Tam gdzie nikt mieszka,

Piękni ludzie są nierozumiani,

Wplątani w sidła drapieżca,

Na wieki wygnani,

Poza murami oszustów,

Noszą swe maski,

Skryci, nieśmiali,

Haniebnie wyśmiani.

Wędrują w czarnych szatach,

Śpią na iglastych księżycach,

Śniąc o wolności stróżach,

Zwiastują im czarne ćmy,

Barwiące wszystkie skały,

Dookoła rosną ciche lny.

Nawilżają glebę łzy,

Tańczą z nimi więzy rozpaczy,

Wystarczająco dużo cieczy,

Bo człowiek jest mniej człowieczy

Samozwańczy, fałszywy uśmiech,

Przyprawia ich o osłupienie,

Niezupełnie stąpają rozważnie,

Przyglądając się Słońcu uważnie

Ciągnie się czarna lista,

Bawi jak iluzjonista,

Ból to rzecz rzeczywista,

Szklana bariera staje się krwista,

A prawda jest mniej oczywista,

Nadzieja staje się bardziej wodnista