Amanda

Przez korki jechaliśmy ponad godzinę na miejsce, gdzie mieszkał teraz 10 letni Thomas. Nie wiedziałam jak wygląda, ponieważ fotografia przedstawiała małego chłopczyka. Detektyw przestawił nas dyrektorce ośrodka i wytłumaczył powód wizyty. Dowiedzieliśmy się, że chłopak mieszka w pobliskim domu zastępczym. Pracownicy zajmują się tam dziećmi i próbują stworzyć im rodzinę.

-Oczywiście nie zastąpimy im rodziców, ale tutaj czekają na adopcję. - powiedziała, gdy weszliśmy do jej gabinetu. Była bardzo miłą osobą, która robiła dobre wrażenie.

-Czy możemy go zobaczyć?- zapytałam czując jak serce łomoczę mi w piersi. Byłam zdenerwowania, ale nie chciałam jej tego okazać. 

-Powinien wrócić już ze szkoły i być teraz na obiedzie. Skąd pani zna Thomasa?- usłyszałam pytanie, które nie powinno mnie zaskoczyć. Jednak teraz nie wiedziałam co powinnam odpowiedzieć tej kobiecie.

-Dowiedziałam się o nim niedawno. - zaczęłam widząc jak uważnie mi się przygląda. Mogłam zrozumieć, że była zaskoczona. Obca osoba przychodzi i pyta o chłopca, który nie ma rodziny.

-Od kogo?- dociekała nadal, a ja bałam się, że wpadnę w panikę. Działałam pod wpływem impulsu i nie przemyślałam wszystkiego.

-Przyjaciółka jego matki opowiedziała mi o  nim. Nie wiedziała co się z nim stało, a ja dzięki detektywowi odnalazłam to miejsce. - odpowiedziałam udając opanowanie. Wzięłam głęboki oddech, kiedy kobieta spojrzała na mojego towarzysza.

-Mówi pani o Lidii? Thomas opowiadał o niej, gdy przywiezioną go tutaj.- uśmiechnęła się, a ja poczułam ulgę.

-Przyjechałam prosto ze spotkania z nią. Chciałabym poznać Thomasa, jeśli to możliwe. - zaproponowałam, aby nie zadawała mi więcej pytań.

-Myślę, że tak. Chłopiec ma trudny charakter, ale myślę że to kwestia wieku. - usłyszałam i uśmiechnęłam się na jej słowa. Raczej odziedziczył to po bracie- pomyślałam.

-Rozumiem. Postaram się go nie zdenerwować. - zapewniłam, gdy pokazała abyśmy wyszli na zewnątrz.

Przeszliśmy dwie ulicę dalej i zobaczyłam wielki dom z pięknym ogrodem. Był w nim plac zabaw i wiele miejsca do zabawy dla dzieci. Kilkoro z nich biegało głośno się śmiejąc, a inne bawiły się w różnych miejscach. Na pierwszy rzut oka wyglądały na szczęśliwe, ale czy tak było naprawdę? Gdy tylko nas zauważyły, młodsze z nich podbiegły się przywitać.

-Cześć. Jest Ana...  Ale pani jest śliczna...Jaka ładna bluzka... Jestem Matt..- krzyczały jeden przez drugiego. Wzruszenie odbierało mi głos i tylko kucnęłam, aby przestawić się im.

-Jestem Amanda. Miło mi was poznać. - powiedziałam łamiącym się głosem. Zerknęłam do tyłu i zobaczyłam mojego kierowce, który podjechał pod bramę.- Widzicie tamtego pana? W samochodzie ma dla was prezenty.

Usłyszałam głośny pisk, a następie wszystkie pobiegły w tamtym kierunku. Opiekunki z uśmiechem poszły za nimi, a ja czułam się szczęśliwa. Przypomniały mi się chwilę z moim tatą, gdy robiliśmy takie prezenty. Tata uczył mnie, że powinno się dzielić z innym aby czuć się spełnionym. Po raz pierwszy robiłam to sama i wiedziałam co miał na myśli. Radość tych dzieci były cenniejsza niż wszystko inne.

