- Jutro jest nasza rocznica - powiedział Severin i usiadł obok mnie.

- Mhm, myślałem o tym - uśmiechnąłem się, wiedząc, że go tym zaskoczyłem.

- Naprawdę? - blondyn uniósł jedną brew - przypomnienie sobie nastawiłeś?

- Po prostu pamiętałem - odpowiedziałem trochę urażony.

- Ach tak - zaśmiał się - może dlatego, że moja mama, wczoraj, z naszymi dziećmi rysowała rocznicowe laurki.

- Wolałbym, aby co ugotowała - mruknąłem.

- Ja jutro będę gotował, zrobię nam pyszną rocznicową kolację - zapowiedział Sven - do czegoś się wreszcie przyda słoweński, rodowy półmisek.

    Prychnąłem, co mężczyzna skomentował uśmiechem.

- Uprałem też twoją ulubioną zieloną pościel - kontynuował, a w jego policzkach pojawiły się dołeczki.

- Zielona to twoja ulubiona, moja to niebieska - burknąłem.

- Wszystko jedno - wzruszył ramionami - sprawię, że nie będziesz patrzył na kolor.

   Westchnąłem i przewróciłem oczami.

- Oh, moja mała Drama Queen - zaśmiał się i pogładził mnie po włosach.

- Przestań - strzepnąłem jego dłoń - zastanów się lepiej kto ci uprasuje koszulę.

- O tę kwestię się nie martw, moja mamusia pomyślała o wszystkim - odpowiedział.

- To może powinienem ożenić się z twoją mamusią a nie męczyć się z tobą - prychnąłem.

- Wtedy byłbyś za gruby na skoczka. Za bardzo kochasz jej kuchnię - pokręciło głową.

- Coś mi sugerujesz?

- Oh skarbie, nie powiem, lubię, jak stajesz się trochę krąglejszy w okresie świąt - cmoknął mnie w policzek.

- Trzeba mi było powiedzieć to wcześniej, bym się przygotował na rocznicę - sarknąłem.

- Ależ skarbie, zaraz sezon - Severin objął mnie ramieniem.

- Mówisz?

     Wybuchnął śmiechem. Wyglądał teraz jak nastolatek. Ostatnio staranniej się golił, natomiast włosom pozwolił odrosnąć.

***

    Następnego dnia obudził mnie dźwięk domofonu, a później głos Severina i jeszcze jeden, którego za bardzo nie znałem. Półprzytomny usiadłem na łóżku i sięgnąłem po rodzinny szlafrok. Po tylu latach związku nie ma; moje, jego. Wszystko jest wspólne.

    Wysunąłem kapcie na nogi i poszurałem do kuchni, z której miałem idealny widok na taras przed domem. Zmroziło mnie, kiedy zobaczyłem, kto kładł dłonie na ramionach moich dzieci.

- Możesz mi powiedzieć, dlaczego wybrałeś mojego byłego na niańkę naszych dzieci? - warknąłem na Severina, który właśnie wszedł do kuchni

- Pysiu, nie wybrałem twojego byłego, tylko swojego przyjaciela, który jak ci nieśmiało przypominam...

- Był twoim byłym? - warknąłem.

- Ale to dawno temu. Teraz jest moim przyjacielem i sam zaproponował, a Kamil...

- Mamusia miała rację. Ty masz, jak dla mnie, zbyt abstrakcyjne pomysły - westchnąłem - wysyłać nasze dzieci do naszych byłych, aby się nimi zajęli w rocznicę naszego ślubu.

- A pomyśl, że to dopiero początek - zaśmiał się Severin - ciekawiej dopiero będzie.

- I tego właśnie się boję - pokręciłem głową.

***

- Pamiętasz co jedliśmy na naszej pierwszej randce? - zapytałem, kiedy stanęliśmy przed naszą lodówką.

- Tak, jogurt czekoladowy, bułkę i awokado, bo nawet banana nie było - odpowiedział, kładąc rękę na moim ramieniu - a co?

- Patrząc na twoje wspaniałe zakupy myślę, że chyba będziemy mieć powtórkę z rozrywki - spojrzałem w jego beztroskie oczy.

- Oj, Pysiu, marudzisz - przewrócił oczami i wyciągnął rękę - mamy ser naturalnie pleśniowy, szynkę...

- Która niedługo zacznie chodzić.

- Paprykę zieloną.

- Ona była czerwona.

- Zupę z wczoraj - mówił dalej niezrażony.

- Od twojej mamusi? - dopytałem.

- Tak.

- To się nada - skinąłem głową.

- Mięso mielone...

- Fuj.

- Zrobię hamburgery.

- Nie chcę spędzić rocznicy na sorze - odpowiedziałem.

- To może w ogóle nic nie jedzmy. Możemy porobić ciekawsze rzeczy - uśmiechnął się.

    Zatrzasnął lodówkę i oparł się o nią plecami.

- Możemy obejrzeć film - powiedział.

- Czyli wreszcie obejrzymy ,,Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie" do końca? - przekrzywiłem głowę.

- No dobrze.

- I nie będziesz komentował?

- Oj, Ptysiu - Severin przewrócił oczami i przejechał palcami grzywkę.

- Seeeev.

- No dobrze - zgodził się, widząc moją minę - ale potem któregoś Bonda.

- W życiu.

- To jakiś triller niemiecki - zagroził - w oryginale.

- Skąd mogłem wiedzieć, że to była komedia romantyczna. Wszystko brzmiało jak wypowiedzenie wojny - wzruszyłem ramionami - nic niemieckiego na mojej rocznicy.

