Pyongyang 2018

- Stresuje się pan, panie Stoch – usłyszałem przy uchu głos Andreasa.

- Niecodziennie zostaje się mistrzem olimpijskim, panie Wellinger – odpowiedziałem.

- Dopiero trzeci raz w życiu – roześmiał się chłopak i położył ręce na moich ramionach – och tak, bardzo jest pan spięty. Ale chyba jestem w stanie jakoś temu zaradzić panie Stoch.

- Ale tak przy ludziach? - zapytałem kpiąco, koncentrując na sobie rozbawione spojrzenie Roberta.

- Chyba się już wszyscy przyzwyczaili – odpowiedział z lekkim roztargnieniem Andi – to już cztery lata.

Chciałem jakoś z tego zażartować, ale kiedy palce Wellingera zacisnęły się na moich ramionach ogarnęła mnie fala przyjemności i rozluźnienia. Jednocześnie poczułem się sennie i chęć błyskotliwej odpowiedzi zeszła na drugi plan.

- Panie Stoch, niepokoi mnie pana milczenie – szepnął mi do ucha.

- No widzisz, a mnie jest po prostu dobrze – odpowiedziałem z uśmiechem na ustach – od czterech lat.

- Naprawdę? - zapytał, a coś w jego głosie się zmieniło.

- Naprawdę, misiu – przytaknąłem i odchyliłem głowę do tyłu, chcąc zobaczyć jego przystojną twarz.

Tym razem to on milczał, tylko z rozmyśleniem patrzył na moją twarz. Przez chwilę wyglądał tak samo niewinnie jak cztery lata temu.

Sochi 2014

- Przepraszam – powiedział młody, jasnowłosy chłopak w dresie niemieckiej drużyny – te wszystkie drzwi są takie same i ja... przepraszam, pa... Kamilu

Nie wytrzymałem i wybuchnąłem śmiechem, przykładając do twarzy zawinięty w szmatkę lód.

- Spokojnie, na drzwiach nie ma tabliczki z moim nazwiskiem – powiedziałem i uśmiechnąłem się do chłopaka. O matko, wyglądasz jakbyś zobaczył ducha. Aż tak strasznie wyglądam? A Łukasz mówił, że już jest dobrze... No tak, nie chciał mnie zamawiać przed jutrzejszym konkursem.

- Nie, wyglądasz świetnie, to znaczy... - chłopak zaczął się plątać a ja znowu parsknąłem śmiechem, on był taki rozbrajający – strasznie się wystraszałem jak upadłeś, najpierw Sev na małej skoczni, teraz ty na dużej... Taki zakrwawiony zeszedłeś ze skoczni, to było straszne.

- To było wkurzające – pomyślałem, przewracając oczami na własne roztargnienie podczas treningu.

- Ale jak widzisz, oprócz mojej przystojnej twarzy nic nie ucierpiało – wzruszyłem ramionami i odgarnąłem włosy z czoła – fuck.

Na moich palcach zobaczyłem ślady krwi. Znając własne zdolności byłem gotowy uwierzyć, że sam sobie rozdrapałem ślady lodu i śniegu na moim ciele.

- Poczekaj – Andreas sięgnął po chusteczki do kieszeni bluzy i wyjął chusteczki.

Rozejrzał się i na jedną z nich wylał parę kropel wody. Podszedł do mnie i delikatnie przyłożył namoczoną chusteczkę. Robił to w dużym skupieniu, zaciskając usta w cienką linię.

- Dziękuję – powiedziałem zaskoczony.

On odsunął się trochę zawstydzony i rumieniec pojawił się jego twarzy i szyi.

- Andreas – mruknął chłopak.

- Słucham? - nie zrozumiałem.

- Andreas, tak mam na imię – powiedział skierował się do drzwi.

- Wiem – skłamałem, krzycząc za nim.

- Zapamiętaj – odpowiedział trochę odważniej i zniknął za drzwiami.