-Starsze dzieci są w środku. - usłyszałam dyrektorkę, która pokazała na budynek.

-Proszę tu na mnie zaczekać.-zwróciłam się do detektywa Hamerra. Skinął głową, a ja ruszyłam do środka.

Znowu poczułam jak się denerwuję, ale wiedziałam że muszę to zrobić. Brandon stał się częścią mnie i to nigdy się nie zmieni. Jego zachowanie było okrutne, ale mogłam go trochę zrozumieć. Poczuł się oszukany i zdradzony, a to przywołało wspomnienia. Podobno najlepszą obroną jest atak i on właśnie do tego się zastosował. Jego słowa jednak bolały i nie potrafiłam mu tego wybaczyć.

-Thomas! Chodź do nas, chciałabym Ci kogoś przedstawić. - zawołała, a ja się ocknęłam.

Zobaczyłam stołówkę, w której siedziało kilkanaście osób. Po chwili zza stołu wstał młody chłopak z ciemnymi włosami. Odwrócił się spoglądając wprost na mnie. Miał rysy podobne do Brandona, choć się różnili. Oczy, które mnie przewiercały były niebieskie, a nie czarne. Ubrany w szary dres i sportowe obuwie, nie wyglądał na 10latka.

-O co chodzi? Kolejny pokaz ładnych chłopców? - odezwał się podchodząc bliżej, na co dyrektorka się zaczerwieniła. Ja natomiast zaczęłam się śmiać słysząc jego słowa.

-Uważasz, że jesteś przystojny? - zapytałam, gdy stanął przed nami. Uniósł brew i spojrzał do tyłu.

-A widzi pani tu kogoś przystojniejszego?- powiedział pokazując ręką na siebie. Jego sposób mówienia i postawa była bardzo podobna do Brandona. Nie mogłam oderwać wzroku i uśmiechałam się ciągle. Po chwili wzruszył ramionami i poszedł do kolegów.

-Przepraszam panią bardzo. Mówiłam, że ma trudny charakter. - dyrektorka zaczęła tłumaczyć, ale ja nie przejmowałam się tym. Widziałam jak zerkał w moją stronę, a koledzy szeptali między sobą.

-Nic się nie stało. Chciałabym się dowiedzieć jakie muszę przejść procedury, aby móc go zaadoptować. - powiedziałam zdecydowana zabrać go stąd.  Teraz wydaję się szczęśliwy, ale wiedziałam jaka czeka go przyszłość, gdy tu zostanie.

- Widzę, że nie wystraszyła się pani. Jest pani mężatką?- zapytała, a na spojrzałam na nią zaskoczona.

-Nie. W tym tygodniu biorę ślub. - odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

-Będzie musiała pani wraz z mężem przejść szkolenie i wszystkie formalność. Wiedząc kim pani jest, jestem pewna że wszystko pójdzie bardzo sprawnie. Jeśli Thomas państwa zaakceptuję, to wszystko ułatwi sprawę. - wytłumaczyła w skrócie, a ja zastanowiłam się chwilę. Byłam zdecydowania zabrać go stąd i musiałam teraz porozmawiać o tym z Davidem.

- Możemy teraz przejść do pokoju i poinformować o tym Thomasa. - zaproponowała, na co chętnie się zgodziłam.

Jednak z opiekunek miała go przyprowadzić, a my udałyśmy się do pokoju wizyt. Był bardzo jasny i przytulny. Usiadłam na jednej z kanap i czekałam na pojawienie się Thomasa. Kilka minut później drzwi się otworzyły i zobaczyłam jak wchodzą do środka.

-Ale mnie pani dzisiaj męczy. Mam mecz z kolegami. - odezwał się jak tylko zamknęły się drzwi.

-Thomas. To pani Amanda Thomson, która chciałaby z tobą porozmawiać. - oznajmiła stanowczo dyrektorka.