- To może wyjdę? - zapytał Sevrin wyraźnie urażony.

- W drodze wyjątku możesz zostać - wspaniałomyślnie się zgodziłem.

- To mamy już zupę od mamusi, przynajmniej jeden film, ubrania, opiekę nad dziećmi, to teraz... - zaczął wyliczać mężczyzna.

- Muzyka. Walc wiedeński, tak jak na naszym weselu - zdecydowałem od razu.

- Na naszym był angielski, Ptysiu - zaśmiał się.

- Nieprawda - upierałem się.

- To możemy sprawdzić na nagraniu z wesela - pocałował mnie w policzek.

- Jak wiesz, gdzie jest ta płyta, to będę pod wrażeniem - prychnąłem.

- U Andreasa jest zapasowa - wzruszył ramionami.

- Tak samo jak nasze dzieci. Jak tam wejdziesz to już cię nie wypuszczą - uprzedziłem - ty je w ogóle rozpieszczasz.

- Jestem równowagą dla rodzinnego zrzędy - wyszczerzył zęby.

   Nie odpowiedziałem. Zaplotłem ramiona na piersi i odwróciłem się na pięcie.

- Oj, Pysiu, przecież wiesz, że żartuję - przytulił mnie od tyłu.

      Chciałem go odepchnąć, ale jak zwykle był silniejszy.

- Zrzędy - burknąłem.

- No tak troszeczkę, ale to bywa seksowne - starał się załagodzić sytuację.

- Muszę się przygotować na tę niesamowitą kolację - mruknąłem - idę się wykąpać. SAM.

- Ale Pysiu... - Severin zrobił minę zbolałego szczeniaczka.

- Nie chcę cię widzieć do wieczora - zastrzegłem.

***

- Peter, a zawiązał byś mi krawat! - wołanie o pomoc dochodziło z dołu.

- Taki stary a nadal nie umie - odkrzyknąłem, ale dopiąłem marynarkę i ruszyłem do schodów.

- Oh, przecież wiesz, że nigdy nie lubiłem zakładać smyczy - Severin przewrócił oczami i podał mi krawat.

    Uporałem się z nim w parę minut.

- Dlatego Ludvik będzie nosił muszki - powiedział.

   Uśmiechnąłem się i pocałowałem swojego męża w policzek. Patrzyliśmy na siebie przez parę minut.

- To zapraszam na kolację - powiedział w końcu.

    Musiałem przyznać, że się postarał. Przelał zupę do wazy i wyciągnął ładniejszą zastawę. Na półmisku ułożył pokrojone kromki chleba.

- Jeszcze pomyślę, że się wzruszyłeś - uśmiechnął się i odsunął przede mną krzesło.

    Zająłem miejsce, sięgnąłem po serwetkę. Poczekałem aż mężczyzna zajmie swoje miejsce.

- Smacznego - powiedzieliśmy w tym samym czasie i zaczęliśmy jeść.

***

- Wreszcie - jęknął Severin, kiedy pojawiły się napisy końcowe - wreszcie możemy...

- Zatańczyć - przerwałem mu i zerwałem się z kanapy przez jego głowo wylądowało na oparciu.

- Ale Ptysiu, jak będziemy robić wszystko w takim tępie, to będziemy się kochać na szybko, bo wrócą dzieci - jęknął.

- Ja wszystko zaplanowałem tak, aby... - zacząłem.

- Ty zaplanowałeś? Pamiętałeś tylko dlatego, że ci o tym przypomniała mamusia - przerwał mi.

- Nieprawda - skłamałem.

- Gdyby nie to byłbyś tylko w dresie i by było: Oj przepraszam Sev, za rok ja coś wymyślę - zapiszczał.

- Tak perfidnie bym cię nie okłamywał - prychnąłem.

- No właśnie, bo ty w ogóle się nie starasz, o niczym nie pamiętasz - krzyknął - wszystko muszę robić ja.

- O wypraszam sobie, większość obowiązków domowych są na mojej głowie - podniosłem głos.

- Bo ja się zajmuję dziećmi.

- Bawisz się z nimi cały dzień i bałaganisz - wygarnąłem mu.

- Przepraszam, będę bawił się dziećmi w sprzątaczy - uśmiechnął się sztucznie.

- Może czegoś ich nauczysz - odpowiedziałem.

- No tak, bo tak to ty jesteś idealnym wzorem do naśladowania - Severin stanął przy oknie.

- Nie będę zaprzeczał.

- To może ją wyjadę, dopóki nie osiągną pełnoletności - zaproponował.

    Nastała cisza. Patrzyliśmy się na siebie ze wściekłością.

- Jak ty wszystko potrafisz zepsuć - wybuchnąłem nagle.

- Ja? - mężczyzna był autentycznie zaskoczony.

- Tak. Nawet dzisiaj nie może być normalnie - zaszlochałem.

- To nie jest moja wina - rozłożył ręce.

- Moja.Trzeba się było słychać mamusi i znaleźć sobie odpowiedzialnego faceta - burknąłem.

- Masz za swoje. Zawsze wiedziałem, że patrzyłeś tylko na wygląd.

      Wybuchnęliśmy śmiechem w tym samym momencie. Podszedł do mnie. Wziął mnie w ramiona i złożył pocałunek na moich ustach.

- Ale będziemy tańczyć - zastrzegłem.

- Mhm - pokiwał głową.

Czekają mnie trudne dwa tygodnie. Pomyślałam, że się przyda coś rozluźniającego.