To ja, sercem pełnym zawiści,

Rysuję na kartce połamane ścieżki życia,

Ujmuję w słowa tęsknoty i swej tępoty,

Nieskończonej głupoty, za kolcem tęsknoty,

Kłuję igłą płuca,

Knuję plany na przyszłość niepewną,

Snuję w myślach historie krytyczne,

Pańskie róże znowu kwitną,

Moje chwasty schną

I niedługo fikną,

Pańskie róże znowu przytną,

I z zachwytu umilkną,

U mnie z wzgardy umkną

Krzywe twarze wokół mnie się sypią,

Jestem nikim,

Jestem niczym bez obliczeń,

Nie mam najmniejszych szans,

W mózgu gwizdy, przestery, szumy, kłótnie,

W nozdrza ciernie kłują,

Kleszcze, krwią tu plują,

Nie wiem jak mnie ująć,

Żyję jutrem siebie tłumiąc,

Przy mnie czerń pod oczami,

Utrzymuje mnie w tym przekonaniu,

Dotyk niszczy w moim wykonaniu,

Niezdarnie wyrzucam słowa,

Chwasty w umartwianiu,

Konfiskuję oszczerstwa,

Kolekcjonuję przekleństwa,

Zdegustowani przechodnie w kapeluszach,

Cyfry przy uszach,

Podaj śmierci swój pesel, skoro go znasz już na pamięć,

Możesz się nim pochwalić,

I oddalić się stąd,

Pod prąd, pod Pański sierp,

Uciekam, kryję się w przytłumionym,

Czerń pod oczyma zrobiła ze mnie osła,

Intelekt się ze mnie śmieje,

Nic mnie tu nie czeka,

Intelektualiści ze mnie drwią,

W okrzyki brną,

No dalej wciąż uciekam,

Moje usta kruszą się jak skrzydła,

Moje myśli jak podarty papier,

Ćma wpadła w wir,

Nic mnie dziwi, dekadentyzm, krew i cyrk,

Otarł Pan łzy szkłem,

A z góry Pan o śmierci krzyczy,

I wzrokiem mnie mierzy,

Nie wierzy już,

Czerń pod Pańskimi oczyma mnie parzy,

Ja wierzę, że Pan już nie wierzy,

A w sercu mam sto jeden mieczy,

Idealnie Pan je wymierzył,

Teraz nikt we mnie nie wierzył,

Algorytm tego świata mnie uderzył,

To ja sercem pełnym zawiści,

Pański plan się ziścił.