-Fajne nazwisko. Podobne do mojego imienia. - zażartował zerkając w moją stronę.

-Cieszę się, że Ci się podoba. Jeśli się polubimy, to być może będziesz je spotykał na codzień. - powiedziałam i zobaczyłam jak zaskoczony zerka na dyrektorkę.

-Chcę pani mnie zabrać do siebie? Nie jest pani za młoda na moją matkę? - mimo jego lekkiego tomu, wyczuwałam zdenerwowanie w jego głosie.

-Mogę być dla ciebie siostrą. Owszem chcę Cię zabrać do siebie, jeśli wyrazisz zgodę. Jestem pewna, że szybko załatwimy formalności. - wyjaśniłam spokojnie czekając na jego reakcję. Przyglądał mi się chwilę niepewnie, co raz zerkając na dyrektorkę.

-Jest pani bogata? Słyszałem, że przywiozła pani prezenty. Dlaczego spośród wszystkim wybrała pani mnie? - zapytał wyraźnie zainteresowany.

-Poznałam dziś Lidię. To ona opowiedziała mi o tobie. - odpowiedziałam mając nadzieję, że na razie mu to wystarczy.

-Ciocię Lidię? Dawno jej nie widziałem. Po śmierci mamy trafiłem tutaj i tak zostałem do dziś. - powiedział smutnym głosem. Widziałam, jak próbowałam opanować płacz. Chciał nie okazywać cierpienia, ale ja znałam prawdę.

-Ja też straciłam tatę w wypadku. Chciałabym Ci stworzyć dom i zapewnić przyszłość. Pomyśl o tym i jutro daj mi odpowiedź. - zaproponowałam wstając z miejsca. Podeszłam do niego i uścisnęłam. Pozwolił mi na to, więc jest nadzieja, że to się uda.

Nie chciałam więcej naciskać i postanowiłam wrócić do Manchesteru. Umówiłam się z dyrektorką na następny dzień. Mieliśmy przyjechać razem z Davidem i dowiedzieć się jaką decyzję podjął Thomas. Chciałam aby sam tego chciał, a nie został zmuszony.

Następna nasza wizyta przebiegła bardzo przyjemnie. Chłopaki bardzo szybko złapali wspólny język. Ja poznając go bliżej przekonałam się, że postąpiła słusznie odnajdując go.  Thomas zgodził się z nami zamieszkać i David wraz z prawnikami zajęli się całą procedurą. Dowiedziałam się, że będziemy mogli go zabrać zaraz po ślubie. Dzieci w jego wieku mają małe szansę na adopcje, więc ośrodek bardzo chętnie pomógł nam wszystko załatwić. Pomogły znajomości ojca oraz nazwisko i mogliśmy teraz spokojnie czekać na jego przyjazd. Tydzień był bardzo pracowity i nie miałam nawet chwili wytchnienia. Wieczorem jednak zadręczały mnie myśli o Brandonie. Czy powinnam mu o wszystkim powiedzieć? Czy dobrze robię ukrywając to przed nim? David namawia mnie na rozmowę z nim, ale ja nie potrafię się na to zdobyć.

Wieczorem dzień przed ślubem robiliśmy z Davidem ostatnie poprawki w pokoju Thomasa. Postanowiłam po długich namowach mojego przyjaciela zostać na razie u niego.

-Myślisz, że będzie tu szczęśliwy? - odezwał się David, gdy wkładałam ubrania do szafy. Zabraliśmy wczoraj Thomasa na zakupy w Londynie i kupiliśmy wszystko, czego będzie potrzebował.

-Zrobimy wszystko, aby tak było. - zapewniłam zdecydowana dołożyć wszelkich starań.

-Jutro nasz ślub. Jesteś pewna, że chcesz to zrobić?- zapytał, a ja wiedziałam co miał na myśli. Odkąd poznał Thomasa ciągle zadaję mi to pytanie.

