Dziękuję, że kwiat to nie pistolet,
Dziękuję, że serce to nie nóż,
Dziękuję za moją nieświadomość,
Dziękuję za chęć wyniszczenia siebie.
I nagle kształty zniknęły,
Obraz się rozmył,
A ci głupcy zaczęli się ganiać,
A ja siedzę spokojnie,
Popijam sok z krwi,
I tak jakoś sztywno tutaj,
Być może dlatego, że wszyscy nie żyją,
Ale przeciez to nie moja wina,
Przecież musiałam się czegos napić.
Ogólnie ciekawa zabawa,
Na pewno to powtórzę.