Chciałam wstawić shota z okazji zbliżających się IO, ale no... z powodu dzisiejszej wiadomości o braku Kamila w Zakopanego i tej pechowej kontuzji, to wrócę dzisiaj coś takiego. Mam nadzieję, że Kamil wróci do rywalizacji dopiero, kiedy z nogą będzie naprawdę wszystko w porządku. A jednocześnie, że wyrobi się do Pekinu.

A teraz zapraszam do lektury:

*****

- Co on tu robi? - bardzo serdecznie przywitał mnie Kamil, a ja liczyłem grymas na jego twarzy mimo wszystko jest konsekwencją bólu, a nie mojego widoku.

- No, tak jakby... - zaczął Andrzej, ale przerwałem mu.

- Słyszałem, że mój ulubiony polski skoczek chce się pozbawić startu na igrzyskach i przyleciałem mu wyjaśnić, że to słaby pomysł – odpowiedziałem – a Andrzej jest średnio asertywną osobą. Dawid powiedział, że jakbyś chciał to byś odpisał. Ja jednak uważam, konsekwentnie, że od pewnego czasu nie wiesz, do końca, czego chcesz i znowu ci pomogę. Tym razem podjąć parę ważnych decyzji.

- Jestem dorosły, poradzę sobie – Kamil uśmiechnął się sztucznie i jęknął, próbując podnieść się sprzed szpitalnej ławki.

- Trener powiedział, że zaraz po ciebie przyjedzie – Andrzej położył dłoń ramieniu kolegi z drużyny, przyjacielsko lecz zdecydowanie.

- Zaraz będzie czy wsiądzie w samochód? - dopytałem.

- Wsiądzie...

- Jędruś! - przerwał młodszemu chłopakowi Stoch.

- To w takim razie zabieram ciebie i oczywiście Jędrusia do swojego samochodu i odstawię do domu – uśmiechnąłem się szeroko.

- Ja mam jeszcze badana – Andrzej spojrzał się zdziwiony na kolegę z drużyny – plecy. Wrócę z trenerem, ale wy jedźcie, bo Kamil musi dużo wypoczywać, aby pojechać do Pekinu.

- Zajmę się nim – odpowiedziałem, nie przestając szczerzyć się w złośliwym uśmiechu – wasz mistrzunio będzie pod bardzo troskliwą opieką.

Potem podszedłem bliżej Kamila. Kiedy przyjeżdżałem do Polski głowę miałem wypełnioną paplaniną Daniela, jakimiś jego frazesami o przestrzeni, czasie, wzajemnym szacunku i tak dalej. Jednak teraz nie zamierzałem nie skorzystać z faktu, ż facet nie był w stanie wstać. Bezceremonialne wziąłem go na ręce. Zdziwiłem się, myślałem, że będzie cięższy.

- Chyba żartujesz – prychnął Kamil – Jędruś.

- Ja tam uważam, że to nie jest głupie rozwiązanie – zaśmiałem się ze strategicznej zdrady Andrzeja, który z moimi oczekiwania poparł mój pomysł – pomóc jakoś?

- Otworzysz samochód? Kamil, a ty możesz mi wyjąć z prawej kieszeni spodni kluczyki? - zapytałem.

Stoch z obojętnym wyrazem twarzy zrobił to, o co go poprosiłem. Rozśmieszyło mnie to, gdyby nie ryzyko, że gdzieś w pobliżu mogły czaić się dziennikarskie hieny, to pocałowałbym go.

Po paru chwilach byliśmy już w moim samochodzie. Andrzej pomachał nam na pożegnanie.

- No dobra, to gdzie teraz? - zapytałem.

- Ty to chyba do hotelu – Kamil uniósł brew, chyba myśląc, że uda mu się mnie zagiąć.

- Myślałem, że u ciebie nam będzie wygodnie, ale skoro preferujesz wąskie, jednoosobowe łóżko... - zacząłem a on prychnął.

- Daj mi telefon to wpiszę ci adres – rozkazał.

- A co się stało z twoim? - zapytałem, ale podałem mu aparat.

- Jest u Andrzeja w plecaku – wyznał.

- Mam być zazdrosny? - uniosłem brew.

Spojrzał na mnie z politowaniem, co trochę zbiło mnie z tropu. Przygryzłem lekko wargę i zatrzymałem się na światłach.

- Wiesz, że w sumie to mogę cię teraz porwać? - postanowiłem zmienić temat.

- I co byś ze mną zrobił na ten weekend? - Polak wreszcie postanowił zniżyć się do mojego poziomu.

- W sumie nie wiem, ale dobrze mieć świadomość pewnej władzy nad tobą – wzruszyłem ramionami i spojrzałem na niego.

- A myślałem, że nie lubisz dominować – mruknął niby do siebie, ale jednak na głos i po angielsku.

- Teraz będziemy mieć wystarczająco dużo czasu, aby to omówić – odpowiedziałem wymijająco i skoncentrowałem się na prowadzeniu auta.