-David jeśli tego nie zrobimy, sąd nie pozwoli nam zabrać Thomasa. Tylko dzięki temu wszyscy nam zaufali i sprawa skończyła się tak szybko. Nie możesz się wycofać. - oznajmiłam tracąc cierpliwość. Za bardzo mi zależało, aby popełnić teraz błąd.

-Co zrobisz z Liamem? Ciągle wydzwania, a Ty go spławiasz. Myślisz,że długo Ci na to pozwoli? - położył się na łóżku z rękami za głową. Uniósł brew i uśmiechał się drwiąco. Liam nie dawał mi spokoju cały czas, ale tłumaczyłam się nadmiarem pracy.

- W dniu naszego planowanego ślubu wszystko się wyjaśni. Zostanie bez żony i pieniędzy. - stwierdziłam zadowolona. Liam myśli, że znalazł rozwiązanie swoich problemów. Opowiadał mi przez telefon, że poradził sobie sam i powinnam być z niego dumna. Nawet nie wie jaka niespodzianka go czeka.

-Chciałbym widzieć jego minę. - zaśmiał się zacierając ręce. Usłyszałam dzwonek telefonu, więc poszłam do salonu aby odebrać.

-David! Chodź szybko!- krzyknęłam patrząc zszokowana na wyświetlacz.

-Co się dzieje?!- wpadł biegiem do salonu,  a ja bez słowa pokazałam mu telefon.- Odbierz!

-Ale...- zobaczyłam jak odebrał połączenie i włączył głośnomówiący. Pokazywał, aby się odezwała. -Halo. - mój głos drżał i ledwo to z siebie wykrztusiłam.

-Potrzebowałaś chwili zastanowienia czy odebrać? - usłyszałam po drugiej stronie, chociaż słowa były lekko niewyraźne.

-Brandon? Dlaczego masz taki dziwny głos? - zapytałam czując jakby serce miało mi zaraz wyskoczyć.

-Właśnie mam randkę.- oznajmił śmiejąc się głośno, co mnie otrzeźwiło. Zerknęłam na Davida, który zacisnął pięści.

-I dzwonisz żeby mi o tym powiedzieć? Aż tak nisko upadłeś? - odezwałam się, czując że wraca moja złość. Myślałam, że coś zrozumiał a on chwali się swoją randką. Miałam już się rozłączyć, gdy usłyszałam.

-Piję sam w siłowni. - zmarszczyłam brwi, a następie wyłączyłam głośnik i przyłożyłam telefon do ucha.

-Po co do mnie zadzwoniłeś? Brandon o co chodzi?- chciałam zakończyć rozmowę, skoro dzwoni do mnie po pijaku.

-Nie wiem. Amanda... - usłyszeć jak wypowiada moje imię to była tortura, której nie wytrzymałam.

-To Ty mnie zostawiłeś i wyrzuciłeś ze swojego życia! Ty mi nie zaufałeś! Czego teraz chcesz?!- krzyknęłam wszystko co teraz czułam. Nigdy więcej nie pozwolę mu się zranić i upokorzyć. Łzy zaczęły mi lecieć, więc szybko je wytarłam. David chciał zabrać mi telefon, ale mu nie pozwoliłam. Widziałam, że był wściekły na Brandona i też nie rozumiał jego zachowania.

-Usłyszeć Cię. - usłyszałam cichy głos Brandona. Dużo był dała, aby to wszystko wyglądało inaczej. Teraz musiałam zrealizować swój plan i nie pozwolę mu tego zniszczyć. Gdyby mu na mnie zależało, to przyjechałby do Manchesteru i spokojnie porozmawiał. On woli dzwonić po pijaku, a jutro nawet nie będzie tego pamiętał.

-Nie rób tego Brandon. Podjąłeś decyzję, ja zrobiłam to samo. - oznajmiłam patrząc na Davida. To on był zawsze przy mnie, gdy go potrzebowałam.

-Jaką? Bierzesz ślub z tym chłoptasiem?- wycedził, na co przewróciłam oczami. On dalej  widzi tylko to, co chce zobaczyć. Nie miałam ochoty wyprowadzać go z błędu.

