//kilka dni później//

Per:Nima

Przeniosłam się z Polską do domku w głębi lasu pomagam mu jak mogę by stał się samodzielny i nabrał trochę siły.
Idę właśnie na spacer Polsce kazałam zostać by przygotował coś do jedzenia.

Właśnie widzę małą chatę a przed nią czworo dzieci bawi się w najlepsze.

???:Ukraina berek!

Ukraina:Rosja to nie fair!

Nima:*przynajmniej znam imię dwojga z dzieci*

Rosja:Trzeba było uciekać szybciej hehehe!

???:Rosja jesteś najstarszy z nas to normalne że nie nadążamy!

Rosja:Oj tam Białoruś może kiedyś wam się uda.

???:*siedzi i patrzy na ich zabawę bo stłukł kolano*

Białoruś:Nie przejmuj się Kazachstan za kilka dni znowu będziesz się z nami bawił.*uśmiecha się do brata*

Kazachstan:Spasiba siostra.*odwzajemnia uśmiech*

Nima:*ciekawe czyje to dzieci*

Rosja:*zauważa Nime i do niej podchodzi*
A kim pani jest?

Nima:Nikt.

Rosja:Jak to nikt przecież musisz kimś być.

Nima:Ale jestem nikt wracaj do rodzeństwa.*odgania go*

Rosja:*nie daje za wygraną*
No ale kimś na pewno jesteś.

Nima:*odchodzi nie chcąc rozmawiać*

Rosja:*idzie za nią zadając mnóstwo pytań*

Nima:*znika mu z oczu*

Rosja:*rozgląda się wystraszony bo się zgubił i jest blisko płaczu*

Nima:*sumienie ją zciska za serce po czym wraca do niego*
Pora wracać do domu.

Rosja:*wyciąga rękę do niej*

Nima:*przyjmuje ją i prowadzi Rosję do domu*

Rosja:*idzie grzecznie obok Nimy trzymając ją za rękę*

Per:Rosja

Dobrze że wróciła po mnie strasznie się bałem bo po lesie chodzą podejrzani ludzie.
Ona wydaje się miła a jej głos uspokaja czuje się przy niej bezpieczny chciałabym by była naszą mamą.
Bo taty ciągle nie ma w domu i muszę sam zajmować się resztą a umiem robić tylko kanapki a tata zabronił mi się zbliżać do kuchenki bo się jeszcze oparzę.

Nima:*jest taki sam jak ZR w jego wieku kiedy przyjrzałam się mu to miał sierp i młot*
Jesteś synem ZSRR?

Rosja:Da jestem...

Nima:Bo ja jestem jego mamą.

Rosja:Jesteś naszą babcią?

Nima:Przyszywaną bo przygarnęłam waszego ojca.

Rosja:Ale zawsze ktoś bliski.

Nima:Hehe.

Per:Nima

Kazałam dzieciom wejść do środka potem znalazłam kuchnie i zrobiłam im coś na ciepło by je od środka rozgrzało.
Wtedy ZR wszedł do domu a kiedy mnie zobaczył był w szoku ale i trochę posmutniał zupełnie jakby się bał że coś mu zrobię.

ZR:A więc poznałaś moje dzieci...

Nima:Tak kiedy miałeś mi powiedzieć?

ZR:Przepraszam chciałem wcześniej ale ta kłótnia i wojna...

Nima:*kładzie mu rękę na ramieniu*
Nie jestem zła ale zatajanie nic by ci nie pomogło.

ZR:Przepraszam jeszcze raz.

Nima:Nie gniewam się.
Zjedz obiad a ja muszę iść.

ZR:Wiesz co z Polską?

Nima:Jest bezpieczny.

ZR:A gdzie?

Nima:U mnie przeproszę go za ciebie.

ZR:Spasiba mama.*uśmiecha się*

Nima:*odwzajemnia uśmiech*
Do zobaczenia.

ZR:Pa.

Dzieci:Pa babciu.

Per:Nima

Kiedy wracałam do domu bałam się że znaleźli Polskę ale tak samo jak z ZR kiedyś moje obawy były bezcelowe.
Wieczorem pomogłam mu z opatrunkami i dałam leki i od razu zasnął ja po siedziałam jeszcze trochę w "razie co"
By go uspokoić bo ma koszmary ale nie obudził się z krzykiem więc poszłam spać.