***

Musiałem przyznać, że posiadłość Kamila zrobiła na mnie wrażenie. Zaparkowałem pod samymi drzwiami.

- Nie zablokuję ci drzwi, ale ty dla własnego dobra i zadowolenia polskich kibiców poczekasz, aż wezmę cię na ręce – oznajmiłem.

Tym razem nie protestował. Podał mi tylko wcześniej klucze, a ja pobiegłem najpierw otworzyć drzwi. Bez większych przeszkód udało mi się go umieścić na kanapie w salonie. Usiadłem obok niego i uśmiechnąłem się z satysfakcją.

- Gratuluję, Granerud, ale nie chcę potem czytać w internecie, że po pobycie w Polsce bolą cię plecy – powiedział z czymś na kształt uśmiechu na twarzy.

Roześmiałem się i położyłem dłoń na jego udzie.

- Nie będę, obiecuję – drugą rękę położyłem sobie na sercu – a teraz pozwolisz, że pójdę ci przyszykować łóżeczko i kąpiel, tylko...

- Poczekaj – zatrzymał mnie Polak, zakrywając moją dłoń swoją – sypialnię i taką ,,lepszą" łazienkę mam na górze, a ty się już wystarczająco dzisiaj nadźwigałeś. Położymy się w pokoju gościnnym, a tam jest pościelone, bo miał nocować Maciek, w końcu nie nocuje, nieważne, po prostu w tym względzie wszystko jest zrobione. Jeżeli chodzi o łazienkę, to po prostu wstaw mi pod prysznic jakieś krzesełko i będzie dobrze.

- Jak sobie, pan życzy – zaśmiałem się i pocałowałem jego zgrabne palce – a jeżeli chodzi o kolację...

- To zamówimy – przerwał Kamil.

- Mhm, rozumiem – pokręciłem z lekkim niedowierzaniem głową i zabrałem się do roboty.

***

Ku mojemu zaskoczeniu Kamil pozwolił się sobą zaopiekować, a nawet zanieść do łazienki. Posadziłem go na wcześniej przyniesionym krzesełku, które jednak ustawiłem przed kabiną.

- Pozwolisz, że najpierw cię rozbiorę? - zapytałem.

- A do tego nie potrzebuje nogi – Stoch udawał zdziwionego, ale nawet pozwolił pozbawić się swetra, kadrowej bluzy i koszulki.

- Ale z ciebie zmarzluch – pokręciłem głową i zabrałem się za jego spodnie – ale nie przejmuj się, jestem specjalistą od rozgrzewania.

- Niańka, przytulanka, dźwig osobowy, a nawet specjalista od spraw grzewczych – sarknął i sam zaczął się bawić suwakiem mojej bluzy.

- Jestem facetem wielu talentów – udałem, że nie rozumiem sarkazmu, a ciało mężczyzny nie robi na mnie wrażenie.

- A masz jakieś wady?– zapytał, gdy znów znalazł się w moich ramionach.

- Nie potrafię odpuszczać – odpowiedziałem i stanąłem bosymi stopami w zimnej kabinie – jestem arogancki, samolubny i nie szanuję autorytetów, mimo że kiedyś sam stanę się jednym z nich.

Prychnął i przewrócił oczami.

- Zapomniałeś krzesła – poinformował mnie.

- Ups – udałem zmartwienie.

- Halvor, naprawdę nie dam radę na jednej nodze za długo stać – powiedział trochę chłodniej.

- A przez chwilę, oparty o ścianę? - dopytałem.

Zmarszczył brwi, ale skinął głową. Postawiłem go najostrożniej jak potrafiłem i podniosłem w nieco inny sposób.

- Zapleć mi nogi na biodrach – poleciłem.

- Oprzyj moje plecy o ścianę – zakomenderował, a ja posłałem mu pełne wdzięczności spojrzenie.

Włączyłem prysznic, a on sięgnął po postawiony na kabinowej półeczce żel. Wylał trochę na swoje dłonie i zaczął rozprowadzać go po moim torsie. Ścisnąłem mocniej palce na jego udach.

- Chłopczyk – zaśmiał się, a potem zrobił coś i pocałował mnie w nos.

- Nie podejrzewałem cię o tyle romantyzmu, staruszku – odburknąłem i spróbowałem pocałować go w usta.

- Najpierw weźmiemy prysznic,a potem umyjemy ząbki – powiedział, kładąc mi na ustach swój palec wskazujący – a teraz się pośpiesz, bo naprawdę zacznę się martwić o twój kręgosłup.

Naprawdę rozważałem pozostania jak najdłużej pod prysznicem tylko po to, aby mężczyzna zaczął się mną na serio przejmować.

***

Następnego dnia obudziłem się pierwszy. Mężczyzna nadal spał po swojej stronie łóżka. Nie lubił się przytulać po stosunku, ale przynajmniej tym razem nie zostawił mnie samego.

