Pov. Michał

Siedzę sobie na ławce, jeszcze siedzę. Jak tak dalej pójdzie to zostanę zgwałcony, tu i teraz, przez Łukasza. Czy on naprawdę nie jest wychowany?Co ja sie oddalę, to ten sie zbliży. No i stało się. Całuję się z chodnikiem.

- Ups, żyjesz? - zapytał.

Odwróciłem się do niego przodem i spojrzałem na niego z żądzą mordu w oczach.

Już chciałem upomnieć chłopaka o jego nie odpowiednim zachowaniu, ale przeszkodził mi w tym głos, który poznałbym zawsze. Nawet pomimo tak długiego braku kontaktu. Szybko wstałem (oczywiście za pomocą kul), i nie mogłem uwierzyć w to, co widzę.

- Michał?

- Oskar? Co ty tu robisz? - byłem w szoku.

- To ja powinienem o to pytać.

- M-mieszkam, a co? - chłopak nie odpowiedział tylko chwycił za ramiona.

- Naprawdę? A, no tak. Ostatni raz widzieliśmy się w domu dziecka, dwa lata temu. Co się od tamtego czasu stało? Masz kogoś? Skończyłeś szkołę? Jak tam u Ciebie? Nie chorujesz już tak bardzo jak kiedyś? - przerwałem ten potok pytań.

- Zwolnij trochę kochany, właśnie pierdolnąłem głową o chodnik.

- A no tak... - odpowiedział.

Nagle spod ziemi wyrósł człowiek, był to wysoki brunet z szarymi oczami.

- Może mnie przedstawisz? - zapytał niższego.

- O! To teraz tak się wita... - mężczyzna przerwał mu pocałunkiem.

- Awwww, ale jesteście uroczy.

Znikąd za moimi plecami, pojawił się Łukasz.

- To mój chłopak, Marcin. - powiedział rudowłosy.

- Miło mi poznać. - wyciągnął w moim kierunku dłoń, którą uścisnąłem.

Przywitanie nie trwało długo, ponieważ nasze dłonie zostały brutalnie oddzielone przez Łukasza.

- Wybacz mu, jestem Michał, a ten wariat za mną to... - chłopak przerwał mi brutalnie, ale tego co powiedział się nie spodziewałem.

- Łukasz, mój młodszy brat. Ja mam trzydzieści, a on dwadzieścia pięć (Tak naprawdę to zapomniałem ile ma lat. Sorka. - dop. aut.) lat.

- Hę?! - wykrzyknęliśmy i spojrzeliśmy na rodzeństwo, jak na idiotów.

- Nie mówiłem ci, że mam młodszego brata? - zapytał po chwili Marcin.

- Nie! Nic mi nie powiedziałeś!

- Aha, ok. Ja już nic nie rozumiem. - odrzekłem.

- Mój brat jest ode mnie starszy o pięć lat, kiedyś potrącił jakiegoś nastolatka, swoim samochodem. Okazało się, że owy chłopak pochodzi z domu dziecka, w którym go maltretowali i ma młodszą siostrę. Postanowił ich zaadoptować, po jakimś czasie, gdy mu się to udało. Zaczął się zbliżać do chłopaka i tak uprawiali 'kukurydzę', wiesz o co mi chodzi. No i zostali parą. Miło mi Cię wreszcie poznać, Oskarze. - przytulił chłopaka, a on odwzajemnił uścisk.

Znowu tego dnia, zostałem zaskoczony. Tyle, że tym razem przez Dianę. Dziwczynka podeszła do nas z dość ciekawą nowiną i inną dziewczynką - siostrą Oskara, która jest w jej wieku.

- Oskar, to moja dziewczyna. -oznajmiła bratu siostra.

- Aha, okej...

- Nie zerwiemy rozumiesz, ja ją kocham i będziemy razem, czy tego chcesz czy nie! - tym razem głos wzięła Diana, kompletnie ignorując słowa chłopaka.

- Ale ja się zgadzam! - próbował się bronić.

- Nie zabronisz nam... chwila co? - strzeliłem sobie facepalma - Zero sprzeciwu?

- A co ma być?

- Nie, no coś ty, miło mnie zaskoczyłeś. - powiedziała uradowana.

- Okej, mój drogi, zbieramy się. - odparł Marcin.

- Dobra, tylko wezmę numer do chłopaka Łukasza. - powiedział.

Aha, chce od niego wziąć mój numer. Chwila, co?! J-jak to?! Przecież ja i Łukasz nie jesteśmy (Jeszcze. - dop. aut.) razem! Chciałem mu to powiedzieć, ale cała trójka zniknęła za zakrętem.

- To co? My też się zbieramy. - oznajmił mój niby 'chłopak'. - Michał? Powiesz mi czemu tak zareagowałeś na mój dotyk?

- Powiem ci, ale w domu, dobrze?

- Okej, tylko najpierw zawiozę Dianę do jej babci, na tydzień dobra? - powiedział.

- Jak chcesz. To twój wybór.

Odwieźliśmy Dianę do jej babci, po czym z powrotem udaliśmy się do domu.

- Pijesz herbatę? - zapytał mnie chłopak.

- Poproszę. - odpowiedziałem.

Po pięciu minutach ciszy przy kubku herbaty, głos zabrał Łukasz.

- Opowiedz mi, co było powodem takiej reakcji z twojej strony?

- Powodem mojej reakcji była...

Hehehe, oto ja 😘
Część kochani, po pierwsze mam około sześćsetnego miejsca w rankingu. Dziękuję wam bardzo. Jesteście dla mnie wielkim wsparciem. Kocham Was. Okej w przyszłej notatce pojawi sie opis bohaterów z tego i przyszłego rozdziału.
To tyle na dzisiaj.
Kocham i żegnam: Ikiś❤