Jestem artystką niecodzienną
Co pisze poematy własną krwią
Maluje obrazy jej szkarłatem
Rzeźbi historie w skórze własnej

Zobaczyć je może każdy
Nikt jednak przeczytać ich nie chce
Więc autorka niedoceniona
Produkuje się na marne

Każdy kto je odczyta
Zyskuje prawo wyjątkowe
Może poznać jej myśli
Poznać jej dziwną osobę

Lecz nikt tego nie zauważa
Na jej osobę nie zważa
A ona ciche błagania o pomoc wysyła
Niczym roślina bez wody usycha

Aż w końcu krew się wyczerpie
Zabierze ze sobą całą nadzieję
I nikt nie zauważy
Że śmierć głaszcze jej ciało po twarzy