Nie przypuszczałam, że zobaczę znowu ciebie,

Ten martwy człowiek nadal stawia kroki na chodniku,

Nawet mnie nie dostrzegł,

Dawny niby przyjaciel,

Po prostu zniknął kilka chwil temu,

Był wpatrzony w ekran,

Kostka brukowa zwróciła na mnie uwagę,

Lecz, on nie,

Szedł, a za nim szare młode jednostki,

Ludzie są dziwni,

Czemu ich nie rozumiem,

Nie pojmuję nawet siebie,

Byłeś taki niedomyślny, sztucznie wzruszony,

Byłeś zdolny, umiałeś wprowadzić mnie w traumę,

Byłeś jak racjonalny wstręt,

I tak jestem kimś nieracjonalnym,

Kim jestem dzisiaj?

Być może nawet tobą,

Proszę o dyskrecję w jej wiadomościach,

Wzdycha i obraża się,

Nie mam rad,

Znowu jestem skrawkiem papieru,

Piątym, nieznaczącym numerem,

Komunikacja ulega zmianie,

Komunikacja zanika,

Gdzie pobiegnę jutro?

Ludzie się zamkną w czterech ścianach,

Potworzą grupy z gnoju,

Zaprzyjaźnią się z własnym czubkiem nosa,

Chcę dziś do domu, bo brak motywacji,

Komunikacja nie istnieje,

Góry są zbyt wielkie i majestatyczne,

Nie mogę po nich stąpać,

Tak, wiem,

Jestem małym człowiekiem,

Lecz nadal cię kocham,

Relacja skończy się, gdy znikniesz na zawsze,

Pod ziemią zimną zaśniesz,

Nie mam siły walczyć z nimi,

Są bezwzględni.

Komunikacja nie wróci,

Więc moja nieważna twarz się rozpadnie.