Nie wiedziałeś jak się czuć,

Co myśleć,

Czy przeciwko sobie knuć,

W mózgu myśl, że jesteś zwykłe nic,

Ze każda rzecz lub kwiat w twoich szponach,

Rozkruszy się,

Serce roztłucze się,

W końcu lustro nie przekłamuje,

Miałeś wrażenie stojąc nad krawędzią,

To nie byłeś ty w kawałku dużego szkła,

Nieważne jak bardzo się starałeś,

Społeczeństwo widzi tylko błędy,

Nieważne, że mózg krzyczał, a serce płakało,

Nieważne, trudno było ci wstać,

Zacząłeś uderzać, krew i łzy zmieszały się ze rdzą,

Zwierciadło pękło, zakrwawiło tobą,

Poczuło się sfrustrowane,

Czasem postać z niego cię dusiła,

Zadręczała cię myślami,

Nie potrafiłeś zrobić nic,

Nie umiałeś przestać rozmyślać i być porażką,

Miałeś wrażenie, że nie jesteś kimś,

Wyrywało każdy twój włos,

Dotykał twoich oczu i stawały się podbite,

Chowałeś się za powiekami,

Przejeżdzał po twarzy zostawiając kreski,

Myślałeś, że postać z lustra to ty,

Myliłeś się,

Każdego dnia drugi ty wychodził z lustra i uderzał twoją głową o ścianę,

Nie pozwolił ci oddychać, bo topił twarz w zimnej wodzie,

Nie dawał chwili wytchnienia,

Rzucał tobą po całym pokoju,

A nocą nie dawał spać,

Nie mogłeś zasnąć, czułeś jak otwiera twój zmęczony umysł niczym pudełko,

Wkładał do niej robaki by żarły twój mózg byś nie mógł w żaden sposób myśleć,

Zaprogramował cię byś ciągle się ranił jego myślami,

A on śmiał się i był zadowolony

Często myślałeś,

Ile można,

Dosyć,

Chciałeś by odszedł,

Odwalił się raz na zawsze,

Twój pieprznięty samozwańczy krytyk,

Wiercił dziury w mózgu,

Zwał cię mięsem,

Grał za dużą rolę,

Krzyczałeś resztkami sił,

Nie biczuj mnie,

Nie dław tymi myślami,

Dosyć,

Znikaj,

Razem z garniturkiem,

Krawacikiem,

Daj odetchnąć,

Bo te myśli samobiczują mnie,

Wyniszczyły umysł,

Zwolnił samokrytyka,

Ale było za późno,

Za późno,

On go zniszczył.