To moje krzyki w zagubionym umyśle,

Te sylwetki nie dają mi spokoju,

Jestem kawałkiem mięsa dla wielu nieistniejących przyjaciół,

W moich przemyśleniach nie ma nic rozsądnego,

Niezdarny chód, brudne palce u stóp,

Chcę skończyć koszmar, lecz on się pogłębia,

Powoli wpadam do środka nory,

Czasem nie mam siły płakać, bo wiem, że to nic nie daje,

Chaos i sucha skóra, którą zdrapuję,

Zdrapuję naskórek z głowy i nieustannie myślę,

Gryzę wargi aż do krwi, patrząc się w jeden punkt,

Stres i leki, które nie działają,

Dalej mnie boli, dalej napływają mi łzy do oczu i nie umiem oddychać,

Uciekam, lecz i tak ono mnie łapie, ale i tak nie widzę jak umieram, choć robię to tak często,

Nie zobaczysz tego w moich oczach,

Nie zobaczysz tego w moim ciele,

Kryję to wszystko w sobie,

Kryję w sobie strach, żal i bezsilność,

Otwieram okno i skaczę, nie umiem im ucieć,

Zapomniałam jak poprawnie latać,

Nie potrafię kontrolować swojej złości,

Boję się, czasem widzę jak ono wyrywa i zjada moje serce,

Oni tego nie widzą, oni nie zareagują,

Gdy mówię z mych ust sypie się ziemia,

Dziwnie patrzą, zbyt wcześnie umieram,

Nie umiem przełknąć ich braku uwagi,

Mój strach lubi się żywić krwią,

Nudne schematyczne kwiaty na skrzydlatych nagrobkach,

Ty nie widzisz jak schną, jak nikt o nich nie pamięta,

Ty nie widzisz jak krzyczy moje serce,

Ty nie widzisz jak płuca chcą wysiąść,

Ty nie widzisz jak przeraża mnie moje drugie ja,

Na plakatach twarze tych, których dopadło,

Czy ty możesz być tym?

Jak głęboko w wodzie jest moja głowa?

Jak szybko pali się skóra?

Jak bardzo mam dość piachu na zębach?

Nie czuję się bezpiecznie we własnym zakątku,

Powoli staję się tym co rani i żywi się smutkiem,

Dlatego jeśli ono przyjdzie nie zdziwię się, jeśli sama będę większym potworem,

Ale ty nie widzisz, nawet tego, że cię pragnę zniszczyć.