Siedzi na kamieniu,

Kruki płaczą,

Przygląda się ramieniu,

Skostniałe, białe, niczym kreda,

Tuż obok leży kosa,

Jej noga bosa,

Gładzi trawę, usycha,

Śpiewają jej na miejscu,

Artyści bez iskry,

Znani z oceanu, wielcy,

Tuż obok siedzi anioł,

Płacze nad straconym,

Śmierć patrzy żałośnie,

Nie wygląda radośnie,

Z oczu spływa jej napój straconych,

Staruszków, dzieci i młodzieńców,

Jej twarz smuci anioła,

Marne szanse,

Przywrócić życia nie zdoła.

Cień twojego umysłu

Niebo tańczy z ziemią,

Czarna postać z ognia,

Łka, jęczy, cierpi,

Idzie depcząc po kamieniach rozpaczy,

Upada, poszarpana przez sępy,

Na dłoniach ma irysy,

Pachną kojąc rany,

Mózg jest całkiem rozdrapany,

Martwe drzewa przyglądają się z daleka,

Jedno zasypia i opada mu powieka,

Zamknięta na świat,

Wśród cierni kolczastych,

Błaga o przebaczenie u drzew liściastych