Andreas

Stałem między Krausem a Severinem. Ten drugi z zazdrością patrzył na Polaka, który na ramionach kolegów unosił ręce w geście triumfu.

- Po to są dwa konkursy na igrzyskach, aby było dwóch mistrzów – mruknął Severin – a nie, że na jednej skoczni deklasuje, na drugiej o włos...

Ja i Marinus wybuchnęliśmy śmiechem, za co starszy kolega zgromił nas spojrzeniem.

- Czy ja naprawdę tak wiele wymagam? Chciałem przywieźć tylko jeden złoty medal – westchnął blondyn.

- To ci zdobędziemy w drużynie – przewróciłem oczami za co facet nasunął mi czapkę na oczy.

***

- Och czyżbyś znowu pomylił pokoje – Kamil spojrzał na mnie zza okularów, odkładając książkę obok siebie.

- Nie, dzisiaj przyszedłem ci pogratulować w imieniu niemieckiej reprezentacji – odpowiedziałem – zgłosiłem się na ochotnika, bo chciałem sprawdzić czy pamiętasz, jak mam na imię.

- Andreas – powiedział szybko z lekkim wahaniem w głosie.

- Brawo – roześmiałem się i wyciągnąłem zza swoich pleców butelkę szampana – i w nagrodę mam coś dobrego.

- Rosyjski szampan? - zapytał kpiąco, ale sięgnął po stojące na stole szklanki.

- Podobno najlepszy – broniłem się.

Kamil uśmiechnął się chłopięco i rozlał szampana. Wyciągnąłem rękę po szklankę, ale on nagle cofnął swoją.

- A ty masz osiemnaście lat? - zapytał.

Roześmiałem się, ale mina mężczyzna mówiła, że ten wcale nie żartuje. Przewróciłem oczami.

- Od pół roku – powiedziałem z dumą.

Spojrzał na mnie zaskoczony, ale podał mi mój przydział alkoholu.

- Za nowego, podwójnego mistrza olimpijskiego – powiedziałem z uśmiechem.

- Przestań – zarumienił się.

Zaskoczony obserwowałem, jak ten, zwykle pewny siebie dwudziestosiedmiolatek nagle stał się niepewnym chłopcem, którego przytłaczały właśnie osiągnięte sukcesy. Dopiero teraz zdałem sobie sprawę, jak drobny jest Kamil. Niższy, o dobre kilkanaście centymetrów, szczupły nawet jak na skoczka brunet wydawał się w tamtym momencie taki kruchy. Postawiłem na stole szklankę z szampanem i zaskakując, i jego, i siebie przytuliłem go.

Kamil znieruchomiał. Potem, nieśmiało odwzajemnił uścisk. Ogarnął mnie przyjemny zapach męskich perfum.

- Gdyby Severin wygrał, to byśmy wszyscy musieli mu gratulować przez kolejne cztery lata, a ty każesz mi przestać? - zaśmiałem się – pozwól mi ciebie trochę popodziwiać.

- Ale tylko trochę – dobrze znany śmiały głos mężczyzny wreszcie powrócił.

Nie odpowiedziałem. Z powrotem wziąłem do ręki szampan. Zanurzyłem w nim usta. Przez chwilę panowało milczenie.

- Wyglądasz, jakbyś miał zasnąć na stojąco – przerwałem ciszę.

Parsknął śmiechem.

- Bo tak dokładnie jest – odpowiedział – strasznie ciężko jest zgarniać medale na dwóch różnych skoczniach.

- To może ja już pójdę – zmartwiłem się.

- Nie – mężczyzna złapał mnie za przegub – to znaczy, jeżeli chcesz to zostań. Przyda mi się dzisiaj towarzystwo.

Kamil ściągnął bluzę i dopiero wtedy zobaczyłem, że jest w piżamie.

- Już po kąpieli? - zapytałem.

- A co? Chciałeś mi towarzyszyć? - uniósł brew i usiadł na łóżku.

Potem zbladł.

- Spokojnie, naprawdę jestem legalny – zaśmiałem się i usiadłem obok niego – ale chyba znamy się jeszcze za słabo. Dopiero się nauczyłeś mojego imienia.

