Każda z waszych postaci ma przeszłość, nie wyskakują z nicości w momencie, w którym historia się zaczyna. Chyba że wasza postać nie jest człowiekiem i rodzi się/powstaje już jako w pełni rozwinięty dorosły/nastolatek, ale zazwyczaj tak się nie dzieje.

Rodzice

Rodzice są istotni, w końcu to oni powołali nas na ten świat. Są pierwszymi osobami, jakie zobaczymy, pierwszymi wzorami do naśladowania. Mają o nas dbać i chronić nas przed światem, do czasu aż nie będziemy gotowi, sami się z nim zmierzyć. Niestety nie wszyscy robią to dobrze, a niektórzy wcale.

Nie warto ich zabijać. Niestety, ale przytłaczająca część postaci w fikcji to sieroty. Bądźmy szczerzy, zazwyczaj wynika to z tego, że nie chcemy, aby rodzice "przeszkadzali", więc najlepiej się ich pozbyć. Duży błąd, ogromny błąd. Wiem, że to najprostszy sposób, aby straumatyzować naszą postać, jednocześnie pozbywając się problemu, jakim byłyby potencjalne zasady, zwłaszcza gdy bohater jest nieletni. Uwierzcie mi, to nie jest tego warte. Inna sprawa kiedy postać jest wychowywana przez innego członka rodziny/adoptowana. Wtedy ta osoba/osoby przyjmują rolę figury rodzica. Ale zazwyczaj takie postaci kończą same na świecie, czasami z rodzeństwem. Pomyślcie - co sprawia, że czytelnik lubi naszą postać? Jest interesująca, śledzenie jej losów przyjemne oraz czytelnik może się utożsamiać z nią i problemami, przez które przechodzi. Zabijając obojga rodziców, sabotujecie obie te rzeczy. Po pierwsze nie jest to zbyt interesujące, większość postaci to sieroty, nudy. Po drugie potencjalna relacja z rodzicem, jeśli dobrze napisana, może odnosić się do problemów, przez które przechodzi twój czytelnik. Również bardzo rozwija charakter twojej postaci. Zostaw przynajmniej jednego z rodziców przy życiu, przydadzą się.

Rodzaj rodziców dostosuj do charakteru albo charakter dostosuj do rodziców. Twoje dzieciństwo ma ogromny wpływ, na to kim jesteś. Jeśli rodzic twojej postaci notorycznie mówi, jaka jest beznadziejna, jej samoocena będzie absolutnym dnem. Oczywiście w późniejszym etapie życia może przepracować traumę, jeśli tego chcesz, ale odbije się to na niej, zwłaszcza w okresie nastoletnim.

Jeśli rodzice twojej postaci podeszli odpowiedzialnie do tej roli, nie jest to zbyt skomplikowane. Dobrzy rodzice, szczęśliwe dziecko, które nie ma traumy lub pochodzi ona z innego źródła. Dobra relacja z rodziną będzie pomocna dla twojej postaci. Będzie o wiele łatwiej zawierać przyjaźnie, nie ma problemów z zaufaniem lub nadmiernym ufaniem, lepiej kontroluje swoje emocje, potrafi wyznaczyć zdrowe granice i ma o wiele mniejsze szansę, aby skończyć w toksycznej relacji. Pamiętajcie jednak, że żadni rodzice nie są absolutnie idealni. Jeśli uczynisz ich zbyt słodkimi, będzie to nierealistyczne. Niech będą odrobinę nadopiekuńczy, albo odwrotnie spędzają trochę za dużo czasu w pracy. Bardzo ważne jest, aby od czasu do czasu nastąpiły jakieś konflikty między rodziną, a bohaterem. To nie brak kłótni, jest wyznacznikiem zdrowej relacji, a możliwość do zdrowej komunikacji i rozwiązywania tych konfliktów. Stwórz konflikt i pokaż, jak obie strony odpowiednio przez niego nawigują. 

Rodzice nie muszą być też w stu procentach gówniani. Mogą nawigować gdzieś pośrodku. Definitywnie nie dobrzy, ale nie potworni. Mają znaczące problemy, ale nadal kochają swoje dzieci i nawet próbują, z lepszym lub gorszym wynikiem, pracować nad tą relacją. W prawdziwym życiu większość rodzin jest właśnie taka. Wadliwi, ale nie potworni. Przykład:

- Postać A pochodzi z bardzo konserwatywnego środowiska, a jej rodzice są seksistami. Nigdy nie wspierali jej marzeń i nie dawali takich samych możliwości jak jej braciom na przykład korepetycji, czy zajęć dodatkowych. Założyli za nią, że znajdzie męża, będzie mieć dzieci i zajmować się domem. Mimo to nadal ją kochali, otaczali ciepłem, uczyli jazdy na rowerze i przestrzegali przed przyjmowaniem cukierków od obcych. Jednak postać A zawsze kochała sporty i chciała być w nich profesjonalna. Kiedy dorosła dostała stypendium i dołączyła do drużyny. Jej relacja z rodzicami bardzo na tym ucierpiała, gdyż wcale jej nie wspierali. Jednak ostatecznie na przestrzeni książki nauczyli się to zaakceptować. I choć nadal dręczą ją irytującymi pytaniami o męża i dzieci w trakcie świątecznych wizyt, nie próbują przekonać jej do zmiany kariery.

