Czyli o dojrzałości bohaterów creepypast słów kilka.

Znacie to uczucie gdy znajdujecie książkę na wattpadzie, która ma ładną okładkę, fajnie napisany opis, ale kiedy zaczynacie czytać to coś zaczyna być nie tak? Macie ochotę zabić co drugiego bohatera, wyrywacie sobie włosy przez ich upierdliwość i irytujący styl bycia? W takim razie dopadł was syndrom wkurwiającego i niedojrzałego bohatera/bohaterki.

Prawda jest taka, że stworzyć postać z dojrzałością pasującą do wieku jest bardzo trudno. Zwłaszcza kiedy mówimy o bardzo młodych osobach, starających się stworzyć dojrzałą i poważną postać dorosłego człowieka. Jedyne co otrzymujemy w rezultacie to dwudziestokilkulatka z mentalnością trzynastoletniej Marysi z szóstej be.

Jak temu zaradzić?

Przede wszystkim doświadczenie. Nie zabierajcie się od razu za tworzenie bardzo poważnych i dorosłych postaci jeżeli czujecie że to przerasta wasze siły i możliwości pisarskie.
Jeżeli jednak już upieracie się że wasz bohater/bohaterka musi być bardzo dojrzała to spróbujcie napisać kilka rozdziałów z jej udziałem i dać komuś starszemu, bardziej doświadczonemu do przeczytania. Ta osoba powinna w miarę możliwości przekazać wam błędy postaci i sposoby na ich skorygowanie.

Kolejnym powszechnym błędem jest robienie postaci zbliżonej do siebie wiekiem, ale na swój wzór. Kochane dzieci. Każdy bohater creepypasty diametralnie różni się od was, zwyczajnych dzieci w wieku nastoletnim i tworzenie ich na wzór waszych zachowań, albo zachowań waszych rówieśników, grupek znajomych jest po prostu błędem.
Postarajcie się bardziej wczuć w waszego bohatera, pomyśleć jakie zachowania musi mieć człowiek z tragiczną przeszłością albo traumą.

Jeżeli czujecie że nie potraficie oddać w swoim opowiadaniu wymiarowości tych postaci, a chcecie stworzyć poważne dzieło, odpuścicie sobie pisanie o creepypastach. Naprawdę.
To jest wbrew pozorom jeden z najtrudniejszych gatunków pisarskich za jaki możecie się zabrać, właśnie ze względu na stopień skomplikowania bohaterów, którzy musza być bardzo dobrze opisani aby byli w jakimś stopniu realistyczni.
Głównie przez to, że są to osoby chore psychicznie, z zaburzeniami osobowości i naprawdę silnymi, ognistymi charakterami, a takich trudno jest stworzyć.

Oczywiście wszystkie powyższe rady dotyczą sytuacji kiedy chcecie napisać poważną, realistyczną książkę. Jeśli waszym zamiarem jest luźne, prześmiewcze opowiadanie w którym składnia i zasady tworzenia uniwersum nie obowiązują to ten rozdział was nie dotyczy.

To na razie na tyle, zdaje sobie sprawę z tego że ten temat jest o wiele dłuższy i głębszy, dlatego poruszyłam go bardziej powierzchownie i pod kątami, które według mnie częściej są spotykane wśród autorów.

Wszelkie wątpliwości/uwagi/pytania zostawiajcie w komentarzach.

Do zobaczenia.