo. At ayaw niyang maramdaman iyon ni Lander. Siguro naman sapat na ang serbisyo na ibinigay niya sa gobyerno.

Pinisil niya ang kamay nito. "Everything will be fine, Lander."

"I know." Pinisil nito ang kamay niya. "Magiging maayos ang lahat kasi narito ka sa tabi ko. Just don't leave my side and everything will be fine."

"I won't," aniya. "I promise."

"That's good to hear, Vien."

NAKAUPO si Vienna sa sala ng bahay ni Lander habang nakaharap sa laptop niya. Kausap niya ang kaniyang ama sa Skype. Tatlong linggo na ang lumipas mula ng makalabas si Lander sa hospital at maayos na ang lahat nito.

Natutulog si Lander sa mahabang sofa samantalang nakaupo siya sa pang-isahang sofa.

"Are you sure about this, Vienna?" Paninigurado ng kaniyang ama.

Tumango siya. "Yes, dad. I want a peaceful life."

Napatango-tango ang ama. May sinusupil itong ngiti sa mga labi. "Did he ask you to marry him? Or, are you pregnant?"

Pinaikot niya ang mga mata. "Dad, huwag kang excited."

Tumawa nang mahina ang ama. "What? Since you are a woman, the agency will only allow you to leave if you are pregnant. Will, are you?"

"No, I'm not." Napasimangot siya. "Can't you pull some strings for me?"

"Sorry, sweetie." His father has this apologetic look on his face. "A rule is a rule. Get pregnant first so you'll have a valid reason of leaving."

Nagpakawala siya ng malalim na hininga saka napatitig kay Lander na mahimbing na natutulog kapagkuwan ay ibinalik ang tingin sa ama niya. "Magpapabuntis muna ako bago ako hayaang makaalis sa agency? So be it, then."

Isinara niya ang laptop saka lumapit siya kay Lander. Pinakatitigan niya ang gwapong mukha ng binata.

Buntis pala, ha? Maghintay kalang, Daddy.

Lumuhod siya sa sahig at binuksan ang pantalon ni Lander, pagkatapos ay inilabas niya ang pagkalalaki nito.

Napalunok si Vienna habang nakatitig sa pagkalalaki ng binata. She then dipped her head and savor his manhood in her mouth. 

CECELIB | C.C.