- No teraz, to przynajmniej mi nie uciekniesz – powiedziałem, gdy poprzedniego wieczora po kolacji i zmianie jego opatrunku wylądowaliśmy w sypialni dla gości.

I rzeczywiście był obok. Popatrzyłem na niego z czułością. Tej nocy było trochę inaczej niż poprzednio, mimo że to nadal miał kontrolę nad wszystkim. Nie przeszkadzało mi to. Próbowałem siebie okłamać, ale w końcu musiałem przed sobą przyznać, że z każdą chwilą byłem coraz bardziej zauroczony.

Postanowiłem pójść zrobić śniadanie. Nie było to proste, bo oprócz jajek, mleka, mąki i dżemu nic nie znalazłem. No nic, będziemy musieli jakoś przeżyć naleśniki.

- Myślałem, że postanowiłeś się zemścić – powiedział ze spokojem Kamil, kiedy wszedłem do pokoju.

- Miałem taki plan, ale potem stwierdziłem, że jest ryzyko, że nawet byś tego nie zauważył, więc postanowiłem najpierw się najeść – oznajmiłem, siadając w nogach partnera, podając mu jeden talerz.

- Dietetycznie, jak cholera, Halvor – prychnął.

- To zaoferował mi twoja lodówka – odbiłem piłeczkę.

- Od wyjazdu z Austrii byłem u rodziców – wytłumaczył się i tylko pokręcił głową.

Uśmiechnąłem się i przez chwilę przyglądałem się, jak mężczyzna jadł.

- Przestań, bo to krępujące – warknął.

Chciałem odpowiedzieć, ale w tym momencie usłyszeliśmy dźwięk otwieranych drzwi wejściowych. A potem głos Maćka.

- Dobrze, dobrze, nie wszyscy naraz – brunet mówił po angielsku, więc...

Po chwili w pokoju pojawiła się mała wycieczka. Maciek z synkiem na rękach, nieco zmieszani Daniel i Johann oraz... państwo Stoch.

- Kamil bardzo cię przepraszam, ale ta dwójka – tu wskazał na moich rodaków – powiedziała, że nie ma cię w hotelu i ku mojemu zdziwieniu, ale jak się okazało słusznie, o czym porozmawiamy za chwilę, że będziesz tutaj, z kolei twoi rodzice powiedzieli, że przez ponad dobę nie dawałeś znaku życia, miałeś wyłączony telefon, więc skontaktowali się ze mną i o to jesteśmy.

- Dzięki, Maciek – Kamil uśmiechnął się szczerze i spojrzał pytająco na swoich gości

- To skoro z Halvorem wszystko w porządku, to poczekamy w ogrodzie – powiedział bardzo zmieszany Johann.

- Nie ma takiej potrzeby, Maciek zrobi wam herbatę w kuchni, chłopcy – powiedziała pani Stoch.

- Tak, tym bardziej, że muszę bardzo poważnie porozmawiać z panem Forfangiem – przytaknął Kot i rzucił w kierunku Kamila jego rozładowany telefon, miękko wylądował na pościeli.

Wstałem i spojrzałem na Kamila, ten pozornie był spokojnie, ale ręce delikatnie mu drżały.

- Mamo, tato... - zaczął.

- Pan jest... - przerwał synowi starszy mężczyzna.

- Niańką – wyrwało mi się – niańką państwa syna, przyjechałem się nim zaopiekować, a teraz przepraszam, ale kakaoko zaraz wystygnie, a...

- Halvor to mój chłopak – przerwał moją żenującą wypowiedź Kamil – jest po prostu bardzo nieśmiały.

- O jak miło, prawda, kochanie – rozczuliła się mama Polaka.

Podeszła do mnie i mocno mnie przytuliła, potem jej mąż uścisnął moją dłoń.

- Miło mi pana poznać - powiedział.

- Mnie również – odpowiedziałem niepwnie.

- To my zajmiemy się gośćmi – uśmiechnęła się kobieta.

Po chwili zostaliśmy sami.

- Chłopakiem? - uniosłem brwi i usiadłem obok Kamila, tak, że stykały się nasze ramiona.

On tylko westchnął.

- Masz bardzo miłych rodziców – kontynuowałem.

- Którzy by mnie udusili za relację tylko na jedną noc – powiedział.

- Teraz to już na dwie – przewróciłem oczami.

- Mimo wszystko – upierał się.

A potem jednocześnie wybuchnęliśmy śmiechem.

- A w sumie to dlaczego? - zapytałem.

- Bo to niemoralne – wzruszył ramionami.

I znowu wybuchnęliśmy śmiechem.

- Tak, Jędruś, żyją, obaj. Nie pozabijali się. Teraz umierają ze śmiechu. Tak, dobrze zrobiłeś, że tu w nocy nie przyjeżdżałeś z telefonem. Dlaczego? Za młody jesteś – usłyszeliśmy jeszcze głos Maćka.

FankaPLskokow Quartararito to dla was

I jak zwykle czekam na wasze wrażenia