- Przepraszam, naprawdę...

- Mistrz olimpijski ma ważniejsze rzeczy do robienia niż pamiętanie imienia jakiegoś tam skoczka – roześmiałem się.

Potem poczułem, że to ta chwila. Nachyliłem się nad nim i położyłem dłoń na jego policzku. Nasze usta złączyły się.

- Zaraz będę miał wyrzuty sumienia, że cię upiłem – westchnął, kiedy odsunęliśmy się.

- Ale to ja przyniosłem szampana – przypomniałem mu.

- Ale to ja pozwoliłem ci się napić – pokręcił głową, ale w jego oczach lśniły iskierki.

- Ale coś się stało? - zapytałem dziwnie rozluźniony.

- Nie. Po prostu było dobrze – wzruszył ramionami.

- No skoro tak – ucieszyłem się i znowu złączyłem nasze usta.

Dla żartów przewróciłem nas na łóżko. Jęknął a ja od razu się poderwałem.

- Spokojnie – mruknął Kamil – chwilę zepsuł nam ten cholerny łokieć.

- To teraz jego udobrucham – wzruszyłem ramionami

Pyongyang 2018

- Jak zawsze spóźniłem się na twoją kąpiel – powiedziałem, stając w drzwiach  jego łazienki hotelowej.

- Ale dzisiaj możesz jeszcze dołączyć – powiedział Kamil, a ja z satysfakcją zobaczyłem zadrapania na jego umięśnionych plecach.

- A skorzystam, skarbie – odpowiedziałem i zacząłem powoli się rozbierać.

Ubrania niedbale zostawiłem na podłodze, ciesząc się, że mimo tylu lat nadal czułem na sobie palące spojrzenie mężczyzny, kiedy w stroju Adama powoli zmierzałem w jego kierunku.

- Już nie, panie Stoch, tylko skarbie? - zakpił brunet i posunął się trochę do przodu, aby zrobić mi miejsce za swoimi plecami.

Skorzystałem z tego. Rozsiadłem się wygodnie, szeroko rozstawiając nogi i przyciągając go do siebie. Kamil położył głowę na mojej klatce piersiowej. Miałem nadzieję, że nie słyszał, jak szybko i mocno waliło moje serce. Ująłem jego dłoń.

- Jeszcze, panie Stoch – powiedziałem ze ściśniętym głosem.

Zamierzałem zrobić to już dużo wcześniej, ale nie potrafiłem zdobyć się na coś bardziej kreatywnego niż padnięcie przed ukochanym na kolanie. A to przecież było takie oklepane... Drżącymi dłoni wsunąłem na palec mężczyzny obrączkę.

Nie wiedziałem twarzy Kamila, kiedy ten w ciszy oglądał swoją dłoń. To milczenie wypełniało moje serce niepokojem. Czekałem na jego słowa, jak na wyrok.

- Myślałem o tym – zaczął.

- O zaręczynach? - dopytałem drżącym głosem.

- Mhm. Ale pomyślałem, że jesteś za młody, że chcesz się pobawić, a ślub to zbędna formalność w dzisiejszych czasach – kontynuował Kamil.

- Nie uważam tak – oznajmiłem – dla mnie jest to ważne.

- Dlatego wsunąłeś mi obrączkę od razu na palec? - zachichotał - abym się już nie mógł pozbyć?

- Powiedzmy – nachyliłem się do jego ucha – ale zapytam się tak dla formalności. Wyjdziesz za mnie?

W odpowiedzi Kamil pocałował mnie w usta.

- I kto by pomyślał, że tyle wyniknie z twojego przypadkowego pomylenia drzwi w Sochi – westchnął.

- Kto powiedział, że przypadkowego? - zapytałem.

Kiedy zastanawiasz się, które IO wybrać, ale nie cierpisz wybierać, więc bierzesz wszystkie dwa, na których byli razem.

I jak Wam się efekt końcowy podoba?