Kuję łańcuch śmierci,
Kowadłem sztucznych pragnień

Niby sama zabijam się w środku,
Lecz przecież każdy śmierci łaknie.

Jestem kowalem swych nieszczęść,
Wykułam sobie mosiężne kajdany

W postaci depresji,
Mnie opanowały

Dlaczegóż jako marionetka,
Grająca w tym dziwacznym teatrze.

Ognia z kowadłem,
Kowadła z metalem.

Utknęłam w dziwacznej roli

Niczym kowal swego nędznego losu,
Starający się zadać sobie jak nawięcej ciosów.