-To nie twój interes, ale owszem biorę ślub. Jutro o tej porze będę już mężatką.- powiedziałam czując się wykończona tą rozmową. W tym tygodniu Thomas sprawił, że potrafiłam zapomnieć o problemach. Jego poczucie humoru było zaraźliwe i cieszyłam się, że z nami zamieszka.

-Jutro? Przecież to miało być w sobotę! Tak było na zaproszeniu!- krzyknął, aż się skrzywiłam.

-Przykro mi. Nie dzwoń do mnie więcej. - oznajmiłam chcąc skończyć tą bezsensowną rozmowę. Moje nadzieję, gdy usłyszałam jego głos rozwiały się tak szybko, jak się pojawiły. Czułam, że zaraz się rozpłaczę i zasłoniłam ręką usta.

-Kochasz go? - wyszeptał, a ja poczułam jak David mnie obejmuję.

-Bardzo. Mój przyszły mąż jest jedyną osobą, która nigdy mnie nie zawiodła i zawsze jest przy mnie.- odpowiedziałam, na co David wyrwał mi telefon z ręki.

-Halo! Halo Brandon słyszysz mnie?!- krzyczał piorunując mnie wzrokiem. -Pięknie! Rozłączył się. Coś Ty narobiła?

Nie odezwałam się tylko wybuchnęłam płaczem. Pobiegłam do swojego pokoju i rzuciłam się na łóżko. Skulona nie mogłam opanować łez i cała się trzęsłam. Usłyszałam otwieranie drzwi i poczułam jak David przytula mnie do siebie.

-Po co mu to powiedziałaś? - zapytał spokojnym już głosem.

-Nie wiem. Wystraszyłam się. - odpowiedziałam przytulając się do niego mocniej.

-Czego? Tego co mówi Ci twoje serce prawda? Myślisz, że nie słyszę jak płaczesz codziennie w nocy? Chcesz wziąć do siebie jego brata Amanda. Przestań się oszukiwać, że wszystko skończone. - podniósł mnie, aby spojrzeć w moje oczy.

-Nie wiem co mam robić. Mam mętlik w głowie i nie mogę sobie z tym poradzić. Kocham go, ale życie z nim jest jak jazda na karuzeli. Ja mam zobowiązania, których muszę dotrzymać. - próbowałam mu wytłumaczyć.

-Masz czas do jutra. Jeśli potrafisz z niego zrezygnować, to weźmiemy ślub. Zastanów się jednak czy może warto powalczyć. Thomas to jego brat, a ja jestem obym facetem.- odpowiedział wstając z łóżka. Nie odezwał się więcej i zostawił mnie samą.

Siedziałam patrząc przed siebie. Co powinnam teraz zrobić? Czy jestem w stanie dać mu drugą szansę? Czy będę potrafiła mu znowu zaufać? To ja zawsze o niego walczyłam, a on zrezygnował. Jutro nawet nie będzie pamiętał tego telefonu. Zabawiał się z Samanthą jeszcze tego samego dnia. Mógł przyjechać i walczyć o nasz związek. Czy tam będzie wyglądało moje życie? Tylko czy ja potrafię żyć bez niego i ukrywać przed nim Thomasa?

Dużo pytań w głowie Amandy i trudna decyzja. Mam dwie koncepcję na ciąg dalszy i chciałabym, abyście mi pomogli.

Czy Wy wybaczyłyście Brandonowi i zawalczyły o ten związek? Czy Amanda powinna wyjść za Davida i skupić się na sobie? Chcecie zobaczyć silną Amandę czy poddającą się uczuciu?

Dzięki za komentarze i głosy. Jesteście wielką motywacją. Liczę, że pomożecie mi w podjęciu decyzji. Chciałabym jednak abyście wczuły się w jej sytuację i szczerze odpowiedziały. Będę wdzięczna za pomoc. Książka piszę dla Was, więc Wasza opinia jest bardzo ważna.