Tak bardzo pragnę stąd wyjść,

Lecz nie mogę,

Przedzieram się przez cholerne korytarze,

Tak pełne szumu,

Już nie mogę tego znieść,

Czuję się jak samotny i bezużyteczny śmieć,

Gnijący całe dnie i noce w łóżku,

Chcący by człowiek, nie potwór leżał obok,

Wszystko psuję,

Nikt mnie tu nie chce,

To dlatego, zostałem tu wrzucony,

Tu są ci, którzy nie są idealni dla społeczeństwa,

Część z nich stała się potworami, które teraz próbują mnie złapać,

Schrzanię nawet najmniejszą i najprostszą rzecz,

Ilekroć otwieram drzwi, pojawiają się kolejne,

I kolejne,

I kolejne,

A gdy się postaram nikt tego nie widzi,

Lecz humanoidalne istoty widzą każdy mój błąd,

Jestem zmęczony ciągłym uciekaniem w sen,

Nie umiem nic innego,

Ale nawet w snach się męczę,

Chciałbym odpocząć,

Nie widzieć estetycznych ludzi i ich twarzy,

Nie widzieć lepiej radzących sobie ode mnie,

Nie widzieć szczęśliwych i uśmiechniętych,

Tak jestem egoistą, ale mam dość,

Nawet nie wiem jak się tu znalazłem,

Stąd i tak nie ma żadnego wyjścia,

Nie mogę nawet powiedzieć co czuję,

Bo wszystkie moje krzyki zostały utajnione,

Każdy zapisany i stłumiony,

Nikt nie przejmie się tym, że zniknę,

Oni wolą, by potwory z moich koszmarów załatwiły sprawę,

Gdy rozszarpią mnie, będzie jeden problem mniej,

I kiedy ostatni raz wbił mi ktoś pazur i nóż,

Wydrapałem sobie oczy byście mogli widzieć,

Zniszczyłem struny głosowe byście mogli mnie obgadywać,

Wyrwałem serce byście mogli kochać,

Rozerwałem płuca byście mogli mną oddychać,

Podrapałem i okaleczyłem każdą część siebie byście nie mieli blizn,

Obudziłem się i usłyszałem,

Dobrze, że pamiętam twoje błędy.