Jeśli jednak chcesz stworzyć rodziców, którzy poważnie zaniedbują dziecko lub znęcają się fizycznie, lub psychicznie to inna sprawa. Jest to temat na tyle rozległy, iż wymaga trzech osobnych rozdziałów (zaniedbywanie, przemoc tylko psychiczna, przemoc również fizyczna). Mam jednak jedną radę. WYSZUKAJ INFORMACJE NA TEN TEMAT! Pisanie tego typu dynamiki jest równie trudne, co pisanie chorób psychicznych. Złe przedstawienie może być BARDZO szkodliwe. Takie rzeczy powodują traumę na całe życie, pisz o nich rozważnie.

Miejsce dorastania

Planeta, kraj, miasto, dzielnica, czy sama kultura, w której wychowuje się bohater, jest bardzo istotna. 

Pierwszą rzeczą jest - co było, a co nie było akceptowalne przez tamtejsze społeczeństwo? Dorastanie wśród rasistowskich, czy homofobicznych ludzi wpływa na ciebie, nawet jeśli nie podzielasz ich opinii. Jeśli należysz do jednych z uciskanych mniejszości, będziesz o wiele bardziej bać się ujawnić, czy chować, nawet gdy znajdziesz się w akceptującym otoczeniu. Jeśli nie, takie rzeczy mogą cię zdziwić. Przykład:

- Znana wam już postać A dorastała w seksistowskim społeczeństwie, jest przyzwyczajona do tego, że ludzie patrzą na nią z góry za względu na jej płeć. Jest więc bardzo zdziwiona, gdy poza jej krajem/planetą tak się nie dzieje. Wyraża również dezorientację, gdy inna postać (płci męskiej) nosi sukienkę. Nawet jeśli nie zgadza się z zasadami jej społeczeństwa, ich nagły brak jest dziwny, w tym przypadku w pozytywnym sensie. Jednak również w negatywnym, gdyż po raz pierwszy spotyka się z rasizmem. Nagle nie jest dyskryminowana, bo jest kobietą, lecz ze względu na kraj/planetę, z której pochodzi. Co wydaje się jeszcze bardziej absurdalne i niesprawiedliwe niż przedtem.

Kolejną sprawą jest kultura. Każda planeta/kraj mają unikalne zwyczaje, święta, czy wierzenia. Ten sam gest może oznaczać powitanie, jak i wyzwisko. Jeśli pochodzisz z kultury, z której jest twoja postać, bądź którą inspirowany jest jakiś wymyślony kraj, nie ma problemu. Jeśli chcesz przedstawić taką, do której nie należysz, musisz być ostrożnym. WYSZUKAJ INFORMACJĘ NA JEJ TEMAT! Ostatnim, co chcesz zrobić, jest wzmacnianie szkodliwych stereotypów. W erze Internetu nie jest to już takie trudne, zwłaszcza jeśli znasz angielski. Umożliwia ci to rozmowę z kimś z danej kultury lub wyszukanie, jak dane osoby chcą lub nie chcą być reprezentowane.

Ostatnim czynnikiem jest to, czy twoja postać podróżowała wcześniej, czy nie. Bohater, który całe swoje życie spędził w jednym miasteczku, będzie o wiele bardziej zafascynowany oraz przytłoczony nowymi miejscami i będzie miał problem, aby się odnaleźć. Ten, który dużo zwiedzał od dziecka, już nie. 

Motywacja

Przeszłość postaci jest doskonałym źródłem motywacji. Dlaczego twoja postać robi to, co robi? Może została detektywem, bo ktoś jej bliski zginął i sprawa nigdy nie została rozwiązana. Może dołączył do międzygalaktycznej armii, bo planeta, na której dorastał, została zaatakowana.

Zazwyczaj motywacją bohatera jest ratowanie świata. Muszą go uratować, bo przecież są tymi dobrymi, ach no i inaczej umrą. Albo jakaś stara przepowiednia. Jednak możecie wymyślić coś ciekawszego niż to.

Przeszłość wpływa na przyszłość

Ten cichy dzieciak, którego gnębiłeś w liceum? Ups, został złoczyńcą i teraz usiłuje cię zabić. Gówniana rodzina, z którą zerwałeś kontakt, gdy tylko skończyłeś osiemnaście lat? Ups, nagle chcą wznowić kontakt, albo okazuje się, że posiadają potrzebny ci przedmiot/informację.

Wykorzystaj przeszłość twojej postaci, nie, tylko aby dręczyła ją poprzez PTSD, lecz powracała do jej życia, pomagając lub utrudniając. Świat jest o wiele mniejszy, niż się wydaje.

Podsumowując - napisanie ciekawej przeszłości dla twojej postaci to jedno, odpowiednie wplecenie jej w historię, tak aby miała wpływ na bieżące wydarzenia i charakter twojej postaci jest dużo ważniejsze.

Czy zgadzacie się z tym rozdziałem? A może coś ominęłam?