Oto special dla oki. Nie ma wpływu na treść książki.

Szłyśmy dalej. Nowe miasto- Okimaronia. Było tam... Bardzo dziwnie. Wokoło biegały jednorożce [tu dziewczyny z rogami  (#chora_wyobraźnia)], koty ( chłopcy z uszami i ogonami). Na środku polany był zamek. Zapukałyśmy. Wewnątrz było jeszcze dziwniej. Nie jak wyobraźni małej dziewczynki. Wręcz przeciwnie. Jak w wyobraźni kogoś z depresją. Czarno, czarno, czarno i czarno. W wielkiej sali na jej końcu był tron. Siedziała tam dziewczyna. Miała brązowe włosy z fioletowymi pasmami. Obok niej był jednorożec. Jej uśmiech mnie przerażał. Aril chyba też. Dziewczyna wstała i podeszła do nas.
- Jam jest Okimari, królowa Okimaronii. Czy chcesz walczyć?
- Ch- chyba tak...
- Nio dobzie! Dwa na dwa. Pumpkaboo!
- Finefire!
- Pumpkaboo kula cienia!
- Unik i miotacz ognia!
- Kuźwa! Pumpkaboo! Dobra... Bonegon!
- Pazury!
- Atak kością!
- Finefire! Wracaj! Caterpie!
- Bonegon! Niebieski atak! (pozdro dla kumatych)
- Cholera jasna, Caterpie!
- Miło było...
-... Ale się skończyło- dokończył jednorożec z tyłu sali.
- Wiki zamknij się!
- Ne!
- Taa!
- Ne!
- Taa!
- Ne!
- To był rozkaz!
- Oke, oke...
- Na czym ja... Aha! Miło było walczyć z tobą. Dlatego daję ci odznakę debilizmu.
- Aha...
- Co taka smutna? Uśmniechnij się!
Wytarmosiła mnie za policzki robiąc mi prowizoryczny uśmiech.
- Pusz mneeee...
- Oke!
Puściła mnie w ten sposób, aż upadłam na czarną jak smoła posadzkę.
- Dobra! Na mnie już czas!
- To ty tu nie mieszkasz?
- Mieszkam, ale to mój drugi świat. Muszę wracać do tego realnego.
- Okey...
- No! Mój jednorożcu! Idziemy! Elooooo!
Patrzyłyśmy jak Okimari przenika przez ścianę mówiąc "elo". Potem wyszłyśmy z zamku. Obudziłam się. To był tylko sen. Uffff...

Siema! Od teraz Lira bedzie miała sny nie wpływające na treść książki. Oki bedzie często. Hehehe. Komu się podobało?